Το αδιέξοδο στη Γαλλία κάθε μέρα βαθαίνει με μόνο
κερδισμένο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Οι Ολάντ - Βαλς, εν όψει των
περιφερειακών εκλογών, χαλαρώνουν τη δημοσιονομική λιτότητα και
εισπράττουν αυστηρή προειδοποίηση από την Κομισιόν, η οποία προειδοποιεί
ότι η Γαλλία θα εξακολουθεί να είναι παραβατική σε σχέση με τα πλαφόν
του Δημοσιονομικού Συμφώνου. Η χαλάρωση της λιτότητας δεν είναι αρκετή
για να ανακόψει τη δημοσκοπική κατάρρευση του Ολάντ και των Σοσιαλιστών,
ενώ η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν μπορεί να εισπραχθεί από τη Δεξιά του
Σαρκοζί.
Ετσι προκύπτει ένα σκηνικό ιδανικό για τη Λεπέν:
- Από
τη μια μεριά οι Ολάντ - Βαλς έχουν διαδοχικά απαξιώσει τόσο την
προσπάθεια πειθαρχίας στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο όσο και την απόκλιση από
αυτό.
- Από την άλλη η σκληρή Δεξιά επικεντρώνει στην
αστυνομική-δικαστική καταστολή της παραβατικότητας, συνταγή με την οποία
ο Σαρκοζί διεμβόλισε την εκλογική βάση του Λεπέν το 2007, και ως προς
την Ευρώπη προτείνει πλήρη προσαρμογή στη δημοσιονομική πειθαρχία με
κάθε κόστος.
Ετσι η Λεπέν, που έχει ως
κεκτημένο την πολιτική σκληρής καταστολής και τη ρητορική της ξενοφοβίας
και του ρατσισμού, εδώ και περίπου δύο χρόνια επικεντρώνει σε μια
εθνικολαϊκή αντιευρωπαϊκή αντιγερμανική ρητορική, που φτάνει μέχρι και
τη δέσμευση για δημοψήφισμα για αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ.
Καταστολή, νόμος και τάξη, εθνική ανεξαρτησία, προάσπιση των κοινωνικών
κεκτημένων και τώρα η ώρα του ρεαλισμού και της επίδειξης κυβερνητικής
υπευθυνότητας: Τον τελευταίο καιρό η Λεπέν και η ηγετική ομάδα του
Εθνικού Μετώπου προσπαθούν να αποδεσμευθούν από την υπόσχεση εξόδου από
την ΕΕ, ενώ ταυτόχρονα παραδέχονται ότι η αύξηση του ορίου
συνταξιοδότησης είναι αναπόφευκτη.
Αν η αποσιώπηση
ή καλύτερα ο υποβιβασμός σε δεύτερο πλάνο της σκληρής κατασταλτικής
ρητορικής μπόρεσε να συμβαδίσει με τη ρητορική ανάκτησης της εθνικής
κυριαρχίας ο κυβερνητικός ρεαλισμός που θα καθησυχάσει εργοδότες,
αγορές, Βρυξέλλες και Βερολίνο είναι ένα πολύ πιο δύσκολο στοίχημα. Ο
Σαρκοζί το 2007 διεμβόλισε το Εθνικό Μέτωπο σβήνοντας τη διαχωριστική
γραμμή Δεξιάς - ακροδεξιάς, μια συγκυριακή νίκη για τη Δεξιά, όμως
μόνιμη πριμοδότηση στην ακροδεξιά, όπου είδε να νομιμοποιείται η ατζέντα
της. Σήμερα η Λεπέν επιχειρεί να διεμβολίσει τη Δεξιά με επίδειξη
κυβερνητικής υπευθυνότητας, με κόστος όμως την αποσυσπείρωση του μη
ακροδεξιού τμήματος της εκλογικής της βάσης που ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο ως
διαμαρτυρία για τη γερμανική Ευρώπη.
