Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!Από δύο ξεχωριστά μετερίζια, δύο άνθρωποι, ο καθένας με το δικό του ειδικό βάρος, μας είπαν χθες μια αλήθεια.Κάποτε τα δανεικά τελειώνουν, όπως και τα ψέματα.Πρόκειται για μια αλήθεια, περίπου αυτονόητη, η οποία όμως για μακρύ χρονικό διάστημα αγνοήθηκε στην πατρίδα μας.Ακόμη και σήμερα, μετά από 5 χρόνια οδυνηρής καθημερινής υπενθύμισής της από την κρίση και την ύφεση, είναι πολλοί εκείνοι που επιλέγουν να την αγνοούν.Είναι γλυκό το ψέμα, ίσως, αλλά δεν παύει να είναι ψέμα, όπως η αλήθεια είναι συχνά σκληρή, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια.Αυτό μας είπαν χθες, ο καθένας με δικά του λόγια και τρόπο,ο Γ. Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και ο Κ. Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός.Είναι ψέμα ότι μπορείς να ζεις με δανεικά. Όπως ψέμα είναι ότι μπορείς να ζεις με περισσότερα από όσα κερδίζεις ή από όσα έχει, ήδη, η τσέπη σου.Αυτήν την αλήθεια επί 30 χρόνια επιλέξαμε να τη θάψουμε στη χώρα μας. Δεν μας συνέφερε και βεβαίως δεν μας βόλευε να τη θυμόμαστε.
Ακόμη και σήμερα, ο πολιτικός κόσμος της χώρας μιλά αενάως για ανάπτυξη και για το πόσο ανάγκη την έχει ο τόπος, όμως, ελάχιστοι είναι εκείνοι που δέχονται ότι ανάπτυξη σημαίνει δραστικό περιορισμό του κράτους και απελευθέρωση της οικονομίας από τον ασφυκτικό του εναγκαλισμό.
Αν δεν ανοίξουν οι αγορές, εάν δεν απελευθερωθούν πραγματικά τα επαγγέλματα και εάν δεν μπει βαθύ νυστέρι στον τρόπο που λειτουργεί αυτό το κράτος, ώστε να μειωθούν η γραφειοκρατία, η αδιαφάνεια, η φοροδιαφυγή και όλες οι άλλες αμαρτίες που το συνοδεύουν, γιατί να έρθει η ανάπτυξη;
Ποιος θα φέρει τα λεφτά του για να κάνει δουλειές σε μια χώρα, στην οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δύσκολα θα βρει το δίκιο του και ότι κουμάντο στην επιχείρησή του είναι πολύ πιθανόν να κάνουν, το κράτος, μέσω της φορολογικής του πολιτικής, οι συντεχνίες και τα συνδικάτα, μέσω της επιρροής τους στο πολιτικό σύστημα;
Αντίστοιχα, ό,τι και αν λένε οι συνδικαλιστές του χώρου, επικαλούμενοι μελέτες του ΟΟΣΑ ή άλλων διεθνών οργανισμών, σχετικά με τον αριθμό των υπαλλήλων στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αν δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν αυτοί οι άνθρωποι πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να τους έχουμε στη δούλεψή μας;Αν σήμερα η Ελλάδα και ο κάθε κάτοικός της στενάζει υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, τούτο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απροθυμία όσων κράτησαν και όσων εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία του τόπου να μειώσουν τον αριθμό όσων απασχολούνται στο Δημόσιο.
Αν σήμερα η ακρίβεια εξακολουθεί να κατατρώει την αγοραστική δύναμη του κάθε καταναλωτή και οι τιμές να μην υποχωρούν πραγματικά, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι θεμελιώδη μεγέθη κόστους, όπως η ενέργεια και οι μεταφορές, παραμένουν το αντικείμενο είτε μονοπωλίων, είτε συντεχνιών.
Από το 2008 έως και εφέτος η χώρα μας μετρά αθροιστικές απώλειες 24,6% στον πλούτο που παράγει. Μετρά σχεδόν 2 εκατ. ανέργους και χιλιάδες λουκέτα.Πάνω από όλα, όμως, μετρά πόνο. Του καθενός από εμάς και όλων συνολικά ως λαού.Πόνο που έχει φέρει πολλούς στα όρια της αξιοπρέπειας.Εδώ, όμως, ήρθαμε με τα ψέματα. Η αλήθεια δεν βόλευε πάντα και σήμερα, συχνά, εξακολουθεί να μην βολεύει.Όσο, όμως, δεν υπάρχει στήριξη σε ανθρώπους που επιμένουν να λένε την αλήθεια, όσο σκληρή ή πικρή και εάν είναι αυτή, τότε θα είμαστε πάντα αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας…
