Οι εκκρεμμείς πειθαρχικές υποθέσεις
με τις οποίες ασχολείται το σώμα επιθεωρητών δημόσιας διοίκησης
πλησιάζουν τις 2.000 την ώρα που οι ΟΤΑ της χώρας δηλώνουν εκκρεμείς
πειθαρχικές υποθέσεις 125. Επειδή λοιπόν ουδείς πιστεύει τους δήμαρχους
και περιφερειάρχες της χώρας, που «χαϊδεύουν» ψηφοφόρους, το σώμα
επιθεωρητών ανέλαβε χθες την υποχρέωση, παρόντος του πρωθυπουργού Αντώνη
Σαμαρά, να διακριβώσει με δειγματοληπτικούς πόσοι είναι οι κοπανατζήδες
και ποιοι εργάζονται.
Οι αναζητήσεις τυπικών προσόντων, που δηλώνονται αλλά δεν υπάρχουν, καθώς και δικαστικών αποφάσεων που παραμένουν άγνωστες, περιλαμβάνονται στα «εργαλεία» για να βελτιωθεί η «κινητικότητα» υπαλλήλων του δημοσίου. Η οποία μαθαίνω ότι βελτιώνεται: έτσι αίφνης εκπαιδευτικοί εμφανίζονται στα γραφεία που «υπηρετούν» και ζητούν να γυρίσουν στα σχολεία και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι ζητούν να επιστρέψουν στις υπηρεσίες από τις οποίες προήλθαν, αφήνοντας τα ζεστά πολιτικά γραφεία στα οποία εχουν βρεί καταφύγιο. Διότι τα τελευταία χρόνια ο στόχος κάθε δημοσίου υπαλλήλου που μπορούσε να επιστρατεύσει ένα πολιτικό μέσο δεν ήταν να διορισθεί, αλλά να «τακτοποιηθεί» σε μία θέση που η δουλειά δεν θα είναι πάρα πολλή και σε κάθε περίπτωση δεν θα έχει να κάνει με τους πολίτες. Τώρα το εκκρεμές γυρίζει αργά αλλά σταθερά προς την αντίθετη πλευρά και το γεγονός ότι η υλοποίηση αυτής της πολιτικής βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων όπως ο οι σημερινοί επικεφαλής του υπουργείου διοικητικής μεταρρύθμισης, που δεν διόρισαν και δεν βόλεψαν, τους δίνει ένα μεγάλο βαθμό ελευθερίας και άρα μια δυνατότητα δίκαιης κρίσης.
Οι αναζητήσεις τυπικών προσόντων, που δηλώνονται αλλά δεν υπάρχουν, καθώς και δικαστικών αποφάσεων που παραμένουν άγνωστες, περιλαμβάνονται στα «εργαλεία» για να βελτιωθεί η «κινητικότητα» υπαλλήλων του δημοσίου. Η οποία μαθαίνω ότι βελτιώνεται: έτσι αίφνης εκπαιδευτικοί εμφανίζονται στα γραφεία που «υπηρετούν» και ζητούν να γυρίσουν στα σχολεία και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι ζητούν να επιστρέψουν στις υπηρεσίες από τις οποίες προήλθαν, αφήνοντας τα ζεστά πολιτικά γραφεία στα οποία εχουν βρεί καταφύγιο. Διότι τα τελευταία χρόνια ο στόχος κάθε δημοσίου υπαλλήλου που μπορούσε να επιστρατεύσει ένα πολιτικό μέσο δεν ήταν να διορισθεί, αλλά να «τακτοποιηθεί» σε μία θέση που η δουλειά δεν θα είναι πάρα πολλή και σε κάθε περίπτωση δεν θα έχει να κάνει με τους πολίτες. Τώρα το εκκρεμές γυρίζει αργά αλλά σταθερά προς την αντίθετη πλευρά και το γεγονός ότι η υλοποίηση αυτής της πολιτικής βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων όπως ο οι σημερινοί επικεφαλής του υπουργείου διοικητικής μεταρρύθμισης, που δεν διόρισαν και δεν βόλεψαν, τους δίνει ένα μεγάλο βαθμό ελευθερίας και άρα μια δυνατότητα δίκαιης κρίσης.
