Οι μάχες για την ανακατάληψη της Φαλούτζα είναι πολύ σκληρές. Οι ιρακινές δυνάμεις, με τη βοήθεια σουνιτών και σιιτών πολιτοφυλάκων, προσπαθούν να πάρουν πίσω την πόλη, που βρίσκεται στα χέρια των τζιχαντιστών εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους που βρίσκονται στη Φαλούτζα και μάχονται να την κρατήσουν. Σύμφωνα, όμως, με εκτιμήσεις οι τζιχαντιστές δεν ξεπερνούν τους χίλιους, ενδεχομένως να είναι και πολύ λιγότεροι γιατί αρκετοί διέφυγαν, πολύ προτού ξεκινήσει η πολιορκία της πόλης.
Οι δυνάμεις που έχουν απέναντί τους είναι πολύ μεγαλύτερες αριθμητικά, καθώς η κυβέρνηση της Βαγδάτης θεωρεί τη Φαλούτζα πολύ σημαντική και θέλει να την πάρει πίσω.
Επίσης, οι ιρακινές δυνάμεις είναι καλύτερα εξοπλισμένες, μιας και τα τελευταία χρόνια έχουν διατεθεί δισεκατομμύρια δολάρια για την αγορά νέων, σύγχρονων όπλων. Θα περίμενε κανείς πως ο ιρακινός στρατός θα ήταν άρτιος και αξιόμαχος και πως η πτώση της Φαλούτζα θα ήταν θέμα ημερών. Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Όταν ξεκίνησε η επέλαση του Ισλαμικού Κράτους, φάνηκε πως ο ιρακινός στρατός μοιάζει με ένα γίγαντα που όμως στέκεται σε πήλινα πόδια. Η αριθμητική υπεροχή του δεν βοήθησε σε τίποτα. Οι στρατιώτες του όχι μόνο δεν ήξεραν να πολεμούν αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειπαν τις μάχες. Η μια πόλη μετά την άλλη έπεφτε στα χέρια των τζιχαντιστών, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το 20% της επικράτειας της χώρας να βρεθεί υπό την κατοχή του Ισλαμικού Κράτους. Εισβάλλοντας στο Ιράκ οι ΗΠΑ το 2003 προχώρησαν σε ριζικές αλλαγές στο στράτευμα. Διέλυσαν τις δομές που υπήρχαν και έδιωξαν τους παλιούς στρατιωτικούς.
Στο χάος που ακολούθησε, τα δισεκατομμύρια δολάρια που έδωσαν κυριολεκτικά εξανεμίστηκαν χωρίς να πετύχουν τον σκοπό τους. Ο στρατός του Ιράκ δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας, ενώ δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, καθώς δεν έχει τη διοικητική υποστήριξη, τα εφόδια και την ευελιξία για να διοικήσει και να ελέγξει τη χώρα αποτελεσματικά, σε εθνικό επίπεδο. Και αυτό το εκμεταλλεύεται όχι μόνο το Ισλαμικό Κράτος αλλά κάθε τρομοκρατική οργάνωση.
Επίσης, οι ιρακινές δυνάμεις είναι καλύτερα εξοπλισμένες, μιας και τα τελευταία χρόνια έχουν διατεθεί δισεκατομμύρια δολάρια για την αγορά νέων, σύγχρονων όπλων. Θα περίμενε κανείς πως ο ιρακινός στρατός θα ήταν άρτιος και αξιόμαχος και πως η πτώση της Φαλούτζα θα ήταν θέμα ημερών. Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Όταν ξεκίνησε η επέλαση του Ισλαμικού Κράτους, φάνηκε πως ο ιρακινός στρατός μοιάζει με ένα γίγαντα που όμως στέκεται σε πήλινα πόδια. Η αριθμητική υπεροχή του δεν βοήθησε σε τίποτα. Οι στρατιώτες του όχι μόνο δεν ήξεραν να πολεμούν αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειπαν τις μάχες. Η μια πόλη μετά την άλλη έπεφτε στα χέρια των τζιχαντιστών, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το 20% της επικράτειας της χώρας να βρεθεί υπό την κατοχή του Ισλαμικού Κράτους. Εισβάλλοντας στο Ιράκ οι ΗΠΑ το 2003 προχώρησαν σε ριζικές αλλαγές στο στράτευμα. Διέλυσαν τις δομές που υπήρχαν και έδιωξαν τους παλιούς στρατιωτικούς.
Στο χάος που ακολούθησε, τα δισεκατομμύρια δολάρια που έδωσαν κυριολεκτικά εξανεμίστηκαν χωρίς να πετύχουν τον σκοπό τους. Ο στρατός του Ιράκ δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας, ενώ δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, καθώς δεν έχει τη διοικητική υποστήριξη, τα εφόδια και την ευελιξία για να διοικήσει και να ελέγξει τη χώρα αποτελεσματικά, σε εθνικό επίπεδο. Και αυτό το εκμεταλλεύεται όχι μόνο το Ισλαμικό Κράτος αλλά κάθε τρομοκρατική οργάνωση.