Συντάκτης:Γιώργος Τσιάρας
Στη δουλειά μας, την
τόσο λασπωμένη και παρεξηγημένη, υπάρχουν πολλών ειδών διαρροές και
«διαρροές». Δείτε τα περισσότερα «αποκλειστικά ρεπορτάζ» των εφημερίδων
και των καναλιών, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως: στη συντριπτική
πλειονότητά τους στηρίζονται σε ανώνυμες διαρροές εγγράφων ή πληροφοριών
με σκοπό να χτυπηθούν συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα ή επιχειρηματικά
συμφέροντα, συχνά προς όφελος -και με πρωτοβουλία- των ανταγωνιστών
τους.
Από αυτά τα «ντοκουμέντα» κάποια είναι αληθινά και κάποια ψεύτικα: αλλά και τα αληθινά, τα γνήσια, συνήθως υπερπροβάλλονται με τέτοιο «ασύμμετρο» τρόπο από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, ώστε να αποκτούν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από την πραγματική και να γίνονται έτσι εργαλεία σε παρασκηνιακές μάχες ισχύος, που σπάνια εξηγούνται, ή σκιαγραφούνται έστω, για το ανύποπτο κοινό – δηλαδή όλους εμάς τους αναγνώστες/θεατές/καταναλωτές/ψηφοφόρους.
Και εδώ έγκειται η μεγαλύτερη ευθύνη για εμάς τους δημοσιογράφους, που συχνά μετατρεπόμαστε, χάριν της αυξημένης αναγνωσιμότητας ή τηλεθέασης, αλλά και της προσωπικής ανέλιξης, σε πρόθυμους κυλιόμενους ιμάντες πάσης φύσεως χαλκευμένων τερατολογιών.
Ευτυχώς υπάρχει και μια κατηγορία «διαρροών» που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, γιατί ακριβώς δεν έχουν ούτε ανώνυμους δότες-«βαθιά λαρύγγια», ούτε επιλεκτικά παπαγαλάκια-παραλήπτες: που από τη φύση τους καταργούν, με άλλα λόγια, τους «μεσάζοντες» του δημοσιογραφικού νταλαβεριού.
Αναφέρομαι στις μαζικές «διαρροές» εκατοντάδων χιλιάδων απόρρητων ντοκουμέντων, σαν αυτές των Pentagon Papers, που αποκάλυψαν το πραγματικό τερατώδες πρόσωπο του πολέμου στο Βιετνάμ, σαν αυτές που εδώ και μερικά χρόνια κάνει ο ιστότοπος WikiLeaks, με τη βοήθεια «χάκερ» σαν τον Μάνινγκ, σαν αυτές που έκανε για τη NSA και το παγκόσμιο δίκτυο παρακολουθήσεων ο Σνόουντεν ή σαν τις περίφημες λίστες μεγαλοφοροφυγάδων του Φαλσιανί, των LuxLeaks και των Panama Papers, που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα την υποκρισία της Διεθνούς των Πλουτοκρατών.
Πώς μπορεί όμως ο αποδέκτης της «διαρροής» να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, τι είναι γνήσια «διαρροή» και τι κατασκεύασμα: προσωπικά, μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, έχω μάθει πια να κρίνω με βάση όχι τόσο αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο της κάθε διαρροής, αλλά από την αντίδραση του εκάστοτε πληττόμενου συστήματος εξουσίας απέναντί της.
Για παράδειγμα, όταν ο Σνόουντεν εξέθεσε πριν από μερικά χρόνια ανεπανόρθωτα τον υπερεθνικό «Μεγάλο Αδελφό» των ΗΠΑ, κανείς δεν τόλμησε να τον πει ψεύτη – τα χαρτιά άλλωστε μιλούσαν μόνα τους.
Τον είπαν προδότη, τον είπαν πράκτορα της Ρωσίας, είπαν πως τα έκανε όλα για τα λεφτά, αλλά οι αποκαλύψεις του δεν αμφισβητήθηκαν, διότι ήταν αυταπόδεικτες.
Το ίδιο και με τον Ασάνζ των WikiLeaks: ανήμπορες να αντιστρέψουν τον ποταμό των αποκαλύψεων, οι θιγόμενες κυβερνήσεις -με πρώτη φυσικά, αυτή των ΗΠΑ- του έστησαν τη γνωστή ιστορία με την υποτιθέμενη σεξουαλική κακοποίηση δύο γυναικών στη Σουηδία, με αποτέλεσμα να μετατραπεί εδώ και τέσσερα χρόνια σε «ελεύθερο πολιορκημένο», μόνιμο κάτοικο της λονδρέζικης πρεσβείας του Ισημερινού...
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Αφορμή στάθηκε, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτή τη γωνία, ένα ειδησάριο γύρω από μια τέτοια διαρροή –από αυτά που σπάνια βρίσκουν χώρο στις «κανονικές» σελίδες και ιστοσελίδες.
Πρόκειται για τρία από τα χιλιάδες «κλεμμένα» e-mails της πρώην υπουργού Εξωτερικών και φαβορί για την προεδρία των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, που δημοσιοποιήθηκαν πριν από λίγες μέρες από τα WikiLeaks: τρεις ηλεκτρονικές συνομιλίες της Χίλαρι με τον υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας της, σύμβουλο του Ομπάμα, παλιό προσωπάρχη του Μπιλ Κλίντον και κορυφαίο «λομπίστα» της Ουάσινγκτον, τον Τζον Ποντέστα –έναν από τους ισχυρότερους «διαδρομιστές» που πέρασαν πoτέ τη γέφυρα του Πότομακ, με προϋπηρεσία σε κολοσσούς όπως η BP και η Lockheed Martin.
Η Χίλαρι, που λέτε, γράφει τον Σεπτέμβριο του ’14 στον Ποντέστα ότι οι «αμερικανικές και δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών», αλλά και «τοπικές πηγές» επιβεβαιώνουν πως τα καθεστώτα του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας «εφοδιάζουν κρυφά με χρήματα και εξοπλισμό το “Ισλαμικό κράτος” και άλλες εξτρεμιστικές σουνιτικές ομάδες στην περιοχή».
Σε άλλο μέιλ του Ποντέστα περιλαμβάνεται απόσπασμα από μια κεκλεισμένων των θυρών ομιλία της Κλίντον το 2013 σε Αμερικανούς αξιωματούχους, όπου εκείνη παραδέχεται ότι οι συνεχιζόμενες προσπάθειες των ΗΠΑ «να στρατολογήσουν, εκπαιδεύσουν και εξοπλίσουν αντάρτικες ομάδες στη Συρία περιπλέκονται από το γεγονός ότι οι Σαουδάραβες και άλλοι στέλνουν αδιακρίτως μεγάλες ποσότητες όπλων, που σπανίως καταλήγουν σε αυτούς που θεωρούμε πιο μετριοπαθείς».
Και σε ένα τρίτο απόρρητο μέιλ, από τον καιρό που η Χίλαρι ήταν ΥΠΕΞ, το 2009, γράφει ευθαρσώς πως «η Σαουδική Αραβία παραμένει η σημαντικότερη βάση οικονομικής υποστήριξης για την Αλ Κάιντα, τους Ταλιμπάν και άλλες τρομοκρατικές ομάδες»!
Πιο ξεκάθαρη ομολογία του διπλού παιχνιδιού των Αράβων «συμμάχων» του Κόλπου δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Τι έκαναν όμως η Χίλαρι και ο προϊστάμενός της για να παρέμβουν σε αυτό το ματωμένο αλισβερίσι, που έχει ήδη οδηγήσει σε σχεδόν ένα εκατομμύριο θανάτους σε Συρία και βόρειο Ιράκ; Η απάντηση είναι απλή: απολύτως τίποτε!
Το αντίθετο: από το 2009 που ανέλαβε την προεδρία ο Ομπάμα, το αμαρτωλό, σκοταδιστικό καθεστώς του Ριάντ παρέλαβε από τις ΗΠΑ -είτε με τη μορφή άμεσης στρατιωτικής βοήθειας, είτε με τη μορφή απευθείας συμβολαίων- υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα αξίας άνω των 115 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μέρος των οποίων... χάθηκε στον δρόμο και χρησιμοποιείται σήμερα κατά των Σύρων, Ρώσων και Ιρανών «εχθρών» στο φλεγόμενο Λεβάντε.
Ταυτόχρονα η Ουάσινγκτον έδωσε στο Ριάντ το «πράσινο φως» για να εξαπολύσει έναν βρόμικο πόλεμο ενάντια στους (σιίτες, και άρα φιλο-Ιρανούς) αντάρτες Χούτι της Υεμένης, που έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 10.000 ανθρώπους: έναν πόλεμο στον οποίο πριν από λίγες μέρες μπήκαν ενεργά και οι ίδιες οι ΗΠΑ πλήττοντας με πυραύλους συστοιχίες ραντάρ των Χούτι έπειτα από ένα στημένο «επεισόδιο» με ένα αντιτορπιλικό τους που θύμισε έντονα -για τους φιλίστορες- τον Κόλπο του Τονκίνου...
Ακόμη και σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Ομπάμα χαρακτήρισε τη Σαουδική Αραβία τον «στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο», φτάνοντας στο σημείο να προσκαλέσει εκπρόσωπο της σαουδαραβικής κυβέρνησης, αλλά και του άλλου γνωστού «σπόνσορα» των εξτρεμιστών, της Τουρκίας, στις σημερινές κρίσιμες διαβουλεύσεις με τη Ρωσία για τη Συρία που εντελώς συμβολικά πραγματοποιούνται στη Λωζάννη της Ελβετίας...
Οπου ως συνήθως θα κάτσουν στο τραπέζι οι λύκοι, για να συζητήσουν για την τύχη των προβάτων!
Πώς αντέδρασε η Χίλαρι στις εξευτελιστικές «διαρροές»;
Με τον κλασικό τρόπο των πολιτικών –αποφεύγοντας να απαντήσει επί της ουσίας και καταφεύγοντας σε ad hominem επιθέσεις κατά του «αγγελιοφόρου» Ασάνζ.
Τα WikiLeaks, είπε, είναι πιόνι του Κρεμλίνου και οι αποκαλύψεις γίνονται για να εξυπηρετήσουν την εξωτερική πολιτική του κακού Πούτιν, που θέλει να βγει ο Τραμπ για να... σκοτώνει ανενόχλητος αθώους στο Χαλέπι!
Που προφανώς είναι πιο αθώοι από τους αθώους της Υεμένης, όπου πριν από λίγες μέρες μια αμερικανικής κατασκευής βόμβα 500 λιβρών σκότωσε «χειρουργικά» 115 ανθρώπους σε κηδεία, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά...
Από αυτά τα «ντοκουμέντα» κάποια είναι αληθινά και κάποια ψεύτικα: αλλά και τα αληθινά, τα γνήσια, συνήθως υπερπροβάλλονται με τέτοιο «ασύμμετρο» τρόπο από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, ώστε να αποκτούν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από την πραγματική και να γίνονται έτσι εργαλεία σε παρασκηνιακές μάχες ισχύος, που σπάνια εξηγούνται, ή σκιαγραφούνται έστω, για το ανύποπτο κοινό – δηλαδή όλους εμάς τους αναγνώστες/θεατές/καταναλωτές/ψηφοφόρους.
Και εδώ έγκειται η μεγαλύτερη ευθύνη για εμάς τους δημοσιογράφους, που συχνά μετατρεπόμαστε, χάριν της αυξημένης αναγνωσιμότητας ή τηλεθέασης, αλλά και της προσωπικής ανέλιξης, σε πρόθυμους κυλιόμενους ιμάντες πάσης φύσεως χαλκευμένων τερατολογιών.
Ευτυχώς υπάρχει και μια κατηγορία «διαρροών» που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, γιατί ακριβώς δεν έχουν ούτε ανώνυμους δότες-«βαθιά λαρύγγια», ούτε επιλεκτικά παπαγαλάκια-παραλήπτες: που από τη φύση τους καταργούν, με άλλα λόγια, τους «μεσάζοντες» του δημοσιογραφικού νταλαβεριού.
Αναφέρομαι στις μαζικές «διαρροές» εκατοντάδων χιλιάδων απόρρητων ντοκουμέντων, σαν αυτές των Pentagon Papers, που αποκάλυψαν το πραγματικό τερατώδες πρόσωπο του πολέμου στο Βιετνάμ, σαν αυτές που εδώ και μερικά χρόνια κάνει ο ιστότοπος WikiLeaks, με τη βοήθεια «χάκερ» σαν τον Μάνινγκ, σαν αυτές που έκανε για τη NSA και το παγκόσμιο δίκτυο παρακολουθήσεων ο Σνόουντεν ή σαν τις περίφημες λίστες μεγαλοφοροφυγάδων του Φαλσιανί, των LuxLeaks και των Panama Papers, που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα την υποκρισία της Διεθνούς των Πλουτοκρατών.
Πώς μπορεί όμως ο αποδέκτης της «διαρροής» να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, τι είναι γνήσια «διαρροή» και τι κατασκεύασμα: προσωπικά, μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, έχω μάθει πια να κρίνω με βάση όχι τόσο αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο της κάθε διαρροής, αλλά από την αντίδραση του εκάστοτε πληττόμενου συστήματος εξουσίας απέναντί της.
Για παράδειγμα, όταν ο Σνόουντεν εξέθεσε πριν από μερικά χρόνια ανεπανόρθωτα τον υπερεθνικό «Μεγάλο Αδελφό» των ΗΠΑ, κανείς δεν τόλμησε να τον πει ψεύτη – τα χαρτιά άλλωστε μιλούσαν μόνα τους.
Τον είπαν προδότη, τον είπαν πράκτορα της Ρωσίας, είπαν πως τα έκανε όλα για τα λεφτά, αλλά οι αποκαλύψεις του δεν αμφισβητήθηκαν, διότι ήταν αυταπόδεικτες.
Το ίδιο και με τον Ασάνζ των WikiLeaks: ανήμπορες να αντιστρέψουν τον ποταμό των αποκαλύψεων, οι θιγόμενες κυβερνήσεις -με πρώτη φυσικά, αυτή των ΗΠΑ- του έστησαν τη γνωστή ιστορία με την υποτιθέμενη σεξουαλική κακοποίηση δύο γυναικών στη Σουηδία, με αποτέλεσμα να μετατραπεί εδώ και τέσσερα χρόνια σε «ελεύθερο πολιορκημένο», μόνιμο κάτοικο της λονδρέζικης πρεσβείας του Ισημερινού...
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Αφορμή στάθηκε, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτή τη γωνία, ένα ειδησάριο γύρω από μια τέτοια διαρροή –από αυτά που σπάνια βρίσκουν χώρο στις «κανονικές» σελίδες και ιστοσελίδες.
Πρόκειται για τρία από τα χιλιάδες «κλεμμένα» e-mails της πρώην υπουργού Εξωτερικών και φαβορί για την προεδρία των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, που δημοσιοποιήθηκαν πριν από λίγες μέρες από τα WikiLeaks: τρεις ηλεκτρονικές συνομιλίες της Χίλαρι με τον υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας της, σύμβουλο του Ομπάμα, παλιό προσωπάρχη του Μπιλ Κλίντον και κορυφαίο «λομπίστα» της Ουάσινγκτον, τον Τζον Ποντέστα –έναν από τους ισχυρότερους «διαδρομιστές» που πέρασαν πoτέ τη γέφυρα του Πότομακ, με προϋπηρεσία σε κολοσσούς όπως η BP και η Lockheed Martin.
Η Χίλαρι, που λέτε, γράφει τον Σεπτέμβριο του ’14 στον Ποντέστα ότι οι «αμερικανικές και δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών», αλλά και «τοπικές πηγές» επιβεβαιώνουν πως τα καθεστώτα του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας «εφοδιάζουν κρυφά με χρήματα και εξοπλισμό το “Ισλαμικό κράτος” και άλλες εξτρεμιστικές σουνιτικές ομάδες στην περιοχή».
Σε άλλο μέιλ του Ποντέστα περιλαμβάνεται απόσπασμα από μια κεκλεισμένων των θυρών ομιλία της Κλίντον το 2013 σε Αμερικανούς αξιωματούχους, όπου εκείνη παραδέχεται ότι οι συνεχιζόμενες προσπάθειες των ΗΠΑ «να στρατολογήσουν, εκπαιδεύσουν και εξοπλίσουν αντάρτικες ομάδες στη Συρία περιπλέκονται από το γεγονός ότι οι Σαουδάραβες και άλλοι στέλνουν αδιακρίτως μεγάλες ποσότητες όπλων, που σπανίως καταλήγουν σε αυτούς που θεωρούμε πιο μετριοπαθείς».
Και σε ένα τρίτο απόρρητο μέιλ, από τον καιρό που η Χίλαρι ήταν ΥΠΕΞ, το 2009, γράφει ευθαρσώς πως «η Σαουδική Αραβία παραμένει η σημαντικότερη βάση οικονομικής υποστήριξης για την Αλ Κάιντα, τους Ταλιμπάν και άλλες τρομοκρατικές ομάδες»!
Πιο ξεκάθαρη ομολογία του διπλού παιχνιδιού των Αράβων «συμμάχων» του Κόλπου δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Τι έκαναν όμως η Χίλαρι και ο προϊστάμενός της για να παρέμβουν σε αυτό το ματωμένο αλισβερίσι, που έχει ήδη οδηγήσει σε σχεδόν ένα εκατομμύριο θανάτους σε Συρία και βόρειο Ιράκ; Η απάντηση είναι απλή: απολύτως τίποτε!
Το αντίθετο: από το 2009 που ανέλαβε την προεδρία ο Ομπάμα, το αμαρτωλό, σκοταδιστικό καθεστώς του Ριάντ παρέλαβε από τις ΗΠΑ -είτε με τη μορφή άμεσης στρατιωτικής βοήθειας, είτε με τη μορφή απευθείας συμβολαίων- υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα αξίας άνω των 115 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μέρος των οποίων... χάθηκε στον δρόμο και χρησιμοποιείται σήμερα κατά των Σύρων, Ρώσων και Ιρανών «εχθρών» στο φλεγόμενο Λεβάντε.
Ταυτόχρονα η Ουάσινγκτον έδωσε στο Ριάντ το «πράσινο φως» για να εξαπολύσει έναν βρόμικο πόλεμο ενάντια στους (σιίτες, και άρα φιλο-Ιρανούς) αντάρτες Χούτι της Υεμένης, που έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 10.000 ανθρώπους: έναν πόλεμο στον οποίο πριν από λίγες μέρες μπήκαν ενεργά και οι ίδιες οι ΗΠΑ πλήττοντας με πυραύλους συστοιχίες ραντάρ των Χούτι έπειτα από ένα στημένο «επεισόδιο» με ένα αντιτορπιλικό τους που θύμισε έντονα -για τους φιλίστορες- τον Κόλπο του Τονκίνου...
Ακόμη και σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Ομπάμα χαρακτήρισε τη Σαουδική Αραβία τον «στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο», φτάνοντας στο σημείο να προσκαλέσει εκπρόσωπο της σαουδαραβικής κυβέρνησης, αλλά και του άλλου γνωστού «σπόνσορα» των εξτρεμιστών, της Τουρκίας, στις σημερινές κρίσιμες διαβουλεύσεις με τη Ρωσία για τη Συρία που εντελώς συμβολικά πραγματοποιούνται στη Λωζάννη της Ελβετίας...
Οπου ως συνήθως θα κάτσουν στο τραπέζι οι λύκοι, για να συζητήσουν για την τύχη των προβάτων!
Πώς αντέδρασε η Χίλαρι στις εξευτελιστικές «διαρροές»;
Με τον κλασικό τρόπο των πολιτικών –αποφεύγοντας να απαντήσει επί της ουσίας και καταφεύγοντας σε ad hominem επιθέσεις κατά του «αγγελιοφόρου» Ασάνζ.
Τα WikiLeaks, είπε, είναι πιόνι του Κρεμλίνου και οι αποκαλύψεις γίνονται για να εξυπηρετήσουν την εξωτερική πολιτική του κακού Πούτιν, που θέλει να βγει ο Τραμπ για να... σκοτώνει ανενόχλητος αθώους στο Χαλέπι!
Που προφανώς είναι πιο αθώοι από τους αθώους της Υεμένης, όπου πριν από λίγες μέρες μια αμερικανικής κατασκευής βόμβα 500 λιβρών σκότωσε «χειρουργικά» 115 ανθρώπους σε κηδεία, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά...
