Βεβαίως η Ιστορία είναι κάθε άλλο παρά «άποψη», η πολιτική όμως, αναλόγως με τις σκοπιμότητές της, μπορεί να χρησιμοποιεί τις ιστορικές «απόψεις» ως προπαγάνδα. Ο δημόσιος λόγος σ’ αυτήν την περίπτωση είναι προνομιακό πεδίο για τον βιασμό της Ιστορίας. Να σημειωθεί ότι εκείνην την εποχή (Σημίτη, Γιωργάκη) η Ελλάδα ακολουθούσε απέναντι στην Τουρκία μια πολιτική «κατευνασμού» (με πολύ επικίνδυνα ενδεχόμενα), ενώ το Ιδρυμα Σόρος είχε δείξει ενδιαφέρον για τη συμφωνία Γιωργάκη - Τζεμ υιοθετώντας διά της χρηματοδότησης τη συγγραφή των «νέων» βιβλίων.
Αναμενόμενον ότι η Τουρκία από πλευράς της δεν τήρησε την εν λόγω συμφωνία, αλλά εξακολούθησε και εξακολουθεί στην ίδια εθνικιστική λογική να διαχειρίζεται τα πεπραγμένα τόσον των Οθωμανών και των Νεότουρκων, όσον και των Τούρκων. Στην Ελλάδα δεν συνέβη το ίδιο. Ενα κύμα «αναθεώρησης» και «αναστοχασμού» της Ιστορίας απλώθηκε στα ΑΕΙ και τα ΜΜΕ (ήδη προγενέστερο του Γιωργάκη και υπαρκτό απ’ την εποχή Σημίτη), με αναφορές όχι στην αλήθεια διά της αποδείξεως της, αλλά στην αλήθεια του καθενός, την αλήθεια του «άλλου», στο «φαντασιακό», τους «αυτοπροσδιορισμούς» και όλα τα συμπαρομαρτούντα της «νεωτερικότητας», του «μεταμοντερνισμού» και του ευρωλιγούρικου πιθηκισμού των τρόπων της Δύσης.
Αυτή η «σχολή» σκέψης αντλούσε τη νομιμοποίησή της από την κακομεταχείριση που είχε έως τότε υποστεί η Ιστορία στα χέρια των εθνικιστών, των πατριδοκάπηλων και των πολεμοκάπηλων, που, μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είχαν το πάνω χέρι (πάνω χέρι, κάτω χέρι) στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ετσι, στον αντίποδα του κιτς της εθνικοφροσύνης, πίσω απ’ το οποίο κρυβόταν η υποτέλεια της Δεξιάς, εμφανίσθηκε ο «εκσυγχρονιστικός αναστοχασμός», που με τη σειρά του κάλυπτε την υποτέλεια της Κεντροαριστεράς. Συνοδοιπόροι σ’ αυτήν τη διαδικασία εμφανίσθηκαν και ορισμένοι πολιτικοί και ακαδημαϊκοί παράγοντες της Αριστεράς, οι ίδιοι που εμφανίζονται και σήμερα στο προσκήνιο να υποστηρίζουν τα ίδια. Από την α-συνέχεια του ελληνισμού ως την υποβάθμιση γεγονότων όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, η Γενοκτονία των Ποντίων, η Κυπριακή Τραγωδία.
Οι άνθρωποι αυτοί έθεσαν εκ ποδών των πατριωτισμό της Αριστεράς, «χάρισαν» την έννοια του έθνους στους φασίστες και άσκησαν ασύδοτη ιδεολογική τρομοκρατία εναντίον όσων δεν έλεγχαν (είτε κατά την ακαδημαϊκή καριέρα είτε κατά την πολιτική διαδρομή). Οι άνθρωποι αυτοί ήταν λίγοι. Ούτε τη μεγάλη πλειοψηφία του ΣΥΝ και ύστερα του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζαν, ούτε η απήχησή τους στην ελληνική κοινωνία ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μηδενική. Τη δύναμή τους όμως μεγέθυναν τα κεντρικά ΜΜΕ, οι ΜΚΟ και η παροχή υπηρεσιών στην εξουσία, όπως έκαμε η κυρία Ρεπούση, για παράδειγμα - υπό την αιγίδα της κυρίας Διαμαντοπούλου ή της κυρίας Γιαννάκου, αδιάφορον.
Ομως, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έκαμε κυβέρνηση, οι άνθρωποι αυτού του «κλίματος», που ως τέτοιο είχε ασήμαντη απήχηση στην κοινωνία και ελάσσονα ισχύ στο κόμμα, βρέθηκαν σε νευραλγικές θέσεις. Κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις το πρόβλημα ήταν κωμικό, όπως όταν «λιαζόταν» η κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου, ήταν δραματικό με τον κ. Μπαλτά στο Υπουργείο Παιδείας (και τώρα Πολιτισμού) ή με τον κ. Φίλη και την κυρία Σία Αναγνωστοπούλου. Μόνον η κυρία Ρεπούση έμεινε στην απέξω, αλλά αυτό, ως φαίνεται, είναι κάτι που διορθώνεται. Η κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι τραγική. Αν έχει απομείνει κάτι στους Ελληνες μετά το «όχι» που τους πυρπόλησαν, είναι το σθένος τους. Το σθένος όμως δεν αρκεί, όταν ο κ. Πρωθυπουργός αναρωτιέται «αν έχει σύνορα η θάλασσα», για να εισπράξει αμέσως μετά την προτροπή (ή μήπως διαταγή;) Μέρκελ για κοινές περιπολίες Τουρκίας - Ελλάδας στο Αιγαίο. Αίφνης προχθές η κυρία Καγκελάριος ενεθυμήθη το προηγούμενο των βαλκανικών συρράξεων και το «εξόρκισε» ως πιθανότητα σήμερα και κίνδυνο να επαναληφθούν σ’ αυτήν την περιοχή (που πρώτη η Γερμανία ρήμαξε τη δεκαετία του 1990).
Στο πλαίσιο της ίδιας ρητορικής και αναφερόμενη στο προσφυγικό, η κυρία Μέρκελ δήλωσε ότι η «Γερμανία θα βοηθήσει όλους όσοι αναζητούν καταφύγιο εξαιτίας των πολέμων και των διωγμών», που εμείς εξαπολύουμε, παρέλειψε να συμπληρώσει... Παραλλήλως, η ίδια ομού με τον κ. Ολάντ διακήρυσσαν προ ημερών ότι τα «εθνικά κράτη είναι αναχρονισμός» - αλλά δεν είναι αναχρονισμός ο εθνικισμός με τον οποίον ο Γαλλογερμανικός Αξων βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία στην Ουκρανία, την Πολωνία, τις Δημοκρατίες της Βαλτικής, την Τουρκία και αλλαχού, εκεί όπου οι δημοκρατίες... ανθούν και η κοινωνική δικαιοσύνη καλπάζει καβάλα στα άλογα του Αττίλα.
Το πένθος των Ποντίων είναι προίκα του Ελληνισμού. Διότι μας θυμίζει την τύχη των ανυπεράσπιστων, αλλά και την αξία της αντίστασης. Και ήταν άφρονες οι Αθηναίοι όταν «ζημίωσαν τον Φρύνιχο ως υπομνήσαντα οικεία κακά» (την άλωση της Μιλήτου) - δεν τους ωφέλησε η λήθη, δεν εμπόδισε τον Πέρση να φθάσει τον Μαραθώνα. Η αντίσταση στον Πέρση ήταν που τους ωφέλησε. Ούτε η Γερμανία θα ωφεληθεί, όταν θέτει στην Ελλάδα το δίλημμα που (πάλι άφρονες) οι Αθηναίοι έθεσαν στους Μηλίους. Θα ξανακαταστραφεί η Γερμανία διότι η λήθη, όπως αυτή που επεδίωξαν οι Γιωργάκης - Τζεμ, σκοτώνει τη μνήμη, που θα μπορούσε να προφυλάξει Γερμανούς, Ελληνες, Τούρκους κι όποιους άλλους από το να επαναλάβουν τα ίδια λάθη. Οι λαοί έχουν κάθε συμφέρον να θυμούνται, να πενθούν και να γιορτάζουν.
Οι αστικές τάξεις έχουν κάθε συμφέρον να διαχέουν στις μάζες τη λήθη, ώστε να ξαναστέλνουν τους λαούς στα σφαγεία , προκειμένου να αρπάζουν τον πλούτο των εθνών, τον πλούτο των εργατών...
Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ
