Δύο τοποθετήσεις που μοιάζουν αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες αλλά οι οποίες από κοινού αποτυπώνουν τους σημερινούς συσχετισμούς στην ΕΕ-Ευρωζώνη και την όποια δυνατότητα και βούληση του Βερολίνου να διαχειρισθεί και να δεχθεί αποκλίσεις πέραν της ντε φάκτο σιωπηρής χαλάρωσης που παραχώρησε στην Ιταλία και τη Γαλλία για τους παραβατικούς σε σχέση με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο προϋπολογισμούς τους για το 2015. Τη σκληρή πραγματικότητα των συσχετισμών αποτυπώνουν και οι δηλώσεις Ολάντ που επέσεισε την απειλή του κακού σεναρίου για να καταλήξει ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να μπει ξανά η Ελλάδα στις ράγες.
Το κόστος της ρήξης ως πρόγευση διαπιστώνουμε εδώ στη χώρα μας με τις κλειστές τράπεζες και την πραγματική οικονομία λαβωμένη, με το συνολικό κόστος να διογκώνει την ελληνική κρίση. Χθες οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη, την ίδια στιγμή που διαβουλεύονταν στη Σύνοδο Κορυφής, με κομμένη την ανάσα έβλεπαν την πτώση στα χρηματιστήρια της Κίνας να μη συγκρατείται και να στοιχειοθετεί φόβους ότι σκάει η μεγαλύτερη φούσκα στο διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.
Εδώ είναι σαφές ότι δεν μιλάμε για πέταγμα της πεταλούδας στο Τόκιο που προκαλεί σεισμό στην Καλιφόρνια αλλά για σεισμό στην Κίνα. Το μήνυμα από τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής των 19 είναι διπλό: Η Ευρωζώνη ή θωρακίζεται και διασφαλίζεται συνολικά ή οδηγείται στη διολίσθηση προς ασύντακτη αποσάθρωση είναι το ένα σκέλος και το δεύτερο είναι ότι η προσπάθεια για απομάκρυνση από την καταστροφική μονομερή λιτότητα είναι νοητή μόνο με συμπλεύσεις και συμμαχίες και συντονισμό με τις χώρες του Νότου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ρέντσι, που σχοινοβατεί μεταξύ νομιμοφροσύνης - κανονικότητας απέναντι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες και αμφισβήτησης της λιτότητας, εκμεταλλεύθηκε χθες τις δηλώσεις του μετά τη Σύνοδο Κορυφής για να κατακεραυνώσει την πολιτική της Γερμανίας.
Γιώργος Καπόπουλος
