Η έκπληξη χθες ήταν διπλή: Οχι μόνο δεν
επιβλήθηκαν πρόστιμα σε Ισπανία-Πορτογαλία για υπερβολικά ελλείμματα
όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά το επιεικές αποτέλεσμα οφείλεται σε
παρασκηνιακή δραστηριοποίηση του Σόιμπλε! Προφανώς υπάρχει έντονο
παρασκήνιο, καθώς πέραν της εμμονής στην εφαρμογή των Συνθηκών το
Βερολίνο δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να προκαλέσει μια συσπείρωση
των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης και να διαρρήξει την ανοικτή γραμμή
Μέρκελ-Ραχόι.Εδώ και έναν χρόνο ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας δεν παύει να κατακεραυνώνει την Κομισιόν για χαλαρή εποπτεία του Συμφώνου Σταθερότητας και ειδικότερα του πλαφόν 3% για τα ελλείμματα, και δεν παύει να εισηγείται την υποκατάστασή της από Ανεξάρτητη Αρχή τεχνοκρατών που θα μοιράζει πρόστιμα και τιμωρίες με αυτοματισμό αλγορίθμων. Εδώ και ένα τρίμηνο περίπου υπήρχε στις Βρυξέλλες η φήμη και στη συνέχεια η βεβαιότητα ότι η Πορτογαλία και η Ισπανία θα κληθούν να καταβάλουν έστω και συμβολικό πρόστιμο σε ρόλο Ιφιγένειας για να εξευμενιστεί το Βερολίνο. Η έγκυρη ισπανική εφημερίδα El Pais δημοσίευσε χθες σχέδιο απόφασης της Κομισιόν που επέβαλλε συμβολικά πρόστιμα στη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα.
Ετσι η εισήγηση του Κολεγίου των Επιτρόπων να μην επιβληθούν πρόστιμα κατεγράφη ως έκπληξη ως προς τα κίνητρά της και τις επιπτώσεις της:
• Αποτελεί αποτέλεσμα διαμόρφωσης μιας μεγάλης πλειοψηφίας, με τη Γερμανία να οπισθοχωρεί για να μην καταγραφεί στη μειοψηφούσα πλευρά ή ακόμη χειρότερα να μην απομονωθεί;
• Αποτελεί ρεαλιστική προσγείωση η οποία σε κάθε περίπτωση διαμορφώθηκε στο παρά πέντε, στη βάση τού ότι επιβολή προστίμων θα αποσταθεροποιούσε όχι μόνο τη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα και τους Ραχόι - Κόστα αλλά το σύνολο της Ευρωζώνης τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί λύση για την ανακεφαλαίωση των ιταλικών τραπεζών;
Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση κατεγράφη ως αιφνιδιασμός αλλά και ως ανακόλουθη με το κλίμα που είχε διαμορφώσει το Βερολίνο μετά το Brexit, ότι καμιά έκτακτη περίσταση, ούτε καν η τρομοκρατική τυφλή βία, ούτε η άνοδος των κάθε λογής λαϊκιστών-ευρωσκεπτικιστών, δεν δικαιολογεί τη χαλάρωση της μόνιμης λιτότητας.
Μπορεί κανείς να αντιτείνει ότι οι ίδιοι οι θιγόμενοι, η Μαδρίτη και η Λισαβόνα, δεσμεύονται να προσαρμοστούν και απλώς ζητούν παράταση χρόνου που τους χορηγήθηκε. Οσο περνά ο καιρός τόσο αποδεικνύεται εξωπραγματική και ανεφάρμοστη η υποχρεωτική τήρηση του πλαφόν του 3% στα δημοσιονομικά ελλείμματα. Ταυτόχρονα, όσο περνά ο καιρός τόσο αυξάνεται το κόστος ενδεχόμενης επιβολής κυρώσεων, αν δεν έχει ήδη καταστεί πολιτικά απαγορευτικό.
kapopoulos@pegasus.gr
