Ετσι, Ερντογάν και στρατηγοί ευθυγραμμίστηκαν σε κοινό μέτωπο κατά της διάβρωσης του κράτους από οργανωμένο ισλαμικό δίκτυο, μια σταθερά του Κεμαλικού Κράτους. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, ο Ερντογάν και οι στρατηγοί εξαπολύουν την πιο εκτεταμένη πολεμική επιχείρηση στην Ιστορία της χώρας από το 1923 και μετά, με κοινό στόχο το κουρδικό κίνημα εντός και εκτός συνόρων. Στο όνομα της ανάκτησης σε πιθανές πρόωρες εκλογές της αυτοδυναμίας, που χάθηκε λόγω της εισόδου του Κουρδικού Κόμματος HDP στη Βουλή, ο Ερντογάν ακυρώνει τα κεκτημένα ενός πολύχρονου πολιτικού διαλόγου με το ΡΚΚ και τον έγκλειστο Οτσαλάν και στην πράξη ταυτίζεται με την κεμαλική παρακαταθήκη «ένα έθνος - ένα κράτος», στην οποία ομνύουν οι στρατηγοί. Η πλήρης ενσωμάτωση του ΑΚΡ και του Ερντογάν προσωπικά στο κεμαλικό σύστημα καταγράφεται και συμβολικά με την επιλογή του νέου αρχηγού του Γενικού Επιτελείου που έχει το στίγμα του «γερακιού».
Δεκατρία χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη εκλογική του νίκη ο Ερντογάν ενσωματώνεται στο σύστημα, όπως ακριβώς ενσωματώθηκαν ο Ντεμιρέλ και ο Οζάλ που με διαφορετικό στίγμα και πολιτικό στέγαστρο, το κόμμα της Δικαιοσύνης και της Μητέρας Πατρίδας αντίστοιχα, επεχείρησαν να εκφράσουν τη μεσαία συντηρητική ? μουσουλμανική τάξη, μια προσπάθεια που την ξεκίνησε το 1950 ο ιδρυτής του Δημοκρατικού Κόμματος Μεντερές με τη γνωστή τραγική κατάληξη το 1960-61, την ανατροπή του από τον στρατό και την εκτέλεσή του. Σήμερα ο Ερντογάν και το ΑΚΡ δεν θυμίζουν σε τίποτα τη δυναμική του εκδημοκρατισμού που συμβόλιζαν το 2002. Με μόνο κίνητρο τη νομή της εξουσίας υπηρετούν το κεμαλικό κατεστημένο - βαθύ κράτος καλύτερα και από το Κεμαλικό Κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP.
