Tου Tobin Harshaw-Εάν το Ισλαμικό Κράτος ευθύνεται άμεσα
για τις επιθέσεις στο Παρίσι, που στοίχισαν τη ζωή περισσότερων από 130
ανθρώπων τότε παρατηρούμε μια σοβαρή αλλαγή στρατηγικής."Πλέον δεν θέλουν μόνο να εμπνέουν, αλλά να δίνουν κίνητρο", σχολίασε
στους Financial Times ο Patrick Skinner, πρώην στέλεχος της CIA που
εργάζεται σήμερα για την εταιρεία συμβούλων Soufan Group.
"Προσδίδουν στον τρόμο τους μεγαλύτερη έκταση και σκοπιμότητα".Πράγματι, ο συντονισμός τουλάχιστον οκτώ τρομοκρατών για επιθέσεις σε
έξι διαφορετικά σημεία απαιτεί ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο
σχεδιασμού και πολυπλοκότητας από τις άτακτες επιθέσεις εναντίον ενστόλων από Καναδούς Μουσουλμάνους.
Μετά τις επιθέσεις στην Άγκυρα και τη Βηρυτό για τις οποίες το Ισλαμικό
Κράτος ανέλαβε την ευθύνη, αλλά και τον πιθανό βομβαρδισμό ενός ρωσικού
επιβατικού αεροσκάφους πάνω από την Αίγυπτο, φαίνεται ότι το Ισλαμικό
Κράτος μεταφέρει τον ιερό του πόλεμο σε νέα πεδία μάχης.Αλλά αν το Ισλαμικό Κράτος βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις αυτές αλλά και εκείνες στη Γαλλία, το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Γιατί;
Θυμηθείτε έναν από τους καταλύτες της ανόδου του Ισλαμικού Κράτους μετά το θάνατο του Abu Musab al-Zarqawi το 2005, του Ιορδανού εξτρεμιστή που ίδρυσε την οργάνωση αλ Κάιντα στο Ιράκ που υπήρξε ο αρχικός πυρήνας αυτού που σήμερα είναι μετά από πολλές μεταλλάξεις το Ισλαμικό Κράτος. Η οργάνωση επιβίωσε και αναπτύχθηκε μένοντας προσηλωμένη στη δημιουργία ενός χαλιφάτου Σουνιτών στις παραμεθόριες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας.
Ενώ άλλες οργανώσεις τζιχαντιστών συνέχιζαν τον πόλεμο ενάντια στη Δύση, ο νέος ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους Αbu Ayyub al-Masri ενδιαφερόταν μόνο για τη δημιουργία μιας πολιτικής οντότητας. (ο ίδιος ο Zaeqawi είχε παρακολουθήσει στενά την πορεία του Nur al-Din Zengi, ενός Σύρου ηγέτη του 12ου αιώνα, που φημιζόταν για την ωμότητά του κατά την απώθηση των Ευρωπαίων Σταυροφόρων). Αλλά ο στόχος ήταν κάτι παραπάνω από απλά πολιτικός. Ο Zarqawi και ο Masri επαγγέλλονταν ότι το δικό τους Ισλαμικό Κράτος θα έστρωνε το δρόμο για την επιστροφή του Mahdi, ο οποίος σύμφωνα με την ισλαμική Εσχατολογία είναι ο μουσουλμάνος Μεσσίας που θα εμφανιστεί πριν από την Ημέρα της Κρίσης.
Αυτή η εμμονή με την Ημέρα της Κρίσης επιβιώνει εδώ και χιλιετίες, αλλά ο Masri και οι διάδοχοι του έχουν προσαρμόσει το μοντέλο στον κόσμο του σήμερα μέσω ενός συνδυασμού αλλοιωμένων ερμηνειών και δολοφονικών ενεργειών που άφησαν αποσβολωμένο ακόμη και τον Osama bin Laden. Οι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους θεώρησαν λογικό τον αφανισμό άλλων Μουσουλμάνων -τόσο σιιτών (τους οποίους θεωρούν αιρετικούς) όσο και άλλων σουνιτών- που στάθηκαν εμπόδιο στο στόχο της οικοδόμησης του έθνους τους.
Αυτή η δίψα για αίμα οδήγησε στη συμβατική σοφία πως το Ισλαμικό Κράτος είναι πιο πρόθυμο να δολοφονήσει αθώους από ό,τι η Αλ Κάιντα. Αλλά η αλ-Κάιντα ήταν πάντοτε πρόθυμη να σκοτώνει χωρίς περιορισμούς αρκεί ο στόχος να βρισκόταν στη Δύση: το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, το μετρό του Λονδίνου, το σιδηροδρομικό δίκτυο της Μαδρίτης. Έδειχναν διακριτικότητα μόνο όταν επρόκειτο για μουσουλμανικές κοινωνίες.
Θέλοντας να σκιαγραφήσει τις διαφορές ανάμεσα στις δύο οργανώσεις, ο δημοσιογράφος Graeme Wood περιέγραψε την αλ-Κάιντα με τον εξής τρόπο: "Ο Bin Laden έκανε τον τρόμο επιχείρηση και έπειτα δημιούργησε δίκτυο frnachise. Ζήτησε συγκεκριμένες πολιτικές παραχωρήσεις, όπως η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Σαουδική Αραβία.."
Τώρα, όμως, κατά την ανάληψη της ευθύνης για το μακελειό στο Παρίσι, το Ισλαμικό Κράτος προειδοποίησε πως η βία θα συνεχιστεί μέχρις ότου η Γαλλία εγκαταλείψει την ηγεσία "της ομάδας των Σταυροφόρων" Υπό αυτό το πρίσμα, οι επιθέσεις στο Παρίσι και στο αεροσκάφος της Metrojet δείχνουν πως το Ισλαμικό Κράτος επεκτείνει την αποστολή του πέρα από έναν τοπικό πολιτικό στόχο, υιοθετώντας πλέον ανταγωνιστικό προφίλ τύπου αλ-Κάιντα απέναντι στη Δύση.
Και παίρνει το αναμενόμενο αποτέλεσμα: ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande δεσμεύτηκε να ηγηθεί ενός πολέμου "που θα είναι ανελέητος". Είναι ένα δίκαιο στοίχημα στο οποίο θα συμμετάσχουν και άλλοι ενώ σίγουρα θα δοκιμαστούν και οι προσπάθειες της κυβέρνησης Obama να κρατήσει στρατό στα εδάφη του Ιράκ και της Συρίας.
Έτσι, ενώ Ισλαμικό Κράτος έχει τώρα επιδείξει μια απρόσμενη ικανότητα να διενεργεί επιθέσεις στο εξωτερικό, το τελικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι η ταχύτερη διάλυση του αρχικού Μεσσιανικό-πολιτικού σχεδίου. Γιατί το χτύπημα των ξένων δυνάμεων έγινε ξαφνικά η μεγαλύτερη προτεραιότητα;
Μπορώ να σκεφτώ μερικές πιθανές εξηγήσεις. Καταρχάς, η μάχη για να χαραχτούν νέα σύνορα μπορεί να χει φτάσει σε τέλμα.
Η ευφορία που διαδέχτηκε την κατάληψη της Μοσούλης στο Ιούνιο του 2014 έχει ξεθωριάσει και η κατάκτηση της Φαλούτζα το περασμένο καλοκαίρι δεν έχει αποφέρει κανένα πραγματικό στρατηγικό πλεονέκτημα. Αντίθετα, έχει αρχίσει να ενώσει τους εχθρούς του Ισλαμικού Κράτους: τον ιρακινό στρατό, την πολιτοφυλακή που στηρίζεται από το Ιράν και τις κουρδικές δυνάμεις.
Εν τω μεταξύ, η στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας για να στηρίξει τον δικτάτορα της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, ακόμη και αν προσανατολίστηκε περισσότερο προς τους υποστηριζόμενους από τις ΗΠΑ Σύρους επαναστάτες παρά προς τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους είναι ανησυχητική για τους τζιχαντιστές, ειδικά εάν οι τρέχουσες συνομιλίες μεταξύ Ιράν, Ρωσίας και ΗΠΑ οδηγήσουν σε κατάπαυση του πυρός στον εμφύλιο πόλεμο. Το πιο σημαντικό, όμως είναι ότι ακόμη και ενώ οι τρομοκράτες γιορτάζουν το ξεφάντωμά τους στο Παρίσι, οι δυνάμεις των Κούρδων μαχητών (Πεσμεργκά) κερδίζουν έδαφος μετά την επιτυχή κατάληψη της ιρακινής πόλης Sinjar αυτή την εβδομάδα.
Όλες αυτές οι εξελίξεις μπορεί να επιφέρουν πλήγμα στην ωραία αφήγηση που χρησιμοποιεί το Ισλαμικό Κράτος για να προσελκύσει τους οπαδούς του. Το πρόβλημα με τη λατρεία της Ημέρας της Κρίσεως είναι ότι, πρέπει να κρατάς τους οπαδούς σου σε εγρήγορση, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως η Αποκάλυψη είναι κοντά παρά το γεγονός ότι ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει κάθε μέρα. Όπως το θέτει στο νέο του βιβλίο ο William McCants του Ινστιτούτου Brookings "οι προφητείες για το τέλος του κόσμου ήταν ένας σημαντικός παράγοντας προσηλυτισμού". Και ενώ ο σημερινός χαλίφης της οργάνωσης, Abu Bakr al- Baghdadi είναι στην πραγματικότητα ένας μελετητής του Ισλάμ, ο αγράμματος Zarqawi δεν ήταν τίποτα παρά "ενορχηστρωτής".
Σε κάθε περίπτωση, ενώ το Ισλαμικό Κράτος και οι υποστηρικτές τους συγχαίρουν τους εαυτούς τους, μετά τη βάρβαρη νίκη στο Παρίσι, ξεχνούν την τύχη της άλλης εξτρεμιστικής μουσουλμανικής οργάνωσης, η οποία είχε έρθει πιο κοντά στο όνειρο μιας βιώσιμης φονταμενταλιστικής πολιτικής οντότητας, αλλά ενεπλάκη σε μια θεαματική τρομοκρατική επίθεση εναντίον της Δύσης.http://www.capital.gr/bloomberg-view/3080830/ti-pisteuei-oti-kanei-to-islamiko-kratos
