Στα χρόνια του '80 αλλά κυρίως του
'90, η ελλαδίτικη κλεπτοκρατία με τους Γερμανούς επόπτες έστηναν το
παρασιτικό πάρτι με μίζες, πρότυπο μιας καζiνο-οικονομίας εξαγωγής
κεφαλαίων, διά μέσου του χρέους, που στηρίχθηκε σκανδαλωδώς από τους
εγχώριους εκφραστές του ψευτοεκσυγχρονισμού και του νεοφιλελευθερισμού.Αμεσο αποτέλεσμα αυτής της συναλλαγής ήταν το πολιτικό κεφάλαιο
της χώρας να εξανεμιστεί, είτε με την πλήρη ενσωμάτωσή του στη
συμπαιγνία είτε επειδή εκτοπίστηκε και σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται
απροστάτευτη, κυβερνώμενη από πολιτικό προσωπικό που δεν εμπνέει.
Αν αντί αυτού του προσωπικού η χώρα διέθετε μια ικανή και
προπαντός όχι ένοχη πολιτική ηγεσία, θα πήγαινε στο Βερολίνο και στα
διεθνή φόρα και θα συνομιλούσε σε διαφορετική βάση. Θα υποδείκνυε στους
Γερμανούς ότι η Ευρώπη και το ευρωπαϊκό όραμα δεν μπορεί να οικοδομηθεί
ούτε με την τοκογλυφία ούτε με άγρια εθνικά ένστικτα σαν εκείνα του '40
που οδήγησαν τη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη στην καταστροφή. Θα
εξηγούσε στους συνομιλητές της ότι ιστορικά στην Ευρώπη ο πολιτισμός
τροφοδοτούσε την πολιτική και ότι οι χρηματιστικοί αρπακτικοί μηχανισμοί
και οι βάρβαρες μορφές της «αγοράς» προάγουν μόνο την κοινωνική
οπισθοδρόμηση και συνθλίβουν τα ευρωπαϊκά οράματα. Οτι χωρίς την Ελλάδα,
η Ευρώπη και το κοινό νόμισμα, το ευρώ, θα έπρεπε να ονομάζονταν κάπως
αλλιώς.
Μια άλλη ελληνική ηγεσία θα έλεγε στους Γερμανούς ότι η Ελλάδα
δεν μπορεί να αποτελεί το «μαύρο πρόβατο» και ο ελληνικός λαός να
πληρώνει τις παθογένειες του Βερολίνου και την απληστία των ηγετικών
δυνάμεων που δρουν στο εσωτερικό της καγκελαρίας και των Βρυξελλών.
Ανέγγιχτη από τις μαύρες τσάντες της «Siemens», θα επανέφερε επίσης
εθνικές διεκδικήσεις και θα έθετε τον ανεξόφλητο λογαριασμό των
κατοχικών αποζημιώσεων, που επί δεκαετίες παραμένει απλήρωτος. Θα τους
θύμιζε τον Κικέρωνα, που δύο χιλιάδες χρόνια πριν ταύτιζε την Ελλάδα και
τον Ελληνισμό με την Humanitas, και δεν θα πήγαινε να συνομιλήσει μαζί
τους παρακαλώντας.
Μια άλλη ηγεσία θα υπενθύμιζε στους Γερμανούς, στην περίπτωση
που το έχουν ξεχάσει, ότι το ποιοτικότερο από το δυναμικό τους και
μεγάλο μέρος της γερμανικής ταυτότητας, χθες και σήμερα, συγκροτείται
επάνω στην ελληνική κληρονομιά και ότι αυτή η κληρονομιά είναι η μόνη
που διαθέτει την τεράστια συγκολλητική δύναμη που χρειάζεται για να
οικοδομηθεί ο ευρωπαϊκός οίκος. Την Ευρώπη των χωρών της ως ιστορική,
μορφωτική συγκρότηση, όχι τη σημερινή Ευρώπη, που σε πολλά ομοιάζει
ανατριχιαστικά με αυτήν του '30. Δεν γνωρίζουμε εάν αυτός ο τόπος, που
τόσα πολλά έχει προσφέρει στην οικουμενικότητα, αποκτήσει κάποτε μια
τέτοια πολιτική ηγεσία, αντάξια της ιστορίας του. Αν, όμως, πρόκειται να
συμβεί αυτό -έτσι τα φέρει η ζωή- θεμελιώδης προϋπόθεση είναι να
απαλλαγεί σύντομα από τον εχθρό που δρα εντός των τειχών, τη
χρεοκοπημένη κλεπτοκρατία, και να απαιτήσει κάθαρση και την
παραδειγματική τιμωρία της.
