Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
- Ο διεθνής παράγων αποδίδει σήμερα ταυτότητα στα κατεχόμενα
- Φρόντισαν κάποιοι ν' αποστιγματίσουν τον Αττίλα,
μετατρέποντάς τον από φονιά σε ειρηνοποιό, να τον νομιμοποιήσουν de
facto και να συμβάλουν σήμερα σε μια οιονεί και αέναη αναβάθμιση των
κατεχομένων, από κατεχόμενη ζώνη και ψευδοκράτος, σε «αναγνωρισμένη»
πολιτική οντότητα
- Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ εξυπηρετεί συμφέροντα, τα οποία φρόντισαν οι άλλοι να καλλιεργήσουν, να εμπεδώσουν ως πραγματικότητες που συμφέρουν στον κάθε τρίτο που ενδιαφέρεται για την Κύπρο
Και ενώ όλοι προσπαθούμε να φέρουμε τις εικόνες του ΄74 στη μνήμη της ιστορίας και της πολιτικής, να θυμηθούμε τις ορδές του Αττίλα και τους αδικοχαμένους αδερφούς μας, αυτούς που στάθηκαν όρθιοι και πολέμησαν, τις γυναίκες και τα παιδιά, τους αθώους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους αδικαίωτα, η Κύπρος βιώνει σήμερα τον τρίτο Αττίλα μιας οιονεί δικαίωσης των κατακτητών.
Διαβάζουμε στα διεθνή έντυπα σήμερα για τη «Βόρεια Κύπρο», που είναι οργανωμένο «κράτος», που έχει καταπληκτικές παραλίες, έχει ιστορία που παραπέμπει στους Λουζινιανούς, στους Φράγκους, στους Σταυροφόρους, στους Οθωμανούς, στο Ισλάμ, αλλά καθόλου στον Ελληνισμό και στην ελληνικότητα. Ο διεθνής παράγων αποδίδει σήμερα ταυτότητα στα κατεχόμενα, μετατρέποντάς τα σε κρατική οντότητα που εκπροσωπεί την Κύπρο. Η δε Τουρκία, πραγματοποίησε το ΄74 όχι εισβολή και κατοχή, ούτε καν επέμβαση, αλλά «ειρηνευτική επιχείρηση» για την αποκατάσταση της ομαλότητας και της νομιμότητας στο νησί.
Όλα αυτά γνωρίζουν οι ίδιοι που τα γράφουν πως είναι ψεύδη, ότι η Τουρκία ευρίσκεται εκεί ως κατοχική δύναμη. Δεν το λένε και δεν τους ενδιαφέρει να το πουν, γιατί εκείνο που η διεθνής πολιτική κάνει είναι να εξυπηρετεί συμφέροντα, τα οποία φρόντισαν οι άλλοι να καλλιεργήσουν, να εμπεδώσουν ως πραγματικότητες που συμφέρουν στον κάθε τρίτο που ενδιαφέρεται για την Κύπρο. Αντί να βροντοφωνάζουμε την κατοχή όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριφερθήκαμε ως γιουσουφάκια που γυαλίζουν την μπότα του αφεντικού τους, γνωρίζοντας ότι είναι κατακτητής, εκλιπαρώντας για έλεος και για μικροπαραχωρήσεις.
Η διεθνής δημοσιότητα έπαψε εδώ και χρόνια να ασχολείται με την Κύπρο, γιατί εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε τον δρόμο ενός διαλόγου ανίσων, χωρίς στόχους, χωρίς σχέδιο και χωρίς συμμάχους. Κυρίως, όμως, χωρίς να έχουμε ήδη δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξισορρόπησης στο επίπεδο της ισχύος. Μετατρέψαμε το Κυπριακό τα τελευταία χρόνια ονομάζοντάς το κατά τρόπο γελοίο και απολύτως ακατανόητο, ακυρώνοντας έτσι εμείς οι ίδιοι τον Αττίλα και τις ευθύνες της Τουρκίας έναντι της Κύπρου και του διεθνούς δικαίου, από διεθνές ζήτημα σε κυπριακής ιδιοκτησίας, δηλαδή εσωτερική μας υπόθεση.
Με αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά, όχι μόνο αποστιγματίσαμε την Τουρκία, αλλά εκμηδενίσαμε πλήρως τις δυνατότητες μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού, που θα βασιζόταν πάνω στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της Κύπρου, δηλαδή τη δημοκρατία, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες για όλους, και με προϋπόθεση την απόσυρση των δυνάμεων κατοχής. Πήγαμε παρακαλώντας τον κύριο Ταλάτ και τον κύριο Έρογλου να μας βοηθήσουν να βρούμε λύση μαζί, εθελοτυφλώντας ότι αυτοί είναι όργανα της Άγκυρας.
Εκείνο που θα έπρεπε να είχε γίνει αμέσως μετά το δημοψήφισμα και την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν να είχαμε αρχίσει μια διεθνή καμπάνια για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες στην Κύπρο, και μια παγκόσμια καταγγελία του Αττίλα, ότι καταπατεί τα δικαιώματα των πολιτών της Κύπρου, ότι δηλαδή το Ανάν απέτυχε γιατί δεν ήταν δημοκρατικό, ευρωπαϊκό σχέδιο λύσης του Κυπριακού. Ήταν ένα παράγωγο του Απαρτχάιντ. Αυτό θα έπρεπε να ήταν η αφετηρία της επομένης του ιστορικού δημοψηφίσματος.
Ταυτόχρονα, θα έπρεπε η Ελλάδα να κινητοποιηθεί, όπως έγινε στη δεκαετία του ΄90 με το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, να έχει παρουσία στην Κύπρο, γεωπολιτική, γεωστρατηγική, ως εγγυήτρια δύναμη και ως προστάτιδα ενός Ελληνισμού. Όλα αυτά θα έπρεπε να είχαν μπει σε ένα σχέδιο στρατηγικής ανόρθωσης της Κύπρου και αναβάθμισης της παρουσίας της διεθνώς. Παράλληλα, θα έπρεπε να δώσουμε στους Τουρκοκυπρίους το καρότο της οικονομικής στήριξης ως δυνατότητα επιβίωσης και αναβάθμισής τους ως μελών, ως πολιτών μιας ενιαίας δημοκρατικής ευρωπαϊκής Κύπρου.
Αντ' αυτών, αποδιεθνοποιήσαμε το θέμα. Ξεκίνησε ο Πρόεδρος Χριστόφιας έναν, όπως είπαμε, ανούσιο και εξαιρετικά επιζήμιο διάλογο, που θα έπρεπε να επακολουθήσει τη συμφωνία απόσυρσης των στρατευμάτων κατοχής και της εκπόνησης ενός βασικού σχεδίου για τη λύση του Κυπριακού, από τον διεθνή παράγοντα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο διάλογος των δύο κοινοτήτων θα έπρεπε να γίνει για τη ρύθμιση ζητημάτων που άπτονται ειδικοτέρων πτυχών της λύσεως, όπως παιδεία, οικονομική σύγκλιση, συνεργασία και συναίνεση των θεσμών, και όχι η εξεύρεση της λύσης ανάμεσα στις δύο κοινότητες τη παρουσία του Αττίλα, των εποίκων και της Τουρκίας, σε ρόλο ρυθμιστικού παράγοντα των εξελίξεων στη διαδικασία διαπραγμάτευσης.
Η σχέση που παρήγαγε η διαπραγμάτευση στηριζόταν στην άνιση ισχύ των μερών. Επομένως, θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενη όχι μόνο η αδιέξοδη κατάσταση, αλλά και η ενίσχυση της τουρκικής πλευράς σε κάθε κύκλο διαπραγμάτευσης.
Ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου και στρατηγικής
Ο ΤΡΙΤΟΣ Αττίλας, κατά συνέπεια είναι εδώ, σε εμάς, στον Ελληνισμό, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, στα μυαλά μας, στην ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου και στρατηγικής.Καταφέραμε, ακόμη, με εγκληματικά λάθη να απολέσουμε και τον μοναδικό συντελεστή ισχύος που είχαμε έναντι των Τούρκων, που ήταν η οικονομία. Οδηγηθήκαμε κατά τρόπον εφιαλτικά απερίσκεπτο σε ένα κούρεμα της ύπαρξής μας, το οποίο δεν έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις, αλλά και επικοινωνιακές, πολιτικές, σε όλα τα επίπεδα.
Ο διεθνής παράγων μάς λέει και μας γράφει, τι ηγεσία είναι αυτή που είχατε και έχετε, που άφησε τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εκεί, που δεν υπερασπίστηκε αποτελεσματικά τα συμφέροντα του λαού της; Δεν μας σέβονται, γιατί δεν σεβαστήκαμε τον εαυτό μας. Μέχρι πρόσφατα υπήρχαμε ως ένα κράτος οργανωμένο με θεσμούς, με νομιμοποίηση και κυρίως θέληση επιβίωσης. Το τελευταίο χάθηκε. Και είναι η raison d’?tre της ύπαρξης των κρατών.
Από εδώ και πέρα πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή, να υπάρξει κινητοποίηση του Ελληνισμού για τη σωτηρία της Κύπρου. Η πολιτική ηγεσία και η επιστημονική κοινότητα Κύπρου και Ελλάδος οφείλουν χωρίς τυμπανοκρουσίες να συνέλθουν σε ομάδες εργασίας που να επεξεργαστούν το σχέδιο ανόρθωσης της Κύπρου. Αυτό σημαίνει σύλληψη ιδεών που δεν είναι συμβατικές, δεν ακολουθούν την πεπατημένη και κυρίως σκέφτονται μόνο το εθνικό συμφέρον και όχι την τσέπη τους ή το κόμμα τους. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, με την έννοια του εγωκεντρισμού, πρέπει να πάνε στην άκρη. Αυτήν τη στιγμή προέχει η σωτηρία της πατρίδος.
Η Κύπρος απειλείται ως ύπαρξη, δηλαδή ως πολιτιστική οντότητα, ως κοινωνία οργανωμένη και ως Κυπριακή Δημοκρατία που είναι ένα υποκείμενο διεθνούς δικαίου, αναγνωρισμένο παντού. Κυρίως, όμως, απειλείται η αξιοπρέπεια και η ύπαρξή μας ως Ελλήνων, που στεκόμαστε όρθιοι στο διάβα της ιστορίας, παράγουμε πολιτισμό και διεκδικούμε την ελευθερία.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών
