Εμείς, το ΔΝΤ και τα παράδοξα

Το παιχνίδι εντυπώσεων της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση που παρακολουθήσαμε, με αφορμή τις δηλώσεις του προέδρου της αντιπολίτευσης μπροστά στα γραφεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον, ελάχιστους έπεισε για τη σοβαρότητα και των δύο κομματικών στρατοπέδων και έδειξε την πολιτικοοικονομική σύγχυση που χαρακτηρίζει τη σχέση μας με το Ταμείο.

Το παιχνίδι εντυπώσεων της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση που παρακολουθήσαμε, με αφορμή τις δηλώσεις του προέδρου της αντιπολίτευσης μπροστά στα γραφεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον, ελάχιστους έπεισε για τη σοβαρότητα και των δύο κομματικών στρατοπέδων και έδειξε την πολιτικοοικονομική σύγχυση που χαρακτηρίζει τη σχέση μας με το Ταμείο. Ηταν αρκετά εξωπραγματικό ότι το κόμμα που μάχεται την πολική του ΔΝΤ εμφανίστηκε να υπεραμύνεται της αξιοπιστίας των λόγων του διεθνούς οργανισμού, ενώ το κόμμα που υποτίθεται ότι εφαρμόζει στην πράξη τις υποδείξεις του, βρέθηκε στην αντίθετη θέση.
Το ΔΝΤ έχει πάρει από πολύ νωρίς το ρόλο του σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού «μπαμπούλα», που στοιχειώνει όλους όσοι έχουν πληγεί βαριά από το πρόγραμμα λιτότητας, γιατί αδυνατούμε να το αντιμετωπίσουμε στην πραγματική του διάσταση: ως ένα διεθνή οργανισμό, τον οποίο εμείς καλέσαμε σε βοήθεια και, αφού μας δάνεισε όταν ζητούσαμε απεγνωσμένα στήριξη, έθεσε -όπως κάνουν όλοι οι δανειστές- τους όρους του.

Τα περί «εισόδου του ΔΝΤ από το παράθυρο» στην ελληνική υπόθεση είναι αστεία, αφού είναι γνωστό ότι, την εποχή που αποφασιζόταν το ελληνικό πρόγραμμα, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση αναζητούσε διακαώς έναν «εταίρο διάσωσης» της προβληματικής Ελλάδας. Εναν εταίρο ο οποίος όχι μόνο να είναι διατεθειμένος να αναλάβει ένα μέρος από το οικονομικό βάρος που συνόδευε το όλο εγχείρημα, αλλά να διαθέτει και την τεχνογνωσία εφαρμογής παρόμοιων προγραμμάτων, την οποία η Κομισιόν, τότε, σχεδόν αγνοούσε.

Η σχέση αυτή άλλαξε στη συνέχεια, γιατί το ΔΝΤ άρχισε να λέει «αλήθειες» που ακούγονταν δυσάρεστες για το Βερολίνο και, κατά συνέπεια, για τις Βρυξέλλες. Αλήθειες όπως ότι, με την ευρωπαϊκή πολιτική που ακολουθείτο, το ελληνικό χρέος δεν θα γινόταν βιώσιμο ή ότι ήταν απαραίτητο να «κουρευτούν» και τα ελληνικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Από όσα έχει κατά καιρούς υποδείξει το ΔΝΤ, η ελληνική πλευρά έχει κάνει επιλεκτική εφαρμογή. Από την πρώτη στιγμή που το Ταμείο βρέθηκε να έχει ουσιαστικό λόγο στη διαμόρφωση της ελληνικής πολιτικής, δεν έκρυψε την «αντιπάθειά» του προς τη φοροδιαφυγή και έσπευσε να υποδείξει από τότε στην ελληνική κυβέρνηση να στρέψει με ουσιαστικό τρόπο το ενδιαφέρον της στα έσοδα που μπορεί να αντλήσει από αυτήν την πλευρά εναλλακτικά, από το να τα αντλήσει από επώδυνες περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών ή δημοσίων επενδύσεων.

Το πρόβλημα ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έδειξε τότε -και δεν δείχνει ακόμη- να διακατέχεται στην πράξη από την ίδια εχθρική διάθεση απέναντι στη φοροδιαφυγή, προτιμώντας τη σίγουρη πηγή των συνεπών φορολογουμένων. Τη φοροεπιδρομή που θα ζήσουμε για άλλη μια χρονιά δεν ήταν το ΔΝΤ που τη ζήτησε... Ο διεθνής οργανισμός αναγνώρισε ότι έχει κάνει λάθη. Μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις διεκδικούν το αλάθητο...
Νίκος Φραντζής - nfran@naftemporiki.gr
Νίκος Φραντζής