Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Τι πιο όμορφο και ωραίο σε μια κοινωνία από το να μπορούμε να
αποφασίζουμε μόνοι μας. Χωρίς ενδιάμεσους, χωρίς συμφέροντα, απλώς να
εκφράζεται ο λαός. Οχι όλος ο λαός, αλλά ο «τοπικός». Να γίνονται
δημοψηφίσματα τοπικά για τα πάντα.Το ακούσαμε για τις Σκουριές,
μάλλον θα το ακούσουμε για τις Οξιές, το νησάκι που αγόρασε ο εμίρης του
Κατάρ και με τη φόρα που έχουν πάρει, θα μας πείσουν ότι καμιά απόφαση
δεν είναι νομιμοποιημένη εάν δεν έχει εγκριθεί από τις τοπικές
κοινωνίες. Το ίδιο μας λένε και για τα πανεπιστήμια. Να αποφασίσουν οι
καθηγητές, οι φοιτητές οι τοπικές κοινωνίες. Το ίδιο και για τα
νοσοκομεία και για τα στρατόπεδα...Αλλά ποιος θα ψήφιζε ποτέ για να περάσει ο αυτοκινητόδρομος δίπλα στο χωριό του; Ποιος θα δεχόταν στην περιφέρειά του τον ΧΥΤΑ ή τον ΧΥΤΥ; Ποιος θα δεχόταν την έρευνα για πετρέλαιο ή φυσικό αέριο σε ακτές κοντά στο νησί του; Θυμηθείτε την ιστορία με τις ανεμογεννήτριες. Ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος στα νησιά για να διατηρήσει τις άθλιες ντιζελομηχανές που μόλυναν και συχνά-πυκνά άφηναν ολόκληρα νησιά στο σκοτάδι. Κάνεις δεν θέλει τον ΧΥΤΑ, αλλά δεν άκουσα και για κανένα τοπικό δημοψήφισμα για να κλείσουν οι τοπικές χωματερές και οι σκουπιδότοποι.
Το θεσμικό πλαίσιο για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και του σεβασμού του περιβάλλοντος θα πρέπει να είναι σκληρό. Να λαμβάνονται υπόψη οι ευαισθησίες της τοπικής κοινωνίας, να ελέγχεται η νομιμότητα, αλλά οι αποφάσεις δεν μπορεί να λαμβάνονται από κάθε χωριό και συνοικία...
Η ιστορία των τοπικών δημοψηφισμάτων χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία πολιτική απάτη και δείγμα κορυφαίου λαϊκισμού. Είναι ο «φερετζές» εκείνων που θέλουν να λέγονται πρωθυπουργοί, περιφερειάρχες ή δήμαρχοι, αλλά δεν τολμούν να είναι ηγέτες. Θέλουν να βρίσκουν κάθε φορά άλλοθι πίσω από τον ταλαίπωρο πολίτη και να κρύβονται πίσω από αυτόν. Οταν τα σκουπίδια θα φτάνουν στην αυλή τους, τότε θα επικαλούνται το δημοψήφισμα. Εσείς αποφασίσατε.
Πρόκειται για μία μοναδική συνταγή διάλυσης του κράτους και των κανόνων της ομαλής συμβίωσης, είναι το άλλοθι για να μη γίνεται τίποτα... Απλώς αυτή η κίβδηλη αμεσοδημοκρατία είναι ο μονόδρομος για την οπισθοδρόμηση. Και μάλιστα με τη δική μας ψήφο.
