Δηλαδή, θα αντιτείνει κάποιος, δεν θα μιλάμε για να μην αυξηθεί το ποσοστό της Χρυσής Αυγής; Όχι, βέβαια. Άλλο, όμως, να μιλάμε εκφράζοντας με σοβαρότητα, ευπρέπεια και σεβασμό τις απόψεις μας, που υποτίθεται έχουμε επεξεργαστεί εξαντλητικά, γιατί μόνο τότε αξίζει να μιλάμε και να ζητάμε να μας ακούσουν, και άλλο να μιλάμε για να προκαλέσουμε, για να θίξουμε, για να ακουστούμε. Αυτό ακριβώς κάνουν οι εθνομηδενιστές, όμως. Προκαλούν, θίγουν, προσβάλλουν. Δεν διατυπώνουν απόψεις με τεκμήρια. Να ακούγονται θέλουν συνεχώς, σαν να πάσχουν από σύνδρομο στέρησης ή από χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Είναι σαν να έχουν ιεραρχήσει και ταξινομήσει τα θέματα και να τα ανακινούν, με παραληρηματικό και καθόλου επιστημονικό τρόπο. Άλλωστε δεν είναι γνωστοί για το έργο τους, επιστημονικό ή συγγραφικό, αλλά για τις προκλήσεις τους, την συνεργασία τους με καθεστωτικά, κεφαλαιοκρατικά εκδοτικά συγκροτήματα, με εκατομμύρια δάνεια, μάλιστα, ή για την συνεργασία τους με κόμματα, όπως ο Σύριζα ή το Πόταμι. Θλίβομαι που τα έβαλα το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά να προσέχει τις επιλογές της η κυβερνώσα παράταξη.
΄Οπου πονάει ο ελληνισμός, όπου πονάει ο ελληνικός λαός περισσότερο, όπου έχει ματώσει, εκεί χτυπάνε οι εθνομηδενιστές. Θέλουν να προκαλέσουν νέο πόνο, θέλουν να ταπεινώσουν, βγάζουν την γλώσσα κοροΐδευτικά στα θύματα γενοκτονιών και εξανδραποδισμών, και τα ξανασκοτώνουν. Είτε πρόκειται για Μικρασιάτες και Πόντιους, είτε για θύματα των Ναζί και του εμφυλίου, είτε για Κυπρίους.
Ξέρουν, τι ιστορικοί θα ήταν άλλωστε (μερικές/οί παριστάνουν και τους συγγραφείς, προσφέροντάς μας αληθινή ψυχαγωγία), ότι εκεί όπου θίγεται περισσότερο κάθε άνθρωπος είναι στο θέμα της ταυτότητάς του και στην σπίλωση της μνήμης των νεκρών του. Έ, εκεί χτυπάνε! Στον πόνο, στην θλίψη, στην συντριβή, στο πένθος του άλλου. Στο πένθος! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανανδρία, ανεντιμότητα, ποταπότητα. Λοιδορούν το πένθος του, υποστηρίζουν τους δράστες, επιχαίρουν για τα δάκρυα των θυμάτων τους. ΄Οσο πιο πολλοί Έλληνες πενθούνε, τόσο πιο πολύ χαίρονται, όσο περισσότερες συμφορές, τόσο τρίβουν τα χέρια τους. Αυτοί είναι, δυστυχώς.
«Ταπεινωθείτε, περιούσιοι!», πανηγυρίζουν ενδομύχως ή δημοσίως. Αδιαφορούν ή αγνοούν, που ποτέ κανείς έλληνας δεν αποκάλεσε έτσι τον εαυτό του, ότι η λέξη είναι χριστιανική, του Παύλου, όχι ελληνική, ότι δεν υπάρχει σε ελληνικό κείμενο. Ταυτόχρονα, πασχίζουν να δηλητηριάσουν την φυσιολογική χαρά που νοιώθει κάθε άνθρωπος για τα όποια επιτεύγματα του ίδιου ή των προγόνων του. Είναι κομβικό χαρακτηριστικό τους η κακία, η μνησικακία, το μίσος προς ό,τι υγιές, το μίσος προς τον εαυτό τους.Το βασικότερο κόμπλεξ τους είναι, ωστόσο, απέναντι στην ελληνική αρχαιότητα και πολιτισμό, κόμπλεξ που κληρονόμησαν αυτούσιο απ’ τον μαρξισμό:
«Πρέπει να έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε πως η μαρξιστική σκέψη δεν προσέφερε μεγάλα πράγματα στη μελέτη της ελληνικής σκέψης, γενικά, και της προσωκρατικής ειδικότερα. Πρόκειται μήπως για αναπόφευκτη και αναγκαία αποτυχία ή είναι μια έλλειψη που μπορεί ν’ αναπληρωθεί;» (Κώστας Αξελός: «Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία», εκδ. Εξάντας, μετφ: Δημήτρης Δημητριάδης, σελ. 198).
Οι μαρξιστές, ή πολλοί μαρξιστές, ή όσοι κακοχωνεύνουν τον μαρξισμό, πιστεύουν με πάθος κι αφοσίωση (κι ήταν συγκλονιστικός ο ηρωϊσμός που επέδειξαν στις άδικες, απάνθρωπες διώξεις τους οι Έλληνες κομμουνιστές, όχι η «κούτβικη» ηγεσία τους) ότι η ιστορία του ανθρώπου χωρίζεται στα δύο: στην προ, και στην μετά Μάρξ εποχή. Να, όμως, πού ο Μάρξ δεν ήταν τόσο πρωτότυπος:
“Κριτικάροντας τον Φ. Λασάλ που «επιμένει ιδιαίτερα στον ιδεαλισμό του Ηράκλειτου», ο Λένιν παραθέτει στα «Φιλοσοφικά Τετράδιά» του το απόσπασμα: «Ο κόσμος αυτός, ενιαίος στο σύνολό του, δεν δημιουργήθηκε από κανένα θεό και από κανέναν άνθρωπο, αλλά ήταν, είναι και θα είναι αιώνια ζωντανή φωτιά, που ανάβει νομοτελειακά και σβήνει νομοτελειακά». (Σωζόμενα των Προσωκρατικών, Ηράκλειτος Β 30, εκδ.Παπαδήμα, Κάκτος, Ζήτρος κα) Τραβώντας δίπλα τρεις χονδρές γραμμές, ο Λένιν σημειώνει «Ν.Β.», κι από κάτω σχολιάζει: «Πολύ καλή έκθεση των αρχών του διαλεκτικού υλισμού», (Κική Αλατζόγλου: «Προσωκρατικοί, οι μακρυνοί πρόγονοι της διαλεκτικής»).
Λέτε αυτή η έντιμη παραδοχή να υπέσκαψε το ηθικό και την αυτοπεποίθηση του Λένιν και να την αναπλήρωσε/υπερπλήρωσε στηρίζοντας τον Κεμάλ που ισοπέδωσε την πατρίδα του Ηράκλειτου (αλλά τώρα η μητέρα του πολιτισμού Τουρκία εκμεταλλεύεται τις αρχαιότητές μας. Μάλιστα μαζί με μας, την Κίνα, την Κορέα, η Τουρκία, η ναζιστική γενοκτόνος Τουρκία, μετέχει, με έγκρισή μας, σε ετήσια διεθνή συνέδρια εμπειρογνωμόνων για την επιστροφή πολιτιστικών αγαθών! Η Τουρκία, ναι, που κλέβει και κατέχει παράνομα χιλιάδες ελληνικές αρχαιότητες από την Κύπρο, την Μικρασία κλπ! Αλλ’ από το ‘22 και μετά, η Τουρκία είναι ο «Θυρωρός της Νύχτας» μας και τον αγαπάμε.)
Οι εθνομηδενιστές, λοιπόν, με τις μελετημένες δηλώσεις τους, αποτελούν μια προωστική δύναμη της Χρυσής Αυγής. Γιατί, ως γνωστόν, η ανύπαρκτη και περιφρονούμενη μέχρι το 2010 Χρυσή Αυγή, που ο ελληνικός λαός, «το βδέλυγμα», φιλοδωρούσε με το χαμηλότερο ποσοστό πανευρωπαϊκώς, 0,29%, αλλά το αποκρύβουν επιμελώς οι καθ’ έξιν κατήγοροι της Ελλάδας, οφείλει την αποκρουστική άνοδό της:
Α) στα δεινά που προκάλεσε το Μνημόνιο Β) στην απαξίωση, απ’ όσα διαπράττει, του πολιτικού συστήματος, του δημιουργού και γεννήτορα του Μνημονίου, και Γ) στην εγκληματικότητα που προέκυψε από την αθρόα και ανεξέλεγκτη είσοδο στην Ελλάδα χιλιάδων δυστυχισμένων ανθρώπων από Ανατολή και Βορρά, ο αριθμός των οποίων δεν έχει εξακριβωθεί ποτέ.
Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε πόσοι άνθρωποι έχουν έλθει στην Ελλάδα απ’ το 1990 και εντεύθεν, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τους πολέμους που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, όχι η Ελλάδα, στην Ανατολή, προασπιζόμενες τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους.
Εκτός απ’ αυτές τις τρεις κατηγορίες αιτίων, υπάρχει κι η προαναφερθείσα, οι εθνομνηδενιστές, που με τις δηλώσεις τους σπρώχνουν ομάδες ψηφοφόρων στην ακροδεξιά και δρουν εξισορροπιστικά ακόμη και προς τις συνέπειες της μεθοδευμένης δολοφονίας Φύσσα, βοηθώντας την Χρυσή Αυγή να μην καταρρεύσει.
Είναι, δυστυχώς, αποτελεσματικός ο συνωστισμός αήθειας, αταλαντωσύνης, πτωχαλαζονείας απέναντι στην κοινωνία, η «ψυχική αγραμματοσύνη» τους, ο προκλητικός, υβριστικός λόγος τους κι η φανερή επιθυμία τους να επιφέρουν ό,τι μεγαλύτερο πλήγμα μπορούν στην Ελλάδα, όποια μορφή κι αν πάρει αυτό: Χρυσή Αυγή, Τουρκία, ακόμα και Ναζί που εξισώνουν με την Εθνική Αντίσταση: «….οδηγούν (τον ιστορικό Ρίχτερ) σε μια σχετικοποίηση των ναζιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα της Κατοχής, και σε μια λογική συμψηφισμού των ναζιστικών φρικαλεοτήτων με τις αγριότητες που διαπράχθηκαν και από την πλευρά της αντίστασης».
Θεωρούν δεδομένο κι αποδέχονται την άποψη Ρίχτερ ότι έγιναν «αγριότητες» από την Αντίσταση (χωρίς το «εθνική», φυσικά)! Σκεφθείτε, λοιπόν, πώς κρίνουν την Κύπρο και την Μικρασία! Τότε η Δρέσδη τι ήταν; Πόσοι δυτικοί ή ρώσοι ιστορικοί γράφουν ανάλογα για τον Β΄ ΠΠ;
Ποιος εξισώνει Χίτλερ και Βελουχιώτη; ΄Ενας πανεπιστημιακός της Παντείου ονόματι Χριστόπουλος, γνωστός όχι για το έργο του, αλλά για την στάση του προς την Σαμπιχά Σουλεϊμάν, την τσιγγάνα υποψήφια του Σύριζα στην Θράκη, που έδιωξε απ’ το ευρωψηφοδέλτιο. Στο άρθρο του για τον αντιρατσιστικό νόμο, ο πανεπιστημιακός καταλήγει: «Για μας, λυπάμαι». Τον ευχαριστούμε πολύ για την πατερναλιστική συμπερίληψη, αλλά θα μπορούσε, παρακαλώ, να την περιορίσει στον απολύτως αναγκαίο κύκλο;
Οι εθνομηδενιστές τροφοδοτούν συνειδητά, μεθοδικά την «Χρυσή Αυγή» γιατί εξυπηρετεί την ιδεοληψία και τους στόχους τους. Και θα παίρνουν πάντα το μέρος της Τουρκίας, όπως οι Μάρξ, Λένιν, Τρότσκι (όχι όμως η Λούξεμπουργκ). Γιατί την στήριξαν; Τα ιδρύματα μαρξιστικών μελετών ίσως ξέρουν.
Γι’ αυτό οι εθνομηδενιστές δεν ψέλλισαν λέξη για τον βρωμερό, δολοφονικό ρόλο της Τουρκίας στην Συρία και στο προσφυγικό/ μεταναστευτικό, την μεγαλύτερη σύγχρονη αποτυχία της ελληνικής πολιτικής που, αντί να καθίσει στο σκαμνί την ΕΕ, μας καθίζει εκείνη, πάλι.
Χαράς ευαγγέλια για τους εθνομηδενιστές. Που για να τελειώνω μαζί τους, μια που πολλοί συνωστίζονται δεξιά κι αριστερά πάσχοντας να μας κρύψουν την θέα και να μας στερήσουν τον αέρα, θα θυμίσω μια φράση ενός Αργεντίνου. Ο Μπόρχες, λοιπόν, έλεγε: «Είμαστε όλοι Έλληνες εν εξορία». Κι οι εθνομηδενιστές λένε: «Ζήτω οι Νεότουρκοι»! Τι να τους πει κάποιος, πόσο οίκτο να δείξει; Ποιο βοτάνι θα τους γιάνει;
Ή τους το έδωσε ο μέντοράς τους Χομπσμπάουμ; «Το να υποστηρίζει κάποιος ότι οι σημερινοί υπήκοοι ενός κράτους διατήρησαν αναλλοίωτη την εθνική τους συνείδηση είναι σαν να υποστηρίζει ότι οι οπαδοί, π.χ., της Μίλαν ήταν πάντοτε “δια μέσου των αιώνων” οπαδοί της Μίλαν!» (Ελευθεροτυπία, 27-3-1995).» Σϊγουρα τους έδωσε, τέτοια μεγαλοφυία που, όπως διαβάσατε, ήταν.
ΥΓ: Καταδικαστέος τραμπουκισμός ο ξυλοδαρμός τριών ελεγκτών από είκοσι άτομα. Λεκτικός αντίστοιχος τραμπουκισμός, όμως, ήταν κι η δήλωση της πανεπιστημιακού και συγγραφέως κ. Λένας Διβάνη που, τον Αύγουστο 2013, μετά το φρικτό συμβάν, που ένας νεαρός είχε σκοτωθεί κατά την διάρκεια ελέγχου, είχε μιλήσει για «τζαμπατζήδες» χωρίς να πει λέξη συμπαθείας για το παιδάκι που ‘χε σκοτωθεί. 21 χρονών ήταν, απ’ το Περιστέρι, και δεν είχε εισιτήριο. Αρκετά, με την ψευδοπολυπράγμονα, «χαρούμενη» κι ατάλαντη αήθεια. Αρκετά.
Η σκέψη μας στον Ραΐφ Μπανταουί. Δημιούργησε την ιστοσελίδα «Ελεύθερο δίκτυο Πολιτών Σαουδικής Αραβίας», καταδικάστηκε ως αποστάτης το 2014 σε δεκαετή φυλάκιση, σε 1.000 ραβδισμούς δημοσίως και σε βαρύ πρόστιμο. Τον τίμησε το υποκριτικό ευρωπαικό κοινοβούλιο.
Και φυσικά να μην απελαθούν οι πέντε φοιτητές στην Ιταλία. Αυτό έλειπε.
