Γράφει: Γιάννης Αντύπας
Η κυνική «ομολογία» του παραδείγματος κρύβει μέσα της την κοινωνική διαστρωμάτωση της ιδιαιτερότητας, που ισχύει και στην περίπτωση της παραβατικότητας. Πρόκειται για μία παραδοχή της πικρής αλήθειας πως δεν είναι όλοι ίσοι. Στις μεταξύ τους σχέσεις και ενώπιον των νόμων.
- Πιστόριους. Πυροβόλησε τρεις ή τέσσερις φορές. Σκότωσε τη φίλη του, της οποίας νωρίτερα είχε ανοίξει και το κεφάλι. Βρέθηκαν στο σπίτι του ουσίες που θα αρκούσαν για να στείλουν στο μπουντρούμι έναν κοινό θνητό.
Ίσως να κατάλαβαν ότι για το σύστημα δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος ή φτωχός. Αλλά αν είσαι ή όχι σύστημα. Και στην Ελλάδα το ίδιο συμβαίνει. Αν σε λένε Γιώργο Παπανδρέου και χάσεις τις εκλογές του 2007, ενώ ο στρατηγός άνεμος έχει κάψει τη μισή χώρα και δεκάδες ανθρώπους, οι «ιθαγενείς» φωνάζουν πως δικαιούσαι μια ακόμη ευκαιρία. Και σου τη δίνουν, κιόλας, με τις γνωστές συνέπειες. Αλλά, αν είσαι δανειολήπτης, απολυθείς και χάσεις το σπίτι σου, η «γειτονιά» συμφωνεί: καλά να πάθει που ήθελε και μεγαλεία.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Τι είπα τώρα; Αυτή είναι η Ελλάδα, δεν είχε πει και ο Κώστας Σημίτης; Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Υπουργός σε δεκάδες κυβερνήσεις τους ΠΑΣΟΚ. Και πρωθυπουργός οχτώ χρόνια με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά, ο κύριος Σημίτης δε μπορεί να πάει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Βλέπετε τώρα του πέφτει λίγο μικρό. Είναι τεράστιος, δε χωρά σε ένα κόμμα με 12%. Τι ντροπή Θεέ μου.
Τι ντροπή η χώρα να έχει έναν πρώην πρωθυπουργό που κρύβεται στις ταβέρνες, έναν πρώην πρωθυπουργό που νιώθει ότι δεν του αξίζει αυτό το κόμμα και αυτή η χώρα και έναν πρώην πρωθυπουργό επισκέπτη – καθηγητή.
ΥΓ: Η ντροπή αφορά σε όλες τις υποθέσεις, με τις οποίες καταπιάνεται το άρθρο εκτός από την πρώτη – το ανέκδοτο με τον γκέι και τον πατέρα του.
