Η περασμένη εβδομάδα ξεκίνησε με τη δήλωση Σόιμπλε από το Λουξεμβούργο ότι η συζήτηση για το χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να ανοίξει πριν από το 2018. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας πρόσθεσε στη συνέχεια ότι μέχρι τον Δεκέμβριο η Κομισιόν θα πρέπει να αποφασίσει αν θα παγώσει τα διαρθρωτικά ταμεία προς τις παραβάτισσες της δημοσιονομικής πειθαρχίας Ισπανία, Πορτογαλία. Να θυμίσουμε ότι Μαδρίτη και Λισαβόνα γλίτωσαν την επιβολή κυρώσεων στο παρά πέντε στα τέλη Ιουλίου με παρέμβαση του ίδιου του Σόιμπλε.
Η ομοβροντία Σόιμπλε κορυφώθηκε το Σάββατο σε συνέντευξή του στη «Stuttgarter Zeitung», όπου επανέφερε ολοκληρωμένη την πρόταση που προωθεί από τον Ιούνιο του 2015 για αντικατάσταση της Κομισιόν από Ανεξάρτητη Τεχνοκρατική Αρχή στον έλεγχο της εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας. Ο Σόιμπλε κατηγορεί δημόσια τον Γιούνκερ ότι πολιτικοποίησε τον ρόλο του και προφανώς υπονοεί ότι οι αρμόδιοι επίτροποι Ντομπρόβσκις και Μοσκοβισί είναι χαλαροί, γι' αυτό και προτείνει τον ESM, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας υπό τον Κλάους Ρέγκλινγκ, να αναλάβει τον ρόλο μιας δημοσιονομικής αστυνόμευσης χωρίς πολιτική προσέγγιση.
Τι είναι αθροιστικά όλα τα παραπάνω; Προσπάθεια επιβολής μιας επιπλέον αυστηρότητας για την οποία δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή περίπτωση να συναινέσουν οι εταίροι του Βερολίνου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ή προληπτική προσπάθεια αποτροπής διαρροών προς τα Δεξιά -προς την Εναλλακτική και τους Φιλελεύθερους- ψηφοφόρων της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης; Η Κομισιόν κρατά στην κυριολεξία με τα δόντια την ισορροπία ανάμεσα στο ανεφάρμοστο Σύμφωνο Σταθερότητας και στις χώρες του Νότου συν τη Γαλλία, μια ρεαλιστική προσέγγιση που ο Σόιμπλε τη βρίσκει χαλαρή και υπαγορευόμενη από πολιτικές σκοπιμότητες!
Το λέει με άλλα λόγια ο υπουργός Οικονομικών στον Νότο και στη Γαλλία με κοινωνίες συμπιεσμένες σε ακραίο βαθμό, με την πολιτική σταθερότητα να έχει αποδομηθεί και με τα οφέλη να εισπράττονται από τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό της Λεπέν και του Μπέπε Γκρίλο; Πιο σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, πιο σκληρή αυτόματη πειθαρχία. Αν μη τι άλλο ο Σόιμπλε έχει το χάρισμα της ωμής ειλικρίνειας: Η πρότασή του είναι σαφής, η δημοσιονομική πειθαρχία είναι εκτός λαϊκής κυριαρχίας και πολιτικού ελέγχου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι μόνιμη, δεδομένη με την εφαρμογή της, αδιαπραγμάτευτη.
Μια προσέγγιση που παραπέμπει στο δόγμα Μπρέζνιεφ για περιορισμένη κυριαρχία των χωρών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά και στο Σύνταγμα του 1982 που προώθησε ο στρατηγός Εβρέν στην Τουρκία που όριζε ότι τα θέματα εθνικής ασφαλείας είναι εκτός των αρμοδιοτήτων της κυβέρνησης.
