Τι άλλο από πραξικόπημα διαδραματίζεται όταν ο στρατός ανατρέπει τον μοναδικό δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη που γνώρισε ποτέ η χώρα των Φαραώ και τοποθετεί στη θέση του έναν δικαστή-αχυράνθρωπο, διορισμένο από τον δικτάτορα Μουμπάρακ; Οταν αξιωματικοί συλλαμβάνουν την ηγεσία του κόμματος που κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας, καταλαμβάνουν την κρατική τηλεόραση και κλείνουν όλα τα ανεπιθύμητα Μέσα Ενημέρωσης;
Ασφαλώς, ο Μόρσι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι φέρουν τεράστιες ευθύνες για το πολιτικό χάος και την κοινωνική πόλωση που έφεραν την Αίγυπτο στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Αυτό, όμως, δεν νομιμοποιεί τους πραξικοπηματίες, διαφορετικά, μαζί με τον Αμπντελφατάχ Σίσι θα δικαιώνονταν αναδρομικά ο Παπαδόπουλος, ο Πινοτσέτ, ο Εβρέν, ο Γιαρουζέλσκι και όλη η συνομοταξία τους.
Ισως η πιο τραγική πτυχή της αιγυπτιακής κρίσης βρίσκεται στην εκπληκτική πολιτική αφέλεια των διαδηλωτών της πλατείας Ταχρίρ, που υποδέχθηκαν με πυροτεχνήματα και τραγούδια την αναγγελία του πραξικοπήματος. Αυτό που τραγουδούσαν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, δεν ήταν άλλο από το ρέκβιεμ της Αραβικής Ανοιξης.
Το μήνυμα που έστειλαν υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του αραβικού κόσμου: Αν για μια πετυχημένη εξέγερση, που θα ανατρέψει μια απεχθή κυβέρνηση, φτάνει να ξέρεις τι ΔΕΝ θέλεις, για μια πραγματική επανάσταση που θα οικοδομήσει μια καινούργια τάξη πραγμάτων, πρέπει να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις. Διαφορετικά, η «απαγωγή» της εξέγερσης από μια νέα τυραννία θα σε περιμένει στην πρώτη στροφή του δρόμου.
http://news.kathimerini.gr/4
