Στην ουσία το προσφυγικό προβάλλει ως άλλοθι για να εγκαταλειφθεί με τήρηση των προσχημάτων η απαίτηση από το Βερολίνο και την Κομισιόν στις Βρυξέλλες για αυστηρή τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας που στην πράξη έχουν εγκαταλείψει οι Ολάντ - Βαλς στη Γαλλία, ο Ρέντσι στην Ιταλία, αλλά και ο Ραχόι στην Ισπανία όπως προκύπτει από τους προϋπολογισμούς του 2016 που έχουν ήδη καταθέσει.
Οι πρόσφυγες είναι όμως και μια διέξοδος για τη Γερμανία που πιέζεται για δημοσιονομική χαλάρωση και αύξηση της ζήτησης από τον Ντράγκι και την ΕΚΤ ώστε να αξιοποιηθεί πλήρως η ποσοτική χαλάρωση, από την πτώση της ανάπτυξης στην Κίνα, από την παράταση του φαύλου κύκλου κυρώσεων-αντιποίνων μεταξύ ΕΕ-Ρωσίας, από το δυσθεώρητο συνολικά κόστος της υπόθεσης Volkswagen, με το κόστος της εγκατάστασης 800.000 προσφύγων να δίνει τη χαριστική βολή στην εμμονή στην πειθαρχία.
Οι πρόσφυγες είναι το αναγκαίο άλλοθι για μία στροφή που θα έχει δημοσκοπικό κόστος για τη Μέρκελ και τη Χριστιανοδημοκρατία που ήδη κλυδωνίζεται από την ανταρσία των Βαυαρών Χριστιανοσοσιαλιστών.
Η -ανύπαρκτη όπως επιβεβαιώθηκε εκ των υστέρων- απειλή της ΕΣΣΔ απέναντι σε Ελλάδα-Τουρκία το 1947 ήταν το αναγκαίο άλλοθι για το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ, καθώς η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ ήθελε επιστροφή στον απομονωτισμό, ενώ ο επανεξοπλισμός της Δυτικής Γερμανίας και η συγκρότηση του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ μετά το 1950 θα ήταν απαγορευτικού πολιτικού κόστους αν η εισβολή της Βόρειας Κορέας στη Νότια -που έγινε εν αγνοία τόσο του Στάλιν όσο και του Μάο Τσε Τουνγκ- δεν είχε παρουσιαστεί σαν πρελούδιο επίθεσης της Μόσχας στη Δυτική Ευρώπη.
