Σε κάθε περίπτωση η Αίγυπτος του στρατάρχη Σίσι, η οποία εξαρτάται οικονομικά από τον τουρισμό και το τελευταίο διάστημα πραγματοποιεί όλο και περισσότερα ανοίγματα προς τη Μόσχα υπέστη πάντως ένα βαρύτατο πλήγμα.
Στις 12 Νοεμβρίου διπλή επίθεση αυτοκτονίας στο σιιτικό νότιο προάστιο Χάρετ Χρέικ της Βηρυτού στοίχισε τη ζωή 44 ανθρώπων και έθεσε τα θεμέλια μιας δυνάμει εκρηκτικής εμπλοκής των Παλαιστινίων προσφύγων του Λιβάνου στην αντιπαράθεση σουνιτών-σιιτών που ήδη μαστίζει τη χώρα – στον βαθμό που οι δράστες φέρονται να προήλθαν από τον γειτονικό προσφυγικό καταυλισμό του Μπουρτζ αλ Μπαράζνε, όπου οι τζιχαντιστές πιθανότατα πραγματοποιούν στρατολογήσεις.
Στις 13 Νοεμβρίου, έκρηξη βόμβας σε σιιτικό προσκύνημα στο προάστιο Σάντρ Σίτι της Βαγδάτης και σχεδόν ταυτόχρονη επίθεση αυτοκτονίας σε κηδεία Σιίτη πολιτοφύλακα που είχε χάσει τη ζωή του στις μάχες εναντίον του Ισλαμικού Κράτους άφησαν πίσω τους 26 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, υπενθυμίζοντας ότι το Ιράκ αποτελεί για τους τζιχαντιστές μέτωπο εξίσου κρίσιμο με τη Συρία.
Στις 14 Νοεμβρίου ακολούθησαν τα πολλαπλά και πολύνεκρα πλήγματα στην καρδιά του Παρισιού, ο απολογισμός των οποίων αποτελεί μια στατιστική φρίκης που δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τη μεγαλύτερη πράξη βίας που γνώρισε η γαλλική πρωτεύουσα μετά τις 17 Οκτωβρίου 1961 (όταν η παρισινή αστυνομία, υπό τον δωσίλογο Μορίς Παπόν, επιτέθηκε σε ογκώδη απαγορευμένη διαδήλωση Αλγερινών υποστηρικτών της αποαποικιοποίησης πνίγοντας στον Σηκουάνα αδιευκρίνιστα πολλές δεκάδες ανθρώπων).
Η διεθνής ανταπόκριση στα αλλεπάλληλα αυτά πλήγματα του Ισλαμικού Κράτους δεν ήταν η ίδια. Λ.χ. το BBC και άλλα μέσα ενημέρωσης επέμειναν να χαρακτηρίζουν το Χάρετ Χρέικ ως "προπύργιο” (stronghold) της Χεζμπολλάχ, σχετικοποιώντας έτσι το γεγονός της στοχοποίησης αμάχων, ενώ ο δημόσιος λόγος που αναπτύχθηκε σχετικά με τη συντριβή του ρωσικού Airbus (για την οποία ο Μπαράκ Ομπάμα ουδέποτε απέστειλε συλλυπητήριο μήνυμα) υπονοούσε ότι η Ρωσία πλήρωσε ένα τίμημα για το οποίο "πήγαινε γυρεύοντας” με την στρατιωτική της εμπλοκή στη συριακή κρίση.
Όπως και αν έχει, το μακελειό στο Παρίσι αλλάζει δραματικά τους όρους της πολιτικής και γεωπολιτικής εξίσωσης – γεγονός που γεννά την απορία γιατί το Ισλαμικό Κράτος προκαλεί ταυτοχρόνως όλους τους αντιπάλους του (τόσο τη Δύση όσο και τη Ρωσία ή τους προστατευόμενους του Ιράν), διατρέχοντας τον κίνδυνο να τους συσπειρώσει.
Το αν όντως αυτοί θα συσπειρωθούν κρίνεται βέβαια στη Σύνοδο της G20 στην Αττάλεια της Τουρκίας, με οικοδεσπότη, κατά τραγική ειρωνεία, εκείνη την κυβέρνηση που χωρίς καμία αμφιβολία έχει θέσει τις υπηρεσίες της επί μακρόν στην ενίσχυση των κάθε είδους τζιχαντιστών που δρουν στη Συρία. Και η οποία υποδέχθηκε την αιματηρότερη στα χρονικά επίθεση στη δική της επικράτεια, αυτήν του Οκτωβρίου εναντίον των αριστερών και Κούρδων διαδηλωτών στην Άγκυρα, με μια ρητορική ενοχοποίησης των θυμάτων...
Όταν ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν δηλώνει, υποδεχόμενος στην Αττάλεια τον Μπαράκ Ομπάμα ότι "κάθε τρομοκρατία είναι κακή και πρέπει να εγκαταλείψουμε την αίσθηση ότι οι δικοί μας τρομοκράτες είναι καλοί και οι δικοί σας τρομοκράτες είναι κακοί " λέει, με το νου στραμμένο στο ΡΚΚ, τη μισή αλήθεια. Την άλλη μισή συμπληρώνει ο μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος Σελαχατίν Ντεμίρτας, συμπρόεδρος του φιλο-κουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών, παρατηρώντας ότι ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, δεν έχει αναλάβει μιαν αποτελεσματική, συντονισμένη προσπάθεια κατά του Ισλαμικού Κράτους – αντιθέτως ο καθένας χρησιμοποίησε το Ισλαμικό Κράτος, ή στοιχεία του, για τα δικά του συμφέροντα”.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί τα επόμενα 24ωρα είναι αν η ομάδα "4+1” (Ρωσία, Ιράν, Ιράκ, Συρία και Χεζμπολλάχ) που ούτως ή άλλως συμπολεμά εναντίον των τζιχαντιστών, θα βρεί ή όχι κοινό βηματισμό με τον υπό τις ΗΠΑ συνασπισμό κατά του Ισλαμικού Κράτους, που από πέρσι αναλώνεται σε εξαιρετικής αναποτελεσματικότητας αεροπορικές επιδρομές. Η απάντηση κρίνεται από τις ισορροπίες που θα κρατήσει η Ουάσιγκτον με τους πλέον "εμπρηστικούς” συμμάχους της στην περιοχή (Τουρκία και αραβικές μοναρχίες), αλλά και από τη δυνατότητα συμφωνίας με την ομάδα "4+1” για τα χαρακτηριστικά της πολιτικής διαδικασίας στη Συρία.
Το θετικό κλίμα στο οποίο διεξήχθη το Σάββατο η τρίτη κατά σειρά πολυμερής συνάντηση της Βιέννης για τη συριακή κρίση, καταλήγοντας σε ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα πολιτικής μετάβασης (χωρίς πάντως συμφωνία ως προς το μέλλον του Άσαντ) αποτελεί έναν πρώτο δείκτη. Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, όμως, θα οδηγούσε τυχόν εμπέδωση μιας λογικής ισχυρότερης στρατιωτικής απάντησης της Δύσης στις σφαγές του Παρισιού, χωρίς συντονισμό με τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να διαιωνισθεί το "κεκτημένο” του διαμελισμού της Συρίας.
Σε αυτό το τοπίο, το Ισλαμικό Κράτος αποφάσισε να φανερώσει τόσο τη δύναμη όσο και την αδυναμία του. Κατά τον Πάτρικ Κόμπερν της βρετανικής εφημερίδας Independent (τον εμπειρότερο Δυτικό δημοσιογράφο στην περιοχή) οι αλλεπάλληλες επιθέσεις των τελευταίων δύο εβδομάδων αποτελούν την απάντηση στην όλο και μεγαλύτερη πίεση που δέχεται το "Χαλιφάτο” μετά την απελευθέρωση από τον συριακό στρατό της επί διετία πολιορκούμενης αεροπορικής βάσης του Κουέιρις δυτικά του Χαλεπίου, την προγενέστερη κατάληψη από τους Κούρδους της Συρίας της πόλης Τελ Αμπιάντ στα τουρκο-συριακά σύνορα, που είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολέψει η εισροή μαχητών και εφοδίων από την επικράτεια της Τουρκίας προς τα εδάφη των τζιχαντιστών και την κατάληψη από Ιρακινούς Κούρδους μαχητές της πόλης του Σιντάρ, που αποκόπτει την επικοινωνία Ράκκας-Μοσούλης και απειλεί τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος. Το δε μακελειό στο Παρίσι αποτελεί προληπτικό πλήγμα (με αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά σε σύγκριση με τις επιθέσεις του περασμένου Γενάρη) στην προγραμματισμένη για τις 18 Νοεμβρίου αποστολή του γαλλικού αεροπλανοφόρου "Σαρλ ντε Γκωλ” στον Περσικό Κόλπο.
Με άλλα λόγια, το μήνυμα του Ισλαμικού Κράτους είναι ότι μπορεί με μικρά μέσα να προκαλέσει ασύμμετρα μεγάλες απώλειες στα μετόπισθεν όσων το πολεμούν. Και ότι όσοι απειλούν την συγκεκριμένη εδαφική κυριαρχία του θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια "πρωτεϊκή” απειλή, βγαλμένη από τους "παλιούς καιρούς” του διεθνούς τζιχαντισμού, στις δικές τους πόλεις.
Πηγή: Capital
