Η Ιστορία εν τω γίγνεσθαι και μάλιστα σε δραματικές κορυφώσεις δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη πρόσληψη δραματικών αλλαγών και ανατροπών όπως η ανάδειξη του Eurogroup σε «Εμβρυο Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης» όπως είναι και ο τίτλος σχετικής ανάλυσης της Μοντ με ημερομηνία 1.8. Η Αθήνα από την επομένη των εκλογών της 25.1 ζητούσε Πολιτική Διαπραγμάτευση και όλα έδειχναν στην αρχή αλλά και στη συνέχεια ότι την είχε: Σύνοδοι Κορυφής των 28 της ΕΕ και των 19 της Ευρωζώνης, πολυμερείς διαβουλεύσεις Αθήνας, Παρισιού, Βερολίνου, και των Τριών Θεσμών υπό την προεδρία του επικεφαλής του Συμβουλίου, Τουσκ, τριμερείς διαβουλεύσεις Ελλάδας, Γερμανίας και Γαλλίας και τέλος διμερείς διαβουλεύσεις και μάλιστα πολύωρες του πρωθυπουργού με την καγκελάριο.
Ποιος ήταν ο κοινός παρονομαστής όλων των συναντήσεων; Το ότι όλα τα ανακοινωθέντα ή δηλώσεις στις συνεντεύξεις που ακολουθούν παρέπεμπαν στο Eurogroup όπου κυριαρχεί ο Σόιμπλε, με τον επικεφαλής της Ομάδας Ντάισελμπλουμ στην ουσία να κινείται σαν εκτελεστικός γραμματέας του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Η υποταγή Ντάισελμπλουμ στον Σόιμπλε είναι σε πλήρη αντίστιξη με τη θητεία Γιούνκερ ως επικεφαλής του Eurogroup και έτσι εξηγούνται οι σκέψεις και προβληματισμοί που υπάρχουν στο Βερολίνο ο πρόεδρος της Ομάδας των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης να διορίζεται για συγκεκριμένη χρονική θητεία και να μη συνδέεται η παραμονή του στη θέση του επικεφαλής με την παραμονή του ή όχι στο αξίωμα του υπουργού Οικονομικών της χώρας του.
Ετσι η πρόταση Σόιμπλε για αφαίρεση από την Επιτροπή των αρμοδιοτήτων ελέγχου τήρησης της δημοσιονομικής πειθαρχίας έρχεται στην κατάλληλη στιγμή: Υστερα από ένα πεντάμηνο έντονων πολιτικών διαβουλεύσεων για την Ελλάδα, όπου όλοι οι μετέχοντες, συμπεριλαμβανομένων του Παρισιού και της Ρώμης αλλά και της Αθήνας, νομιμοποίησαν μια υπερενίσχυση του Eurogroup. Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στο Eurogroup, που αναδείχθηκε στη διαπραγμάτευση της ελληνικής κρίσης ως το βάθρο όπου το Βερολίνο θα επιχειρήσει να οικοδομήσει μια εκτός πολιτικής διαπραγμάτευσης και λαϊκής νομιμοποίησης Δημοσιονομική Διακυβέρνηση της Ευρωζώνης.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα για το αν στην Ευρωζώνη των 19 πρέπει να δεχθούμε ότι πλειοψηφεί το Βερολίνο, καθώς το άθροισμα Ολλανδία, Φινλανδία, τρεις Βαλτικές συν Σλοβακία ακόμη και με την προσθήκη της επαμφοτερίζουσας Αυστρίας δεν αρκεί. Η ελληνική κρίση έδειξε ότι πιο σημαντική από την τελική ψηφοφορία είναι η διαμόρφωση της ημερήσιας διάταξης και κυρίως η διατύπωση των προς έγκριση προτάσεων.
