Η εκατόμβη στην Αγκυρα φωτίζει δραματικά το διπλό αδιέξοδο στο οποίο
βρίσκεται ο ανατολικός μας γείτονας: Προκειμένου να κατοχυρώσει απόλυτη
κυριαρχία ο Ερντογάν άνοιξε συνολικό πόλεμο με τους Κούρδους και
μετέρχεται αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις με αιχμή του δόρατος τις διώξεις
δημοσιογράφων. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία εμφανίζεται πλήρως
απομονωμένη στη Συρία, την ώρα που οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν τους
«μετριοπαθείς» αντικαθεστωτικούς και που ο Πούτιν συνομιλεί με τον
διάδοχο του θρόνου του Αμπου Ντάμπι.Οι δύο προκλήσεις είναι
στην ουσία μία, ο τυχοδιωκτισμός του Ερντογάν που στο εσωτερικό έχει
διαμορφώσει ένα καθεστώς που παραπέμπει στις πρώην Σοβιετικές
Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, ενώ είναι ταυτόχρονα παράγων
αποσταθεροποίησης στη Συρία και στο Ιράκ. Ενδεικτικές της απομόνωσης του Ερντογάν είναι οι αποστάσεις που κρατούν απέναντί του η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ αλλά και η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα: Στην όποια πολιτική συμβιβαστική λύση στη Συρία δεν υπάρχει ρόλος και θέση για την Τουρκία. Αν ο Ερντογάν κήρυξε τον πόλεμο στο ΡΚΚ για να εμποδίσει το φιλοκουρδικό HDP ως τέταρτο κόμμα και να στερήσει από το ΑΚΡ την αυτοδυναμία, το ερώτημα που τίθεται είναι μετά την τρομοκρατική ενέργεια του Σαββάτου πόσο και με ποιον τρόπο ακόμη θα κλιμακωθεί η ένταση όσο πλησιάζουν οι εκλογές της 1-11-2015.
Το πιο πιθανό είναι, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις, ότι η αυτοδυναμία είναι αδύνατη, με τη χώρα να βαδίζει προς τις κάλπες εν μέσω βίαιων επιθέσεων -παρά την εκεχειρία στην οποία προχώρησε το ΡΚΚ-, σκληρής καταστολής και διαμαρτυριών στο εσωτερικό και εμπλοκών στα όρια του θερμού επεισοδίου με την Πολεμική Αεροπορία της Ρωσίας. Ενα είναι βέβαιο: Ο Ερντογάν δεν πρόκειται να παραμείνει πρόεδρος χωρίς εκτελεστικές υπερεξουσίες και πλέον δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή κοινοβουλευτικής και συνταγματικής νομιμότητας που θα τον σταματήσει.
Κλεισμένος στη χλιδή του προεδρικού ανακτόρου, ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά ότι χωρίς απόλυτη εξουσία θα αρχίσει η αποδυνάμωσή του, καθώς και ότι με τα σημερινά δεδομένα μόλις βρεθεί εκτός εξουσίας θα αντιμετωπίσει αμέτρητες δικαστικές διώξεις, που ξεκινούν από τη διαφθορά στο στενό του περιβάλλον και φθάνουν σε μαφιόζικες προβοκάτσιες.
Μέρα με τη μέρα, ο Ερντογάν θυμίζει τον Μεντερές στα τελευταία δύο χρόνια της παντοδυναμίας του από το 1958 μέχρι το 1960, με την επισήμανση ότι ο επί δεκαετία πρωθυπουργός δεν εξήγαγε τους τυχοδιωκτισμούς του εκτός συνόρων.
kapopoulos@pegasus.gr
