Η υπόθεση του Γερμανού ηθοποιού που τόλμησε να
σατιρίσει σκληρά τον Ερντογάν είναι μια προειδοποίηση για το υψηλό έως
απαγορευτικό κόστος που κινδυνεύει να έχει η ρεαλπολιτίκ της Μέρκελ που
είδε την ανάθεση στην Τουρκία του Προσφυγικού ως υπεργολαβία, ως
μονόδρομο. Σε κάθε περίπτωση, είτε δηλαδή ασκηθεί δίωξη είτε όχι, η
καγκελάριος θα εισπράξει βαρύ πολιτικό κόστος, είτε σκληρό πλήγμα στο
ηγετικό της κύρος στο εσωτερικό. Είτε νέο ρητορικό παραλήρημα του
Ερντογάν. Στη νοτιοανατολική Τουρκία κλιμακώνεται κάθε μέρα που περνά
ένας σκληρός πόλεμος του στρατού με το ΡΚΚ. Ο Ερντογάν δεν πρόκειται να
αρκεσθεί στη σιωπή ή τα στραβά μάτια του Βερολίνου και των Βρυξελλών,
καθώς είναι βέβαιο ότι θα πιέσει την ΕΕ να ταυτίσει το ΡΚΚ με τους
τζιχαντιστές.Είναι φανερό ότι επίκειται η άρση της ασυλίας των 59 βουλευτών του φιλοκουρδικού Κόμματος HDP για να ακολουθήσει η φυλάκιση και η καθαίρεσή τους. Ακόμη και αν σιωπήσουν καγκελαρία και Κομισιόν, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν μπορεί να σιωπήσει, και στην περίπτωση αυτή είναι αναμενόμενες οι αντιδράσεις του Ερντογάν. Ο Ερντογάν συμπεριφέρεται ως κλασικός δημαγωγός που μπλοφάρει.
Κινείται σαν η εξάρτηση της ΕΕ από την Τουρκία να ήταν μονομερής και όχι μια αμφίδρομη σχέση: Αν χωρίς την Αγκυρα δεν ελέγχονται οι προσφυγικές ροές, χωρίς τη στήριξη της Ευρώπης η απομόνωση της Τουρκίας, περιφερειακή και διεθνής, αυτήν τη στιγμή είναι απόλυτη. Αν ο Ερντογάν δεν μπορεί σήμερα να εξαπολύει μύδρους κατά του Ισραήλ και να παρουσιάζεται ως χαλίφης -προστάτης των σουνιτών, μπορεί να κρατά εθνικά υπερήφανη στάση απέναντι στην Ευρώπη σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει την εκλογική του βάση.
Σε μια στιγμή που η ακροδεξιά καραδοκεί παντού στη Γηραιά Ηπειρο, το τελευταίο που θα μπορούσαν να αντέξουν η Μέρκελ αλλά και η πλειοψηφία των ηγετών της ΕΕ είναι μια λαϊκιστική - εθνικιστική δημαγωγία που δεν περιορίζεται στην απαίτηση σιωπής για την αυταρχική αντιδημοκρατική εκτροπή, αλλά ζητά διώξεις Τούρκων και Ευρωπαίων επικριτών εκτός συνόρων.
Η σιωπή απέναντι στην αυταρχική εκτροπή του Ερντογάν εμπεριέχει και έναν άλλο κίνδυνο, δυσχεραίνει κάθε πίεση ή μελλοντική κύρωση για πολύ μικρότερες παραβιάσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία και κυρίως ακυρώνει, αν δεν γελοιοποιεί, την υπερευαισθησία της ΕΕ απέναντι στα αντιδημοκρατικά ολισθήματα του Πούτιν στη Ρωσία. Τα παραπάνω νομιμοποιούν το ερώτημα αν η πολιτική του Βερολίνου προς την Αγκυρα αξίζει τον βαρύγδουπο χαρακτηρισμό της ρεαλπολιτίκ.
kapopoulos@pegasus.gr
