Toυ ΑΠ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*Το ερώτημα στα χείλη όλων, καθώς ο Τσίπρας επιστρέφει, είναι αν αυτός ο διεθνής γύρος ήταν χρήσιμος, ποιο το κέρδος; Στην πραγματικότητα το ίδιο ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και διαφορετικά: Θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση; Διότι αν το θέλει δεν μπορεί παρά να βλέπει και να μιλάει με όλους και ιδίως τους αντίπαλους, τους κρυφούς και φανερούς εχθρούς. Άλλωστε δεν περισσεύουν οι φίλοι για μια κυβέρνηση της ιστορικής Αριστεράς.
Η τρικέφαλη κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό της. Συνεχίζει να κατηγορεί τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ακραίο» αλλά ταυτόχρονα, άφοβη μπρος στο γελοίο, υποδεικνύει σε διάφορα «παπαγαλάκια» της να καλλιεργούν την εικόνα του συμβιβασμένου Τσίπρα.
Αντιλαμβάνεται ότι όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται δεκτός ως κανονικός συνομιλητής (και ως υποψήφιος πρωθυπουργός) από κατά τεκμήριο «μη φίλους», από παράγοντες έτοιμους να χαρακτηρίσουν τρομοκράτη κάθε διαφωνούντα, στερεύουν οι πιθανότητες να ξαναπιάσει τόπο ο εκφοβισμός στους νοικοκυραίους, όπως στις τελευταίες εκλογές. Ωστόσο το χαρτί του φόβου και της τρομοκρατίας παίζει ακόμα επειδή το παίζουν πολλοί. Έχει φτάσει η ώρα της συγκομιδής, της μοιρασιάς του πλούτου της χώρας και όλοι οι άσοι βγαίνουν, σιγά-σιγά, ένας-ένας, από το μανίκι όσων ενδιαφέρονται, εντός ή εκτός της χώρας, να τον αρπάξουν. Τα πυρά έρχονται πανταχόθεν. Ο Τσοχατζόπουλος πχ είναι φυλακή αλλά δυο στενοί συνεργάτες του Πούτιν, ερευνητές για το θέμα των πυραύλων TOR M1, είναι στο νεκροταφείο, δολοφονημένοι....
Ο Τσίπρας έγινε δεκτός ως σοβαρός και αξιόπιστος, έστω αιρετικός, συνομιλητής αλλά αυτό δεν αρκεί για να βγάλει συνολικά τον ΣΥΡΙΖΑ από το κάδρο στο οποίο απεγνωσμένα προσπαθεί να τον εντάξει η κυβέρνηση. Το λάθος θα ήταν να αποδοκιμάζει, ως οφείλει, την τυφλή βία χωρίς ταυτόχρονα να υπερασπίζεται με πάθος τους αγώνες των εργαζομένων εκεί όπου εκφράζονται, στα εργοστάσια, στα αμαξοστάσια, στα γραφεία, στους δρόμους. Αγώνες εντός αλλά και εκτός Βουλής ήταν, άλλωστε, μια από τις αρχικές διακηρύξεις του ίδιου του Τσίπρα. Η ομάδα των βουλευτών που συμπαρίσταται στους εργαζόμενους την τηρεί με συνέπεια.
Το πραγματικά καινούργιο ειπώθηκε, όχι ασφαλώς τυχαία, στις ΗΠΑ και ήταν μια «μικρή φράση»: πιστεύουμε «στη συνέχεια και θα είμαστε συνεπείς», στην εξωτερική πολιτική. Όλα τα άλλα, για τα Μνημόνια κλπ, ήταν επαναλήψεις με λεκτικούς ελιγμούς, ενίοτε βίαιους, (η πολιτική των Μνημονίων, είπε, είναι ηλίθια) όσων έχουν ήδη λεχθεί στην Αθήνα και έχουν ήδη προκαλέσει συζητήσεις, ενστάσεις και αντιδράσεις.
Για πρώτη φορά, όμως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χάραξε δημοσίως σαφή θέση για το γενικό πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής με άξονα τη «συνέχεια και τη συνέπεια». Επισημαίνοντας ότι οι δυο χώρες έχουν παραδοσιακές σχέσεις αλλά «δεν έχουν κοινούς φίλους και κοινούς εχθρούς», υπαινιγμός για μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα έθεσε συγκεκριμένα ζητήματα όπως το θέμα της «ΑΟΖ ως δικαίωμα»-και όχι ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης με γείτονες, δηλαδή την Τουρκία. Το θέμα της ΑΟΖ δεν λύνεται βεβαίως με μια δήλωση. Τ
ο γενικότερο ερώτημα, με αφορμή την ΑΟΖ, είναι αν έχουν συμφέρον οι ΗΠΑ να μετακινηθούν από πάγιες πολιτικές τους. Ίσως έχουν. Αν θεωρήσουν ότι η Ελλάδα, ακριβώς απέναντι από την ταραγμένη Μ. Ανατολή, διασφαλίζει ηρεμία στα «μετόπισθεν». Η Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ, είναι, εξ αντικειμένου, μήλον της έριδος στη διαμάχη ΗΠΑ-Γερμανίας. Μόνο η ανενδοίαστη υποτέλεια έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε ζητιάνο των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Ο Πούτιν και η ορατή πολιτική προσέγγισης με την Μέρκελ (ας θυμηθούμε ότι την πήρε αγκαλιά όταν επισκέφθηκε το Βερολίνο) είναι ο «τρίτος άνθρωπος» στο παζλ, με φόντο τον ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο. Τι αξίζουν αυτά; Τι θα ήταν διατεθειμένες οι ΗΠΑ να δώσουν ως αντάλλαγμα για μια Ελλάδα με «συνέχεια και συνέπεια»; Μακρά –και πικρή-είναι η πείρα ότι οι Ισχυροί υπόσχονται λίγα και δίνουν ελάχιστα. Όταν είσαι δεδομένος, όπως απαιτούν να είσαι. Στις ΗΠΑ έγινε ανταλλαγή λόγων, ευχών, υποσχέσεων, ένα φλερτ, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποψήφια-και πολύφερνη;- νύφη.
Μια σημείωση για το τέλος. Η ΑΟΖ δεν είναι περιθωριακό, μεμονωμένο θέμα. Θέτει επί τάπητος, ως επείγουσα ανάγκη, μια συνολική θεώρηση πραγμάτων, εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, την οποία ως τώρα η Αριστερά δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να συνθέσει. Δεν αρκεί η διακήρυξη ότι η ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα. Η διακήρυξη αποκτά βάρος όταν έχεις και επιδιώκεις να έχεις τα εργαλεία ώστε να υπερασπιστείς αυτό το δικαίωμα. Εργαλεία διπλωματικά και στρατιωτικά, αφού ο γείτονας καταφεύγει σε απειλές. Όταν έχεις, δηλαδή, διακηρυγμένες σαφείς προτεραιότητες με συνέχεια και συνέπεια.
