Πώς μπορείς
να εισηγείσαι μια ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή η οποία σε ακραίες
περιπτώσεις θα μπορεί να παρεμβαίνει παρακάμπτοντας το άμεσα εμπλεκόμενο
κράτος-μέλος η μεθόριος του οποίου είναι τμήμα των εξωτερικών συνόρων
της ΕΕ και ταυτόχρονα να βάζεις βέτο στην Πολιτική Ενωση της Ευρωζώνης;Την ώρα
που από το Συνέδριο της CDU στην Καρλσρούη μέχρι τους διαδρόμους των
Βρυξελλών αναζητείται η φόρμουλα που λειτουργικά και επικοινωνιακά θα
στείλει το μήνυμα ότι η ΕΕ είναι αποφασισμένη να εξαντλήσει κάθε τεχνική
δυνατότητα ελέγχου των εξωτερικών της συνόρων, το Βερολίνο εξακολουθεί
να είναι σταθερά αλλεργικό σε κάθε κίνηση αμοιβαιοποίησης του κινδύνου
στην Ευρωζώνη. Αν τα σύνορα πρέπει να διαφυλάσσονται από κοινού από τους
28, την ίδια ώρα στην Ευρωζώνη των 10 η Γερμανία δυσκολεύεται να
αποδεχθεί την κοινή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων και θεωρεί ταμπού
κάθε συζήτηση για κοινό δανεισμό με ευρωομόλογο.Για να είμαστε δίκαιοι το Βερολίνο δεν έχει το μονοπώλιο αυτής της σχιζοφρενικής αντίληψης περί τεμαχισμένης η αλά καρτ ευρωπαϊκής αλληλεγγύης: Η Γαλλία του Ολάντ που έχει προτείνει τη συγκρότηση κυβέρνησης και Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης προφανώς αντιλαμβάνεται αυτήν τη φυγή προς τα εμπρός μόνον ως πολιτικό έλεγχο και τελικό λόγο επί της δημοσιονομικής πολιτικής και φυσικά δεν θα δεχόταν να θέσει υπό συζήτηση την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στην εξωτερική πολιτική και άμυνα. Αραγε πώς μπορεί να υπάρξει υπερεθνική πολιτική και δημοκρατικά νομιμοποιημένη πολιτική εποπτεία και τελεσιδικία επί της δημοσιονομικής πολιτικής, κοινή εγγύηση καταθέσεων και πολύ περισσότερο κοινός δανεισμός και μεταφορά πόρων από τον Βορρά στον Νότο, δηλαδή από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες, και να παραμένουν ως άβατο της εθνικής κυριαρχίας τα πυρηνικά όπλα και η μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ;
Από τα παραπάνω είναι σαφές ότι τα μέτωπα στην ΕΕ-Ευρωζώνη είναι πολλά και οι συμπλεύσεις και συμμαχίες που διαμορφώνονται κατά περίπτωση έχουν ως αποτέλεσμα την πολυδιάσπαση, τη σύγχυση και παράγουν στη λογική της ανταλλαγής και του συμψηφισμού συνεργασίες διμερείς και πολυμερείς χωρίς αρχές.
Το 2008-10 η Ευρωζώνη με βαρύνουσα ευθύνη της Γερμανίας κατέδειξε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει στη βάση της συνολικής θωράκισης και αλληλεγγύης τις επιπτώσεις και τις παρενέργειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Σήμερα αντί η πρόκληση του Προσφυγικού να είναι ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει στροφή στην Ευρωζώνη, κινδυνεύει να καταστεί ένα δεύτερο πεδίο όπου θα αναδειχθεί το έλλειμμα πολιτικής βούλησης για περισσότερη Ευρώπη.
kapopoulos@pegasus.gr
