Γράφει: Θανάσης Γκότοβος
Η απαρίθμηση ξεκινά με κάτι πολύ εντυπωσιακό. Σύμφωνα με την πρώτη κιόλας παράγραφο, πειθαρχικά παραπτώματα είναι
«α) πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος ή έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία»
Για να έρθει μετά τον ορισμό της νόρμας και η περιγραφή της αξιόποινης πράξης: αποπειράθηκες να απομακρυνθείς από την ιδέα της πατρίδας και του έθνους και να προσχωρήσεις στο στρατόπεδο του κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης, κάτι που συνιστά πράξη ασυμβίβαστη με την υποχρέωσή σου να δείχνεις, ως δημόσιος υπάλληλος, αφοσίωση προς την πατρίδα. Ο πειθαρχικός σου προϊστάμενος οφείλει να σε θέσει σε αργία, μέχρι να εκδικαστεί τελεσίδικα η περίπτωσή σου. Και αν δεν το πράξει εκείνος, επιλαμβάνεται πλέον ο ίδιος ο υπουργός εσωτερικών (και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, και διοικητικής μεταρρύθμισης κλπ. κλπ.).
Καταστρώνω τρομοκρατημένος αμέσως ένα σχέδιο διάσωσης, με κύριο στοιχείο τις βεβαιώσεις που είχα συγκεντρώσει από διάφορα σεμινάρια και που είχα σκοπό να καταθέσω στο φρουρό του σημείου ελέγχου προς το στρατόπεδο του κοσμοπολιτισμού ως ένα είδος διαβατηρίου που δεν είχα για τη χώρα αυτή.
Ανασύρω ταχύτατα από το χαρτοφύλακα την πρώτη βεβαίωση συμμετοχής σε ένα σεμινάριο διαπαιδαγώγησης στην οικουμενικότητα της κ. Ρεπούση, μέλους του συγκυβερνώντος κόμματος της ΔΗΜΑΡ, και του το δείχνω πλησιάζοντας το χαρτί πολύ κοντά στο πρόσωπό του για να μπορεί να το διαβάσει καλά. Ήλπιζα ότι θα πιάσει το κόλπο «ο κοσμοπολιτισμός είναι επίσημη ιδεολογία της κυβέρνησης, κάποιο λάθος κάνετε κ. υπουργέ».
- Δεν αρκεί, μου λέει βλοσυρός. Έχεις κάτι καλύτερο;
Βεβαίως, του απαντώ, και ανασύρω από το χαρτοφύλακα τη δεύτερη βεβαίωση συμμετοχής σε σεμινάριο της πρώην υπεύθυνης του τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ κ. Θάλειας Δραγώνα για την ανάγκη υπέρβασης της παρωχημένης έννοιας της πατρίδας, που είχα φυλάξει μέσα στο πανεπιστημιακό σύγγραμμα «Τι είν’ η πατρίδα μου».
- Ορίστε κύριε, του απαντώ, περιχαρής.
Ο υπουργός κοιτάζει μια το βιβλίο και μια τη βεβαίωση με δυσπιστία. Κάτι δεν του ταιριάζει.
- Ούτε αυτό μου αρκεί, μου λέει.
Δεν τον έπεισα ότι η πράξη μου να προσπαθήσω να συστρατευθώ με τους οπαδούς του κονστρουκτιβισμού είναι συμβατή με την αφοσίωση προς την πατρίδα.
Τα χρειάστηκα. Πάει, λέω, με βάζει από αύριο σε αργία, και σε περίοδο κρίσης το μόνο που μου απομένει είναι να επιστρέψω στο επάγγελμα του μουσικού που ασκούσα στην Kantstrasse, στο Moabit και στο Steglitz, όταν ήμουν φοιτητής στο Βερολίνο. Μάθε τέχνη κι άσ’ την…
Όμως δεν χάνω την ψυχραιμία μου. Θυμήθηκα ότι είχα στο χαρτοφύλακα και μια βεβαίωση συμμετοχής σε μια παρουσίαση βιβλίου ενός σημαντικού διανοούμενου της χώρας, στην οποία μιλούσε και ο ίδιος ο υπουργός. Το βιβλίο ήταν για την αναγκαιότητα προσαρμογής του εθνικού στο ευρωπαϊκό και το οικουμενικό δίκαιο.
- Δείτε, παρακαλώ, και αυτό, του απαντώ ικετευτικά. Πιστεύω να θυμόσαστε ότι είχαμε συναντηθεί στην παρουσίαση του βιβλίου.
Αυτό ήταν. Ο υπουργός, βλοσυρός αλλά ακίνδυνος πλέον, με άφησε να προχωρήσω προς το σταυροδρόμι για να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Αλλά δεν άντεξε, και σε λίγο γυρίζει και μου φωνάζει:
- Να σου πω, από κει που πας έρχομαι κι εγώ, αλλά βλέπεις άλλαξα πορεία.
Βλέποντας ότι ο υπουργός έχει όρεξη για κουβέντα, στάθηκα για λίγο.
- Γιατί άλλαξες γνώμη, τον ρωτώ. Τι συνέβη και ξαφνικά τάχθηκες υπέρ της αφοσίωσης στην πατρίδα;
- Είναι τελείως πεζό, μου απαντά. Και οι οχτώ υπουργοί που υπογράψαμε το Νόμο πεισθήκαμε από τους δανειστές. Πίσω από το θάμνο, μετά το σταυροδρόμι, στο δρόμο που οδηγεί προς την οικουμενικότητα, κάθεται κρυμμένη η Τρόϊκα. Ξέρεις, αυτή η Αγία Τριάς της παγκοσμιοποίησης. Αυτή κάθε φορά που κάποιος από τους όψιμους ανανήψαντες του πατριωτισμού που προσχωρεί αμετακλήτως στον κοσμοπολιτισμό περνά το κατώφλι για την οικουμένη, πετάγεται με μια κεραυνοβόλα κίνηση μπροστά του και του λέει:
- Πίσω! Πίσω στο εθνικό σου μαντρί. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι για όλους! Αφοσιωθείτε παρακαλώ στην πατρίδα σας για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το Πρόγραμμα διάσωσης! Γιατί μόνο έτσι μπορείτε εσείς εκεί κάτω να υπηρετήσετε την ιδέα των αξιών της νέας Οικουμένης! Στο παγκόσμιο χωριό υπάρχει σαφής καταμερισμός εργασίας! Υπάρχει τάξη και ιεραρχία! Επί πλέον, θα έχετε και το πλεονέκτημα ότι δεν θα μπορεί ο προϊστάμενός σας να σας θέσει σε αργία! Άλλωστε και οι Τούρκοι παλιά το ίδιο σας πρότειναν: αν αγαπάς τον τόπο σου, κάνε ό,τι σε προστάζει ο Σουλτάνος. Και κυρίως μην δοκιμάζεις την υπομονή του…
Έμεινα στον τόπο, άγαλμα. Και το δίλημμα αφοσίωση στην πατρίδα ή κοσμοπολιτισμός πήρε πιο απλή και διαχειρίσιμη μορφή: πατριδόφρων δημόσιος υπάλληλος ή έφεδρος κοσμοπολίτης. Και η λύση του: ένας δήθεν αφοσιωμένος στην πατρίδα κρυπτοκοσμοπολίτης…
*O Θανάσης Γκότοβος είναι καθηγητης Παιδαγωγικής του Πανεπιστημιου Ιωαννίνων.
