Ελπίζοντας...

infognomonpoliticsΣε κουράζω και σε σένα αναγνώστη και δεν έχεις άδικο. Γεννά πλάνη η όποια προσέγγιση ενός φαινόμενου όταν δεν εμπεριέχει την ιστορική του ανάλυση, Πολλοί νεοκόποι λοιπόν της διερεύνησης της καχεκτικότητας του Δημοκρατικού συστήματος μας αλλά και των γενεσιουργών αιτίων της κρίσης που ταλανίζει την κοινωνίας μας σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν πως πρόκειται για χρεωκοπία ενός συστήματος επίπλαστης ανάπτυξης και ενός πολιτικού συστήματος που υπηρετούσε έναν και μόνο ένα σκοπό την  αλλοίωσης της λαϊκής εντολής με όσα αυτή παρήγαγε. 

Κατα συνέπεια έννοιες όπως  ξεχαρβάλωμα της χώρας, διάλυση του κράτους, ανεύθυνα παιχνίδια εντυπώσεων με την εξωτερική πολιτική και την εθνική άμυνα, φθηνά δημαγωγικά πειράματα με τις αλήστου μνήμης κοινωνικοποιήσεις οργανισμών και τις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις, εγκληματική παραχώρηση εξουσίας στους κομματικούς συνδικαλιστές, οι αλόγιστες παροχές με δανεικά κυρίως σε «ημέτερους»,  δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερες ως θα ήθελε ο συντάκτης. 

 Ο Συντάκτης δεν γνωρίζει βασικά στοιχεία της οικονομίας κατά συνέπεια δεν δύναται να προσδιορίσει πως η οικονομική δυσπραγία οφείλεται σε μια σειρά αιτίων που προϋπήρξαν του 1988 .Μια οικονομία εσωστρεφή, βασιζόμενη στον τριτογενή τομέα, στηριζόμενη στην εισροή συναλλάγματος,με μια σχέση ιδιωτικού τομέα-κρατικού τομέα προβληματική,με καταναλωτικά πρότυπα που τροφοδοτούσαν το εμπορικό έλλειμμα, με τον ρόλο του κράτους ως ιερή αγελάδα αυτό που ζούμε σήμερα αποτελεί μαθηματική νομοτέλεια Η διττή κρίση χρέους αδιάψευστος μάρτυρας και είναι αυτή που σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις σε καθιστά κηδεμονευόμενο.ρώτιστα λοιπόν επικεντρωνόμαστε στην εξισορρόπηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του εξωτερικού χρέους .

Επι του πρώτου ζητήματος λοιπόν όσοι με μεγάλη θέρμη εγκυπτουν στην διατύπωση προτάσεων ή λύσεων και δόξα τω θεό άπαντες έχουν και κάτι να επισημάνουν παραγνωρίζοντας την βασική αρχή  η δημοκρατική εξέλιξη της κοινωνίας μας θα πρέπει να είναι και κοινωνικά δίκαιη .Κατά συνέπεια απέναντι σε αυτο το γίγνεσθαι η ευθύνη είναι και συλλογική αλλά και επιμερίζεται σε μικρότερες κοινωνικές ή οικονομικές  ομάδες αναλόγως της βαρύτητας που αυτές φέρουν και η οποία προκύπτει απο την σχέση τους με το σύνολο.

Ερχόμαστε στο επίπεδο των προτάσεων.Ως ανέφερα ανωτέρω παρατηρείται μια πανσπερμία  όπου ο καθείς τείνει να λάβει την θέση του ως καθοδηγητής.Το ηθικό πλεονέκτημα δεν αποκτιέται με εκδίκηση και δη εκείνων που ο πολιτικό κόσμος  και η κοινωνία χρησιμοποιείσει ως φορείς άσκησης πολιτικής.Η αριστερή σκέψη λ.χ. της Σουηδίας έχει να προτείνει κάτι πιο σημαντικό " "Ο λόγος που η Σουηδία είναι τόσο πετυχημένη βιομηχανική χώρα, μας λέει, είναι ακριβώς πως ουδέποτε υιοθέτησε τέτοιες μονομερείς λογικές. «Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να κατανοήσουν πως καλούνται να αλλάζουν αδιάκοπα», εξηγεί. «Αλλά πώς μπορείς να κάνεις ένα άτομο να θέλει να αλλάζει; Μόνο δημιουργώντας σταθερότητα και εμπιστοσύνη: αν ξέρω πως ακόμα κι αν χάσω τη δουλειά μου θα επιβιώσω, θα αντιμετωπίζω τις αλλαγές με μεγαλύτερη προθυμία». Αλλά δεν θέλει να κατηγορήσει για την βιομηχανική παρακμή της Βρετανίας την αδιαλλαξία των συνδικάτων της: «δεν πρόκειται από εδώ να αρχίσω να λέω πως φταίνε τα βρετανικά συνδικάτα που δε χειρίστηκαν καλά τις καταστάσεις», λέει. «'Αραγε, αισθάνονταν ασφάλεια εμπρός στις αλλαγές της κοινωνίας τους;»."

 Ελπίζουμε να εισακουστεί αυτό το απόσταγμα γνώσης απο κύκλους που καθημερινά ασχολούνται με την πολιτική αλλά και με αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σε όλα τα επίπεδα