Για τον «Λογαριασμό της Γερμανίδας χωριατοπούλας» (Die deutsche Milchmädchen-Rechnung) γράφει η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt και σημειώνει:
“Ούτε τα κράτη ούτε οι άνθρωποι μπορούν σε βάθος χρόνου να ξοδεύουν περισσότερα απ’ όσα έχουν. Αυτή είναι η άποψη και της Καγκελαρίου αλλά και των πολιτών στη Γερμανία. Όμως η αμερικανική οπτική επί του θέματος είναι διαφορετική. Και αυτό γιατί η μείωση των δαπανών σε κρατικό επίπεδο αποτελεί τροχοπέδη για την οικονομία. Ειδικά για χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Ελλάδα, οι οποίες εξαρτώνται από την εσωτερική ζήτηση. Επιπλέον, το ζήτημα δεν είναι αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της. Αυτό δεν θα το κάνει ούτε η Γερμανία, ούτε η Deutsche Bank. Το σημαντικό είναι να μπορεί να πληρώνει τους τόκους της αναχρηματοδότησης του χρέους μέσω νέων δανείων και, φυσικά, να λαμβάνει νέα δάνεια
. Είναι όμως δυνατόν η οικονομία να επιβραδύνεται όταν το επιτόκιο είναι υψηλό και η ανάπτυξη ασθενική, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Τέλος, δεν είναι αλήθεια ότι η Γερμανία έχει πληρώσει πολλά χρήματα για την Ελλάδα και τις άλλες αδύναμες χώρες. Λόγω της κρίσης έχει εισρεύσει πολύ χρήμα στη γερμανική οικονομία, το οποίο πιέζει προς τα κάτω το επιτόκιο.
Χρήματα θα χάσει η Γερμανία, αν τα κεφάλαια για την αναχρηματοδότηση των δανείων προς τις υπερχρεωμένες χώρες είναι πιο μεγάλα από τα δάνεια αυτά καθ’ εαυτά. Ακόμα, είναι λάθος να θεωρεί κανείς ότι λόγω του Ευρώ οι πλούσιες χώρες πληρώνουν για τις φτωχότερες. Ακόμα και όταν υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, υπήρχαν ουσιαστικά μεταβιβαστικές πληρωμές, στο βαθμό που χώρες με σημαντική εξαγωγική βιομηχανία, όπως η Γερμανία, υφίσταντο συναλλαγματικές απώλειες λόγω της υποτίμησης του νομίσματος στις χώρες με εμπορικό έλλειμμα. Τέλος, σε μία κοινή αγορά είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν μεταβιβαστικές πληρωμές, από τη στιγμή που οι πιο ικανοί παραγωγοί ενισχύονται. Αυτό έχει σαν συνέπεια να δημιουργείται χάσμα στην ανάπτυξη ολόκληρων περιοχών, το οποίο αντιμετωπίζεται είτε με μετανάστευση προς τις πιο αναπτυγμένες περιοχές είτε με χρηματικές αποζημιώσεις προς τις πιο αδύναμες περιοχές. Έτσι, καθίσταται σαφές ότι η ελληνική κρίση δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σε επίπεδο ηθικό, αλλά σαν αυτό που είναι”. [Frank Wiebe].
Handelsblatt: «Οποιοσδήποτε έστω και στοιχειωδώς μορφωμένος περί τα οικονομικά θα μπορούσε να καταλάβει τί συνέβαινε» („Jeder halbwegs ökonomisch gebildete Mensch hätte die Situation erkennen können“). Σε συνέντευξή του ο Bernd Loppow (δημοσιογράφος, ο οποίος είχε κάνει πρακτική στο Υπ. Γεωργίας τη δεκαετία του ’80 είχε γράψει τότε ένα άρθρο με τα συμπεράσματα του το οποίο επαναδημοσιεύθηκε χθες από την Handelsblatt) υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα το κράτος αντιμετωπίζεται από πολιτικούς και πολίτες ως μηχανισμός ικανοποίησης προσωπικών αναγκών.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ έγινε πολύ γρήγορα, η χώρα δεν ήταν έτοιμη να λειτουργήσει σε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον. «Οποιοσδήποτε έστω και στοιχειωδώς μορφωμένος περί τα οικονομικά θα μπορούσε να καταλάβει τί συνέβαινε». Η ένταξη στην ΕΟΚ ήταν πολιτική απόφαση. Η Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικά οργανωμένη απ’ ό,τι η Γερμανία, και αυτό αφορά και τη φορολογική συνείδηση, αλλά και τα διάφορα προνόμια που έχουν μοιραστεί σε κοινωνικές ομάδες. Η πολιτική του Schäuble έναντι της Ελλάδας ήταν βασικά σωστή. Το δύσκολο είναι να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις, καθώς οι δομές γι’ αυτό και οι πολιτικοί απλώς δεν υπάρχουν. Θα πρέπει όμως να δοθεί έμφαση στο να μην στραγγαλιστεί η χώρα. Η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει να τη βοηθά. [Marvin Schade].
Από την πλευρά της, η Zeit γράφει: «Το Ευρώ δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει εισαχθεί» (Man hätte den Euro niemals einführen dürfen). Τα προβλήματα στην ευρωπαϊκή οικονομία δεν τα προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά το ίδιο το Ευρώ, το οποίο συνέδεσε διαφορετικές μεταξύ τους οικονομίες. Στο Ευρώ οφείλεται η αύξηση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, η οποία ήταν καταστροφική για τις χώρες του Νότου, και η οποία στα εθνικά νομίσματα θα μπορούσε να έχει αντιμετωπιστεί με τη μεταβολή της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Η λύση είναι η επιστροφή στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, το οποίο ιδρύθηκε το 1979 και αντικαταστάθηκε από το Ευρώ το 1999. [Martin Höpner/ Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Max-Planck για την Κοινωνική Έρευνα].
Focus: «Η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη στον αποπληθωρισμό» (Griechenland steckt weiter in Deflation fest). Τον Ιούλιο ο δείκτης τιμών καταναλωτή έπεσε στην Ελλάδα κατά 2,2% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Πρόκειται για τον 29ο μήνα στη σειρά, κατά τον οποίο η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φαινόμενο του αποπληθωρισμού.
http://mignatiou.com/2015/08/o-logariasmos-tis-germanidas-choriatopoulas-ke-i-ellada/
“Ούτε τα κράτη ούτε οι άνθρωποι μπορούν σε βάθος χρόνου να ξοδεύουν περισσότερα απ’ όσα έχουν. Αυτή είναι η άποψη και της Καγκελαρίου αλλά και των πολιτών στη Γερμανία. Όμως η αμερικανική οπτική επί του θέματος είναι διαφορετική. Και αυτό γιατί η μείωση των δαπανών σε κρατικό επίπεδο αποτελεί τροχοπέδη για την οικονομία. Ειδικά για χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Ελλάδα, οι οποίες εξαρτώνται από την εσωτερική ζήτηση. Επιπλέον, το ζήτημα δεν είναι αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της. Αυτό δεν θα το κάνει ούτε η Γερμανία, ούτε η Deutsche Bank. Το σημαντικό είναι να μπορεί να πληρώνει τους τόκους της αναχρηματοδότησης του χρέους μέσω νέων δανείων και, φυσικά, να λαμβάνει νέα δάνεια
. Είναι όμως δυνατόν η οικονομία να επιβραδύνεται όταν το επιτόκιο είναι υψηλό και η ανάπτυξη ασθενική, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Τέλος, δεν είναι αλήθεια ότι η Γερμανία έχει πληρώσει πολλά χρήματα για την Ελλάδα και τις άλλες αδύναμες χώρες. Λόγω της κρίσης έχει εισρεύσει πολύ χρήμα στη γερμανική οικονομία, το οποίο πιέζει προς τα κάτω το επιτόκιο.
Χρήματα θα χάσει η Γερμανία, αν τα κεφάλαια για την αναχρηματοδότηση των δανείων προς τις υπερχρεωμένες χώρες είναι πιο μεγάλα από τα δάνεια αυτά καθ’ εαυτά. Ακόμα, είναι λάθος να θεωρεί κανείς ότι λόγω του Ευρώ οι πλούσιες χώρες πληρώνουν για τις φτωχότερες. Ακόμα και όταν υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, υπήρχαν ουσιαστικά μεταβιβαστικές πληρωμές, στο βαθμό που χώρες με σημαντική εξαγωγική βιομηχανία, όπως η Γερμανία, υφίσταντο συναλλαγματικές απώλειες λόγω της υποτίμησης του νομίσματος στις χώρες με εμπορικό έλλειμμα. Τέλος, σε μία κοινή αγορά είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν μεταβιβαστικές πληρωμές, από τη στιγμή που οι πιο ικανοί παραγωγοί ενισχύονται. Αυτό έχει σαν συνέπεια να δημιουργείται χάσμα στην ανάπτυξη ολόκληρων περιοχών, το οποίο αντιμετωπίζεται είτε με μετανάστευση προς τις πιο αναπτυγμένες περιοχές είτε με χρηματικές αποζημιώσεις προς τις πιο αδύναμες περιοχές. Έτσι, καθίσταται σαφές ότι η ελληνική κρίση δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σε επίπεδο ηθικό, αλλά σαν αυτό που είναι”. [Frank Wiebe].
Handelsblatt: «Οποιοσδήποτε έστω και στοιχειωδώς μορφωμένος περί τα οικονομικά θα μπορούσε να καταλάβει τί συνέβαινε» („Jeder halbwegs ökonomisch gebildete Mensch hätte die Situation erkennen können“). Σε συνέντευξή του ο Bernd Loppow (δημοσιογράφος, ο οποίος είχε κάνει πρακτική στο Υπ. Γεωργίας τη δεκαετία του ’80 είχε γράψει τότε ένα άρθρο με τα συμπεράσματα του το οποίο επαναδημοσιεύθηκε χθες από την Handelsblatt) υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα το κράτος αντιμετωπίζεται από πολιτικούς και πολίτες ως μηχανισμός ικανοποίησης προσωπικών αναγκών.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ έγινε πολύ γρήγορα, η χώρα δεν ήταν έτοιμη να λειτουργήσει σε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον. «Οποιοσδήποτε έστω και στοιχειωδώς μορφωμένος περί τα οικονομικά θα μπορούσε να καταλάβει τί συνέβαινε». Η ένταξη στην ΕΟΚ ήταν πολιτική απόφαση. Η Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικά οργανωμένη απ’ ό,τι η Γερμανία, και αυτό αφορά και τη φορολογική συνείδηση, αλλά και τα διάφορα προνόμια που έχουν μοιραστεί σε κοινωνικές ομάδες. Η πολιτική του Schäuble έναντι της Ελλάδας ήταν βασικά σωστή. Το δύσκολο είναι να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις, καθώς οι δομές γι’ αυτό και οι πολιτικοί απλώς δεν υπάρχουν. Θα πρέπει όμως να δοθεί έμφαση στο να μην στραγγαλιστεί η χώρα. Η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει να τη βοηθά. [Marvin Schade].
Από την πλευρά της, η Zeit γράφει: «Το Ευρώ δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει εισαχθεί» (Man hätte den Euro niemals einführen dürfen). Τα προβλήματα στην ευρωπαϊκή οικονομία δεν τα προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά το ίδιο το Ευρώ, το οποίο συνέδεσε διαφορετικές μεταξύ τους οικονομίες. Στο Ευρώ οφείλεται η αύξηση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, η οποία ήταν καταστροφική για τις χώρες του Νότου, και η οποία στα εθνικά νομίσματα θα μπορούσε να έχει αντιμετωπιστεί με τη μεταβολή της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Η λύση είναι η επιστροφή στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, το οποίο ιδρύθηκε το 1979 και αντικαταστάθηκε από το Ευρώ το 1999. [Martin Höpner/ Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Max-Planck για την Κοινωνική Έρευνα].
Focus: «Η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη στον αποπληθωρισμό» (Griechenland steckt weiter in Deflation fest). Τον Ιούλιο ο δείκτης τιμών καταναλωτή έπεσε στην Ελλάδα κατά 2,2% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Πρόκειται για τον 29ο μήνα στη σειρά, κατά τον οποίο η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φαινόμενο του αποπληθωρισμού.
http://mignatiou.com/2015/08/o-logariasmos-tis-germanidas-choriatopoulas-ke-i-ellada/
