Του Απ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπείρωσε μεγάλο αριθμό πολιτών με σύνθημα την κατάργηση του Μνημονίου. Το Μνημόνιο είχε δυο πλευρές. Την Οικονομική, την έξοδο από τη φτώχεια. Και την Εθνική, την απαλλαγή από τη συλλογική και ατομική ταπείνωση, την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας. Οι ψηφοφόροι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να καταργήσει το Μνημόνιο. Και για τίποτα άλλο. Οι ψηφοφόροι δεν είχαν, στην πλειοψηφία τους, σχέση με την ιστορική αριστερά. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν, πολλοί από αυτούς, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που το παράτησαν αηδιασμένοι. Κάθε βήμα πέρα από την κατάργηση του Μνημονίου (πχ ανατροπή του καπιταλισμού) δεν ήταν ούτε είναι αυτονόητο (ούτε, ίσως, κατανοητό) χωρίς προηγούμενη συζήτηση με το εκλογικό σώμα-και τη συγκατάθεσή του. Αυτή συνοπτικά είναι η εικόνα, αυτή είναι η αλήθεια.
Το αυτονόητο, μετά τις εκλογές, ήταν να μελετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τους τρόπους απαλλαγής από το Μνημόνιο. Να μελετηθούν όλα τα ενδεχόμενα, όλα τα «σενάρια» που θα οδηγούσαν στο στόχο, την κατάργηση του Μνημονίου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν κυβέρνηση. Αυτό δεν έγινε. Το αυτονόητο παραμερίστηκε και η λογική αναποδογυρίστηκε. Πχ η έξοδος ή η παραμονή στο ευρώ λογικά θα έπρεπε να είναι η κατάληξη, το συμπέρασμα της συζήτησης «πως θα απαλλαγούμε από το Μνημόνιο». Αντί γι’ αυτό ή έξοδος/παραμονή έγινε προϋπόθεση της απαλλαγής. Έτσι συζητάμε πλέον άλλο θέμα, το ευρώ. Από αυτό πήγαμε, μοιραία, στην (αντιδραστική) φύση της ΕΕ, στην ανατροπή του καπιταλισμού και από εκεί στον σοσιαλισμό. Πού πήγε το Μνημόνιο; Πολλοί λένε ότι αν δεν φύγουμε από το ευρώ αλλά και από την ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει οριστική λύση. Ίσως έχουν δίκιο. Αλλά ποια «οριστική λύση»; Η μόνη γνωστή «άλλη λύση» είναι ο «υπαρκτός», οριστική λύση επειδή είναι νεκρός.
Ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος να συζητήσουμε τι μπορούμε (και όχι τι επιθυμούμε) να κάνουμε για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο. Ας το σκεφτούμε σοβαρά ώστε να αποκτήσουμε, επιτέλους, αυτό που μας λείπει: Στρατηγική. Και όχι να μιλάμε πχ για φανταστικές Νότιες συμμαχίες καλλιεργώντας φαντασιώσεις και αυταπάτες. Αν, δηλαδή, βάλουμε κάτω τα ευρωπαϊκά και ελληνικά οικονομικά δεδομένα στο σύνολό τους, συνυπολογίσουμε τις γεωπολιτικές παραμέτρους (τι αξίζει η Ελλάδα και για ποιους, ποιοι ίσως είναι σύμμαχοι, πόσο αντέχουν οι αντίπαλοι), πόσο διατεθειμένος να παλέψει είναι ο κόσμος, κάτι που εξαρτάται και από εμάς αλλά όχι εντελώς.
Σε παρένθεση: Ο κόσμος είτε κινητοποιείται «μόνος του» (πχ Αγανακτισμένοι) είτε ακολουθεί ένα φορέα, κομματικό ή άλλον. Αλλά αυτό το κάνει μόνο αν τον εμπιστεύεται. Η απορία του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο κόσμος δεν εισακούει τις εκκλήσεις του να κινητοποιηθεί είναι, συνεπώς, αδικαιολόγητη. Χρήσιμο στοιχείο είναι ασφαλώς ποια πραγματική (και όχι υποθετική) συμπαράσταση μπορούμε, ίσως, να περιμένουμε από τους άλλους λαούς. Μια τέτοια συνολική κουβέντα δεν έχει γίνει. Είναι ολοφάνερο από τις αντιφάσεις και τα εκατέρωθεν καχεκτικά επιχειρήματα. Αν η κουβέντα είχε γίνει και συμφωνούσαν, θα προχωρούσαν συντεταγμένα. Αν διαφωνούσαν θα είχαν ισχυρά επιχειρήματα έκαστος. Ίσως ακόμα υπάρχει χρόνος. Αλλά τελειώνει.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η Αριστερά εγκλωβίστηκε τελείως στη λογική των αντιπάλων, των ξένων και εγχώριων. Θα το πω με ένα παράδειγμα: Πολλοί θαυμάζουν τον Πούτιν αλλά και όσοι δεν τον θαυμάζουν παραδέχονται ότι ξανάκανε τη Ρωσία ισχυρή. Το πρώτο που έκανε ο Πούτιν ήταν ότι ανόρθωσε την εθνική αξιοπρέπεια και έτσι συσπείρωσε τον κόσμο ώστε να κάνει υπομονή μέχρι να ανορθωθεί και η Οικονομία, πράγμα που χρειάζεται χρόνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμπασα η ποικίλη ηγεσία του, αποφεύγει (για να το πω ευγενικά) το θέμα του πατριωτισμού, έχει απαλείψει από τον Πολιτικό του Λόγο το θεμελιώδες (κυριολεκτικά) ζήτημα της Εθνικής, ατομικής και συλλογικής, αξιοπρέπειας. Δεν δίνει μάχη τολμηρή εντός των γραμμών του, αφήνει ελεύθερο πεδίο σε αντιπάλους του είδους της Χρυσής Αυγής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (ως σύνολο και όχι ως ατομικές φωνές) ούτε κατανόησε ούτε, επομένως, βοήθησε τον κόσμο να καταλάβει ότι δεν θα δει «θεού πρόσωπο» όσο παραμένει η χώρα υποτελής, αποικία, έρμαιο των διαθέσεων των ξένων, πειραματόζωο. Οι φανατικοί λάτρεις των ταξικών αναλύσεων λησμονούν ή κάνουν ότι δεν βλέπουν πως η πρώτη (και απαραίτητη) προϋπόθεση για να σκλαβωθεί η αγαπημένη τους εργατική τάξη είναι να σκλαβωθεί ολόκληρη η χώρα. Άλλοι καραδοκούν, έτοιμοι να πυροβολήσουν, στην παραμικρή υπόνοια, τον οποιονδήποτε για εθνικισμό.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, επιχείρημά τους ότι με πρόταγμα τα εθνικά θέματα ουδέποτε έχουν κερδηθεί εκλογές. Δεν έχουν κερδηθεί οι εκλογές αλλά μπορεί να χαθούν. Δεν κάνω λογοπαίγνιο. Δεν ξέρω κανέναν, στην Ελλάδα και στον Κόσμο, που κέρδισε εκλογές (ή έκανε Επανάσταση) χωρίς να είναι αυτονόητο στους πάντες ότι θεωρεί υπέρτατο συμφέρον τη σωτηρία της Πατρίδας.
Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013
