31 Ιανουαρίου 2013

Ελληνικά Ναυπηγεία: Δύναμη Ανάπτυξης και Διεθνών Σχέσεων

Ο διακεκριμένος αρχαίος Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός Θεμιστοκλής υποστήριζε με πάθος τη στρατηγική υπεροχή των Αθηνών στη θάλασσα.Με την πολιτική αυτή έφτασε στο επίπεδο να έχει εξοπλίσει την Αθήνα με 200 και πλέον τριήρεις, το 483 π.Χ., γεγονός αποφασιστικής σημασίας για τη νίκη στη γνωστή σε όλους ναυμαχία στη Σαλαμίνα.Η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει σήμερα όλα τα ελληνικά ναυπηγεία δεν θυμίζει σε τίποτε την έντονη ναυπηγική δραστηριότητα της Αθήνας του Θεμιστοκλή, αλλά και των μετέπειτα περιόδων, και μόνο θλίψη προκαλεί!
Είναι πράγματι απαράδεκτο ένας τομέας που αποτελεί σημαντικό εργαλείο ανάπτυξης -και όχι μόνο- να βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκονται τα ελληνικά ναυπηγεία σήμερα, και σε ό,τι αφορά τις τραγικές συνθήκες που έχουν περιέλθει οι εργαζόμενοι σε αυτά και σε ό,τι αφορά στη δραστηριότητά τους.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η διεθνής αναβάθμιση της σημασίας των θαλασσίων οδών και των διά θαλάσσης μεταφορών, η δημιουργία νέου τύπου πλοίων για την εξυπηρέτηση κυρίως των ενεργειακών αναγκών και τη μεταφορά ενεργειακού πλούτου (βλ. πλοία LNG), όπως επίσης και η διεύρυνση των χρήσεων ορισμένων τύπων πλοίων, προσδίδει στις ναυπηγικές δραστηριότητες νέες διαστάσεις. Ο συνδυασμός της πραγματικότητας αυτής με την επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα φλέγοντα προβλήματα επιβάλλουν τον επαναπροσδιορισμό της κυβερνητικής πολιτικής για τα ναυπηγεία.

Οπως είναι γνωστό, η χώρα με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και τα ναυπηγεία Ελευσίνας και Νεωρίου Σύρου διαθέτει ναυπηγική δύναμη μεγάλης σημασίας. Η ιστορία και οι εξελίξεις, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες, είναι γνωστές και δεν χρειάζεται να τις αναφέρω ξανά. Δημιούργησαν όμως οι εξελίξεις αυτές ορισμένα δεδομένα τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη προκειμένου να επιτευχθεί ο επαναπροσδιορισμός της πολιτικής για τα ναυπηγεία.

Το πρώτο δεδομένο αφορά τη διασύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στη δραστηριότητα των ναυπηγείων, τουλάχιστον του Σκαραμαγκά, με την εθνική αμυνα. Το δεύτερο αφορά τις ρυθμίσεις που επετεύχθησαν με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ρυθμίσεις που έλυσαν μεν το πρόβλημα της επιβολής κυρώσεων, αλλά που δυστυχώς περιορίζουν τη δραστηριότητα των ναυπηγείων μόνο στον αμυντικό τομέα, απαγορεύοντας άλλου τύπου ναυπηγικές δραστηριότητες, που θα ήταν σημαντικές για τη γενικότερη αναπτυξιακή πολιτική της χώρας. Το τρίτο αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς και στον τρόπο λειτουργίας τους.

Είναι αυτονόητο ότι η αμυντική διάσταση πρέπει να περιφρουρηθεί. Θα ήταν βέβαια χρήσιμο να εξεταστεί μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Πολιτικής και Βιομηχανίας η ένταξη των ναυπηγείων σε τέτοιες δραστηριότητες και πολιτικές. Θέλω να πιστεύω ότι ο υπουργός Αμυνας κ. Παναγιωτόπουλος εξετάζει και το ενδεχόμενο αυτό, ιδιαίτερα μάλιστα αφού μια τέτοια ένταξη στο ευρύτερο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας μπορεί, πέραν άλλων επωφελών δραστηριοτήτων, να αποτελέσει εργαλείο για την ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών συμμαχιών ή και τη δημιουργία νέων, με πολλά οφέλη για τη χώρα.

Σήμερα που η αναπτυξιακή διάσταση είναι περισσότερο από επιβεβλημένη προκειμένου η χώρα να βγει από την κρίση, πρέπει να κινηθούμε στη λογική του Θεμιστοκλή. Κατ' αρχάς θεωρώ ότι όλα τα ναυπηγεία πρέπει να βρίσκονται σε ελληνικά χέρια. Αυτό βέβαια δημιουργεί κάποια ζητήματα σε ό,τι αφορά τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά λόγω της γνωστής ιστορίας με την «Αμπού Ντάμπι Μαρ». Θα πρέπει όμως να αναζητηθεί ένας τρόπος, έστω και με κάποιο κόστος, ώστε τα ναυπηγεία αυτά να επανέλθουν σε ελληνικά χέρια.

Στη συνέχεια πρέπει να ξανασυζητηθεί το θέμα με την Ε.Ε. με στόχο να επεκταθεί η ήδη υπάρχουσα συμφωνία και να διευρυνθεί η βάση της, ώστε να προστεθούν και άλλες δραστηριότητες που θα συμβάλουν στην αποδοτικότητα και στην κερδοφόρο λειτουργία. Πράγμα δύσκολο, βέβαια, αλλά όχι ακατόρθωτο, αν προετοιμαστεί σωστά. Ισχύει και εδώ η διαπίστωση ότι η ένταξη της δραστηριότητας των ναυπηγείων στο ευρωπαϊκό και διεθνές σύστημα θαλασσίων μεταφορών μόνον οφέλη θα αποφέρει στη χώρα.

Η συνεργασία με την ελληνική εφοπλιστική οικογένεια, που σήμερα καταφεύγει σε ναυπηγικές επιχειρήσεις άλλων χωρών, είναι αποφασιστικής σημασίας. Είναι αυτονόητο ότι είναι απαραίτητος και ο διάλογος με τους εργαζομένους, ώστε, αφού αντιμετωπιστούν τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν, να υιοθετηθούν αναγκαίες θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ώστε να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία των ναυπηγείων.

 Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χατζηδάκης, καταγόμενος από νησί με αξιοσημείωτη ναυτική ιστορία και παράδοση, είναι βέβαιο ότι έχει κατά νου τη δύναμη της, κατά τον Ομηρο, «πολυφλοίσβοιου» θαλάσσης. Περιμένω όμως και την έμπρακτη απόδειξη αυτής της μνήμης με τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής για τα ναυπηγεία το συντομότερο δυνατό.
 http://www.enet.gr/