Από την έντυπη έκδοση-Του Κώστα Ιωαννίδη
kioan@naftemporiki.gr
Mail που είχε συντάξει ένας νέος Ελληνας από αυτούς που αποφάσισαν να αναζητήσουν εργασιακό μέλλον εκτός Ελλάδας περιλάμβανε ένα απλό και καθαρό ερώτημα με δύσκολη απάντηση.Το νόημα ήταν: «Παρακαλώ να μου εξηγήσετε γιατί αξίζει να ζητήσω εκ νέου άδεια και να ξοδέψω άλλα 300 ευρώ για να έρθω να ψηφίσω τον Σεπτέμβριο, επειδή στην πατρίδα έχουμε νέα και τρίτη στη σειρά προσφυγή στις κάλπες μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο». Τον Ιανουάριο έλαβε μέρος στις εκλογές, γιατί θεώρησε ότι έτσι θα τιμωρούσε εκείνους που τον ανάγκασαν να γίνει «Ελληνας του εξωτερικού».
Περίμενε ότι με κυβέρνηση που είχε διαφορετική ιδεολογική βάση, τονίζει το Ριζοσπαστική Αριστερά, θα είχαμε διαφορετικές εξελίξεις στη διαπραγμάτευση της χώρας με τους πιστωτές και στον τρόπο διακυβέρνησης. Αυτό υποστήριζαν αρχικά και τα δελτία ειδήσεων στη χώρα που τώρα εργάζεται, αλλά σταδιακά άρχισαν να φέρνουν στην επιφάνεια το Grexit, που είχε να εμφανιστεί ως ενδεχόμενο από τον Ιούνιο του 2012.
Αυτό ήταν κατά τη γνώμη του το «τελικό αποτέλεσμα» της διαπραγμάτευσης που εμφάνισε η ελληνική πλευρά μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα. Συνειδητοποίησε ότι η πατρίδα του γινόταν διαρκώς λιγότερο αξιόπιστη στα μάτια των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών.
Η οικονομία της είχε ανάγκη για στήριξη, αλλά δηλώνανε ότι δεχόταν τόσο μεγάλη πίεση λόγω σκληρής και πραγματικής, για πρώτη φορά, διαπραγμάτευσης, ώστε αποφάσισαν να καταφύγουν στο δημοψήφισμα.
Θέτοντας εκτός προγράμματος στήριξης την οικονομία, με συνέπεια τα capital controls, για να αποκτήσει μέσα από τη φρέσκια λαϊκή εντολή την ισχύ που της έλειπε στις διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό και να δείξει πόσο αποφασισμένη ήταν ακόμα και για μια ρήξη. Πάλι άδεια, πάλι εισιτήρια, πάλι έξοδα για το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ και το «τελικό αποτέλεσμα» ήταν πως θριάμβευσε το ΟΧΙ και η Ελλάδα είπε ΝΑΙ στο τρίτο μνημόνιο.
Αν και λίγος ο χρόνος που έχει ζήσει εκτός χώρας και εντός Ευρωζώνης, παρατηρούσε πως ήδη «βλέπει» διαφορετικά κάποια πράγματα. Ενα βασικό ήταν ότι ευρισκόμενος σε περιβάλλον που η μετριότητα δεν είναι κανόνας, κατάλαβε πως μετράει το «τελικό αποτέλεσμα» περισσότερο από τη φιλότιμη προσπάθεια. Πιθανά και οι περισσότεροι Ελληνες να αξιολογήσουν με βάση το τελικό αποτέλεσμα.
Αυτό προσπαθεί να αποφύγει με τις εκλογές-αστραπή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζητεί να τον ψηφίσουν θεωρώντας πως τελικό σημαίνει και τελευταίο. Λένε: «Η τελευταία κατάσταση πριν από το μνημόνιο ήταν ο γκρεμός του Grexit που έφεραν τα μνημόνια του παλιού πολιτικού κατεστημένου.
Τον απέφυγε η χώρα λόγω της προσωπικότητας και της δυνατότητας για αποφασιστική στροφή του πρωθυπουργού». Δεν λένε: «Στο χείλος του γκρεμού έφερε τη χώρα η μέσω Αλέξη Τσίπρα δαιδαλώδης διαπραγμάτευση των πιστωτών με... τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ». Το δε «τελικό αποτέλεσμα» θα έρθει μαζί με τις εντολές πληρωμής των φορολογικών υποχρεώσεων και μετά τις εκλογές.
kioan@naftemporiki.gr
Mail που είχε συντάξει ένας νέος Ελληνας από αυτούς που αποφάσισαν να αναζητήσουν εργασιακό μέλλον εκτός Ελλάδας περιλάμβανε ένα απλό και καθαρό ερώτημα με δύσκολη απάντηση.Το νόημα ήταν: «Παρακαλώ να μου εξηγήσετε γιατί αξίζει να ζητήσω εκ νέου άδεια και να ξοδέψω άλλα 300 ευρώ για να έρθω να ψηφίσω τον Σεπτέμβριο, επειδή στην πατρίδα έχουμε νέα και τρίτη στη σειρά προσφυγή στις κάλπες μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο». Τον Ιανουάριο έλαβε μέρος στις εκλογές, γιατί θεώρησε ότι έτσι θα τιμωρούσε εκείνους που τον ανάγκασαν να γίνει «Ελληνας του εξωτερικού».
Περίμενε ότι με κυβέρνηση που είχε διαφορετική ιδεολογική βάση, τονίζει το Ριζοσπαστική Αριστερά, θα είχαμε διαφορετικές εξελίξεις στη διαπραγμάτευση της χώρας με τους πιστωτές και στον τρόπο διακυβέρνησης. Αυτό υποστήριζαν αρχικά και τα δελτία ειδήσεων στη χώρα που τώρα εργάζεται, αλλά σταδιακά άρχισαν να φέρνουν στην επιφάνεια το Grexit, που είχε να εμφανιστεί ως ενδεχόμενο από τον Ιούνιο του 2012.
Αυτό ήταν κατά τη γνώμη του το «τελικό αποτέλεσμα» της διαπραγμάτευσης που εμφάνισε η ελληνική πλευρά μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα. Συνειδητοποίησε ότι η πατρίδα του γινόταν διαρκώς λιγότερο αξιόπιστη στα μάτια των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών.
Η οικονομία της είχε ανάγκη για στήριξη, αλλά δηλώνανε ότι δεχόταν τόσο μεγάλη πίεση λόγω σκληρής και πραγματικής, για πρώτη φορά, διαπραγμάτευσης, ώστε αποφάσισαν να καταφύγουν στο δημοψήφισμα.
Θέτοντας εκτός προγράμματος στήριξης την οικονομία, με συνέπεια τα capital controls, για να αποκτήσει μέσα από τη φρέσκια λαϊκή εντολή την ισχύ που της έλειπε στις διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό και να δείξει πόσο αποφασισμένη ήταν ακόμα και για μια ρήξη. Πάλι άδεια, πάλι εισιτήρια, πάλι έξοδα για το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ και το «τελικό αποτέλεσμα» ήταν πως θριάμβευσε το ΟΧΙ και η Ελλάδα είπε ΝΑΙ στο τρίτο μνημόνιο.
Αν και λίγος ο χρόνος που έχει ζήσει εκτός χώρας και εντός Ευρωζώνης, παρατηρούσε πως ήδη «βλέπει» διαφορετικά κάποια πράγματα. Ενα βασικό ήταν ότι ευρισκόμενος σε περιβάλλον που η μετριότητα δεν είναι κανόνας, κατάλαβε πως μετράει το «τελικό αποτέλεσμα» περισσότερο από τη φιλότιμη προσπάθεια. Πιθανά και οι περισσότεροι Ελληνες να αξιολογήσουν με βάση το τελικό αποτέλεσμα.
Αυτό προσπαθεί να αποφύγει με τις εκλογές-αστραπή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζητεί να τον ψηφίσουν θεωρώντας πως τελικό σημαίνει και τελευταίο. Λένε: «Η τελευταία κατάσταση πριν από το μνημόνιο ήταν ο γκρεμός του Grexit που έφεραν τα μνημόνια του παλιού πολιτικού κατεστημένου.
Τον απέφυγε η χώρα λόγω της προσωπικότητας και της δυνατότητας για αποφασιστική στροφή του πρωθυπουργού». Δεν λένε: «Στο χείλος του γκρεμού έφερε τη χώρα η μέσω Αλέξη Τσίπρα δαιδαλώδης διαπραγμάτευση των πιστωτών με... τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ». Το δε «τελικό αποτέλεσμα» θα έρθει μαζί με τις εντολές πληρωμής των φορολογικών υποχρεώσεων και μετά τις εκλογές.
