Η αναρρίχηση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου στο υπουργείο Εξωτερικών
(έπειτα από 20 χρόνια πολιτικής καριέρας μεστής λαθών, εν μέσω εμφανούς
συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την επομένη της υπεύθυνης στάσης του,
που απέτρεψε πρόωρες εκλογές) θα κρίνει πολλά για την τύχη της
κυβέρνησης και, κυρίως, της χώρας.Εγωιστικός χαρακτήρας και πολιτικός που αυτοπαγιδεύεται στην πλάνη
της απόλυτης και αποκλειστικής γνώσης όλων των θεμάτων, ο κ. Βενιζέλος
αναλαμβάνει το υπουργείο το οποίο κατεξοχήν επιβάλλει σύνθεση ιδεών και
προσώπων και που η ατζέντα του επηρεάζεται ακόμα και από την παραμικρή
εξέλιξη εκτός συνόρων. Ακολουθώντας όσα θετικά απέδειξε την περασμένη
εβδομάδα, ο κ. Βενιζέλος θα πετύχει τώρα, στο νεοκλασικό της Βασιλίσσης
Σοφίας, την προσωπική και πολιτική υπέρβαση ή θα βυθιστούν ο ίδιος και η
εξωτερική πολιτική της χώρας;
Οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι καθόλου εύκολοι για τον υπουργό Εξωτερικών, που θα πρέπει να αφιερώνει ολόκληρο το 24ωρό του στην προώθηση της διπλωματικής στρατηγικής και τακτικής της χώρας, χωρίς την πολυτέλεια ενασχόλησης με το διαλυόμενο κόμμα του. Οι προκλήσεις είναι πολλές:
Η ελληνική προεδρία της Ε.Ε. αποτελεί μοναδική ευκαιρία απόκτησης ρόλου σε διεθνή και περιφερειακά ζητήματα. Θα επιτύχει ο κ. Βενιζέλος την ανάδειξη της Ελλάδας σε χρήσιμο μεσολαβητή ή θα κινηθεί μεταξύ της παραδοσιακής του φλυαρίας και των φασαριόζικων παρεμβάσεων;
Στις σχέσεις Αθήνας-Ουάσινγκτον, ο νέος υπουργός Εξωτερικών οφείλει να αποδείξει τον ρόλο της Ελλάδας στο κενό που δημιουργείται, για τα συμφέροντα της Δύσης, από τον κλονισμό του Τ. Ερντογάν, την περίεργη αστάθεια στα Βαλκάνια και, κυρίως, τις επικίνδυνες συνέπειες της Αραβικής Ανοιξης.
Η πολιτική, οικονομική και αμυντική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ είναι εφικτό να αλλάξει για δεκαετίες ολόκληρες τις ισορροπίες στη ΝΑ Μεσόγειο.Συμμερίζεται αυτόν τον στόχο ο κ. Βενιζέλος, που έχει μιλήσει για «κοινωνικό έργο» (!) της Χεζμπολάχ στον Λίβανο;
Η εταιρική σχέση Ελλάδας-Γερμανίας υπερ-διαφημίζεται από τον Μάιο του 2010, αλλά το ίδιο το Βερολίνο παραδέχεται ότι ειδικά το τελευταίο εξάμηνο δεν έχει επιτευχθεί τίποτα και ότι δεν μπορούν να διατεθούν ούτε ελάχιστα κονδύλια.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται από τις καινοφανείς θεωρίες της Αγκυρας για την υφαλοκρηπίδα και τις θαλάσσιες ζώνες. Αν και υπουργός Εθνικής Αμυνας στις αρχές του 2010, ο κ. Βενιζέλος δεν είχε αποτρέψει τη λανθασμένη στρατηγική του διδύμου Παπανδρέου-Δρούτσα για το Καστελόριζο. Τουλάχιστον, το (πραγματικά) ελπιδοφόρο στοιχείο είναι ότι ο κ. Βενιζέλος συμμερίζεται τις απόψεις και την τακτική του κ. Σαμαρά για τις θαλάσσιες ζώνες και τα πιθανότατα κοιτάσματα στη ΝΑ Μεσόγειο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι διάφορα στελέχη της Ν.Δ. και ορισμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες.
Τελικά, ο κ. Βενιζέλος αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο στοίχημά του: Θα παγιδευτεί στον προσωπικό και κομματικό πειρασμό μιας -επικίνδυνης για τη χώρα- διγλωσσίας με τον πρωθυπουργό ή θα αυτοσυγκρατηθεί, κερδίζοντας θέση στο πολιτικό σκηνικό και της επόμενης ημέρας;
Αλέξανδρος Τάρκας
Οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι καθόλου εύκολοι για τον υπουργό Εξωτερικών, που θα πρέπει να αφιερώνει ολόκληρο το 24ωρό του στην προώθηση της διπλωματικής στρατηγικής και τακτικής της χώρας, χωρίς την πολυτέλεια ενασχόλησης με το διαλυόμενο κόμμα του. Οι προκλήσεις είναι πολλές:
Η ελληνική προεδρία της Ε.Ε. αποτελεί μοναδική ευκαιρία απόκτησης ρόλου σε διεθνή και περιφερειακά ζητήματα. Θα επιτύχει ο κ. Βενιζέλος την ανάδειξη της Ελλάδας σε χρήσιμο μεσολαβητή ή θα κινηθεί μεταξύ της παραδοσιακής του φλυαρίας και των φασαριόζικων παρεμβάσεων;
Στις σχέσεις Αθήνας-Ουάσινγκτον, ο νέος υπουργός Εξωτερικών οφείλει να αποδείξει τον ρόλο της Ελλάδας στο κενό που δημιουργείται, για τα συμφέροντα της Δύσης, από τον κλονισμό του Τ. Ερντογάν, την περίεργη αστάθεια στα Βαλκάνια και, κυρίως, τις επικίνδυνες συνέπειες της Αραβικής Ανοιξης.
Η πολιτική, οικονομική και αμυντική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ είναι εφικτό να αλλάξει για δεκαετίες ολόκληρες τις ισορροπίες στη ΝΑ Μεσόγειο.Συμμερίζεται αυτόν τον στόχο ο κ. Βενιζέλος, που έχει μιλήσει για «κοινωνικό έργο» (!) της Χεζμπολάχ στον Λίβανο;
Η εταιρική σχέση Ελλάδας-Γερμανίας υπερ-διαφημίζεται από τον Μάιο του 2010, αλλά το ίδιο το Βερολίνο παραδέχεται ότι ειδικά το τελευταίο εξάμηνο δεν έχει επιτευχθεί τίποτα και ότι δεν μπορούν να διατεθούν ούτε ελάχιστα κονδύλια.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται από τις καινοφανείς θεωρίες της Αγκυρας για την υφαλοκρηπίδα και τις θαλάσσιες ζώνες. Αν και υπουργός Εθνικής Αμυνας στις αρχές του 2010, ο κ. Βενιζέλος δεν είχε αποτρέψει τη λανθασμένη στρατηγική του διδύμου Παπανδρέου-Δρούτσα για το Καστελόριζο. Τουλάχιστον, το (πραγματικά) ελπιδοφόρο στοιχείο είναι ότι ο κ. Βενιζέλος συμμερίζεται τις απόψεις και την τακτική του κ. Σαμαρά για τις θαλάσσιες ζώνες και τα πιθανότατα κοιτάσματα στη ΝΑ Μεσόγειο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι διάφορα στελέχη της Ν.Δ. και ορισμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες.
Τελικά, ο κ. Βενιζέλος αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο στοίχημά του: Θα παγιδευτεί στον προσωπικό και κομματικό πειρασμό μιας -επικίνδυνης για τη χώρα- διγλωσσίας με τον πρωθυπουργό ή θα αυτοσυγκρατηθεί, κερδίζοντας θέση στο πολιτικό σκηνικό και της επόμενης ημέρας;
Αλέξανδρος Τάρκας