ς
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Από την αμερικανική επιθεώρηση Salon (23/6/2015, www.salon.com) “Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα να υποφέρει” (“Europe wants Greece to Suffer”), διαβάζουμε:“Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μια επί μακρόν άσκηση σαδισμού από τις ευρωπαϊκές ελίτ των οποίων η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα διατηρήσουν στη ζωή το πολιτικό τους πρότζεκτ (το Ευρώ) ανεξάρτητα των συνεπειών σε αυτούς που επηρεάζονται. Τρείς διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις δημιούργησαν ένα μεγάλο χρέος το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να αποπληρωθεί. Η δομή της Ευρωζώνης των 19 κρατών μελών, ενεθάρρυνε την δημιουργία αυτού του χρέους που πήρε την μορφή ροών κεφαλαίων από τον πλουσιότερο βορρά στην νότια περιφέρεια. Μέσω ενός κοινού νομίσματος, οι επενδυτές κυνηγούσαν υψηλές αποδόσεις σε χώρες όπου υπήρχε σπάνη κεφαλαίων. Αυτό υπήρξε το δομικό χαρακτηριστικό του ευρώ. Όταν οι επενδυτές απεσύρθησαν και τα δάνεια έγιναν ληξιπρόθεσμα, τα βόρεια κράτη προσποιήθηκαν πως ο ανεξέλεγκτος δανεισμός δεν έλαβε χώρα και, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, απαίτησαν τα λεφτά τους πίσω”.
Να το πούμε και λαϊκά. Όσο καιρό κέρδιζαν …έπαιζαν. Όταν άρχισαν να χάνουν τους κακοφάνηκε και …ξίπαιξαν.
Για το ίδιο ζήτημα ο τίτλος άρθρου της “The Washington Post” (23/6/15) μιλά μόνος του: “Η Ευρώπη καταστρέφει την οικονομία της Ελλάδας χωρίς κανένα λόγο”, (“Europe is destroying Greece’s economy for no reason at all”). O δε νομπελίστας οικονομολόγος και αρθρογράφος στην “The New York Times”, και ένας από μια σειρά επιφανών επιστημόνων που προβληματίζονται για τις ανερμάτιστες πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ διερωτάται, μεταξύ άλλων, στο πιο πρόσφατο κείμενο του (25/6/15) που τιτλοφορείται “Διαλύοντας την Ελλάδα” (“Breaking Greece”) “…Λοιπόν τί συμβαίνει; Στόχος είναι να διαλυθεί ο Σύριζα; Είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα σε καταστροφική χρεοκοπία ως παραδειγματισμό ; ….εαν υπάρξει δυστύχημα ή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, θα είναι διότι οι πιστωτές ή τουλάχιστον το ΔΝΤ, το επεδίωξαν”.
Επειδή οι πιο πάνω απόψεις ίσως θεωρηθούν “αριστερών” αποκλίσεων, ας δούμε τι γράφει, για παράδειγμα, ο συντηρητικός συνεργάτης της “The Telegraph” του Λονδίνου (19/6/15), Ambrose Evans-Pritchard (“Greek debt crisis is the Iraq war of finance”) για το πως λειτουργεί το Ευρω-ιερατείο με αναφορά στο ελληνικό ζήτημα. “Σπάνια στους σύγχρονους καιρούς γινόμαστε μάρτυρες τέτοιας επίδειξης οξυθυμίας (petulance) και κακών εκτιμήσεων από εκείνους που είναι, τάχατες, υπεύθυνοι για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα και από εκείνους που καθοδηγούν τον Δυτικό κόσμο. Το θέαμα είναι εκπληκτικό. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο μηχανισμός διάσωσης της Οικονομικής Νομισματικής ´Ενωσης και το ΔΝΤ, μεταξύ άλλων, κτυπάνε αλύπητα μια εκλελεγμένη κυβέρνηση που αρνείται να κάνει αυτό που την διατάσσουν. Και αποφεύγουν εντελώς να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες και σφάλματα (blunders) τα τελευταία πέντε χρόνια, που προκάλεσαν το αδιέξοδο. Αυτό που θέλουν είναι να δουν τους επαναστατημένους αυτούς “Κλέφτες” (Klepts) κρεμασμένους από τις κολώνες του Παρθενώνα-ή παλουκωμένους (impaled) όπως αρέσκονταν να κάνουν οι Οθωμανικές δυνάμεις που τους θεωρούσαν ληστές- ακόμη και εαν, ως συνέπεια της πολιτικής τους αυτής εξευτελίζουν τους δικους τους θεσμούς”.
Ο εξαιρετικός αυτός δημοσιογράφος, που πρώτος αποκάλυψε χρησιμοποιώντας εσωτερικά έγγραφα του ΔΝΤ πως η Ελλάδα θυσιάστηκε το 2010 για να σωθεί η Ευρωζώνη και οι μεγάλες της τράπεζες, και που παραδέχεται πως κάθε άλλο παρά φίλος της κυβέρνησης Τσίπρα είναι, προχωρεί θαρραλέα και πιο πέρα. Γράφει πως “αν θελουμε να προσδιορίσουμε την ιστορική στιγμή που η φιλελεύθερη Ατλαντική τάξη έχασε την νομιμοποιήση της και που το Ευρωπαϊκό πρότζεκτ (της ΕΕ και του Ευρώ) έπαυσε να παρέχει κίνητρα και να λειτουργεί ως ιστορική δύναμη”, είναι η στιγμή που οι θεσμοί της Ευρώπης μαζί με το ΔΝΤ, άρχισαν να εκβιάζουν με σκιώδεις μεθοδεύσεις την Ελλάδα. Ως παράδειγμα της πολιτικής κατάντιας και τον κυνισμό των ηγετών και των θεσμών, ο έγκριτος δημοσιογράφος αναφέρει την “συνεργασία” της ΕΚΤ και της “θυγατρικής” στην Ελλάδα, της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας, υπο την διεύθυνση του γραφικού της Διοικητή, του Γιάννη Στουρνάρα. Μετά απο τις πρόσφατες δηλώσεις του τελευταίου πως πιθανόν να υπάρξει έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες έχασαν δισεκατομμύρια καταθέσεων από τον πανικό που προκλήθηκε. Και η κυβέρνηση Τσίπρα συνειδητά και οργανωμένα εκβιάστηκε με ντε φάκτο χρεοκοπία στην μέση διαπραγματεύσεων με τους λεγόμενους Θεσμούς.
Το μαρτύριο της σταγόνας που εφαρμόζεται κυνικά και χωρίς προφάσεις πλέον κατά της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, πρέπει να τερματιστεί είτε έτσι, είτε αλλιώς. Και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει, όπως εξάλλου δήλωσε πηγαίνοντας στις Βρυξέλλες, αν θα πει το “Μεγάλο Ναί” ή το “Μεγάλο Όχι”.
Πέραν της όποιας απόφασης, αυτό που είναι πλέον κοινός τόπος, και σε αντίθεση με την πρόστυχη προπαγάνδα των Βρυξέλλων, των ενεργούμενων της και των λογής-λογής πεμτοφαλαγγιτών της στην Ελλάδα, είναι πως η κρίση χρέους της Ελλάδας είναι κρίση του Ευρώ και της ανάπηρης κατασκευής του. Απεδείχθη, δηλαδή, αυτό το οποίο εξαρχής υποστήριζε ο αεί λοιδορούμενος Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκης. Στην Ελλάδα είχαμε απλά την τεκμηρίωση του γεγονότος αυτού το οποίο έγινε και με χυδαίες μεθοδεύσεις αφού, λόγο των πραγμάτων, αναγκαστικά έπεσαν και οι μάσκες του ευρωπαϊκού καθωσπρεπισμού.
Κατά ακρίβεια ο Βαρουφάκης δεν έλεγε τίποτα περισσότερο απο εκείνο που ο σημερινός Δοιηκητής της ΕΚΤ, Μάριο Τράγκι, διατύπωσε σε δημόσια δήλωσή του τον Νεόμβριο του 2014: “….Γι αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η επιτυχία της Οικονομικής ´Ενωσης σε ένα συγκεκριμένο χώρο εξαρτάται από την επιτυχία της παντού (μέσα στην ευρωζώνη). Το Ευρώ είναι- και πρέπει να είναι- μη αναστρέψιμο (irrevocable) σε όλα τα μέρη της ΕΕ, όχι επειδή το λένε οι Συνθήκες (Treaties), αλλά διότι χωρίς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικό ενιαίο νόμισμα”.
Όποιες και να είναι οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη, η περιδίνηση του Ευρώ στην Ελλάδα αποδεικνύει α) πως η ΕΕ λειτουγεί ανερμάτιστα, χωρίς στρατηγική αλλά και με μνησικακία απέναντι σε αυτούς που την αμφισβητούν, β) πως το κατεξοχήν εργαλείο της, το Ευρώ, αδυνατεί να θεαραπεύσει τις εγγενείς αδυναμίες της Ευρωζώνης, και γ) πως το Ευρώ παύει να είναι ένα αξιόπιστο νόμισμα στην Ευρώπη και στον κόσμο αφού δεν μπορεί να θεραπεύσει εσωτερικές κρίσεις χρέους. Το πρόβλημα είναι μόνο “περιστασιακά” ελληνικό. Είναι δομικό και συστημικό.
Τίποτα από όσα γράφτηκαν εδώ δεν δικαιολογούν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που εγκληματικά και ανεύθυνα οδήγησαν την Ελλάδα σε σύγχρονη ειλωτεία. Και αυτό είναι και το τραγικό συμπέρασμα του εμβληματικού βιβλίου του Μιχάλη Ιγνατίου “Τρόϊκα: Ο Δρόμος προς την Καταστροφή: η ‘διάσωση’ της Ελλάδας μέσα από τα έγγραφα του ΔΝΤ, Αμερικανών και της Κομισιόν και οι τραγικές ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών (Εκδόσεις Λιβάνη, 2015) που παρουσίασα στον “Φιλελεύθερο” την περασμένη βδομάδα. Όμως εγκληματικές και ανεύθυνες υπήρξαν, παράλληλα, και οι πράξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα. Και που όλα έρχονται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά την διαπίστωση του Γάλλου διανοητή και μελετητή των διακρατικών σχέσεων Raymond Aron (1905-1983) πως αλλιώς θα ήταν η ιστορία της Ευρώπης τον 20ο αιώνα αν οι ηγέτες της λάμβαναν αποφάσεις για να εξυπητετήσουν το συμφέρον τους και όχι για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους.
Από την αμερικανική επιθεώρηση Salon (23/6/2015, www.salon.com) “Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα να υποφέρει” (“Europe wants Greece to Suffer”), διαβάζουμε:“Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μια επί μακρόν άσκηση σαδισμού από τις ευρωπαϊκές ελίτ των οποίων η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα διατηρήσουν στη ζωή το πολιτικό τους πρότζεκτ (το Ευρώ) ανεξάρτητα των συνεπειών σε αυτούς που επηρεάζονται. Τρείς διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις δημιούργησαν ένα μεγάλο χρέος το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να αποπληρωθεί. Η δομή της Ευρωζώνης των 19 κρατών μελών, ενεθάρρυνε την δημιουργία αυτού του χρέους που πήρε την μορφή ροών κεφαλαίων από τον πλουσιότερο βορρά στην νότια περιφέρεια. Μέσω ενός κοινού νομίσματος, οι επενδυτές κυνηγούσαν υψηλές αποδόσεις σε χώρες όπου υπήρχε σπάνη κεφαλαίων. Αυτό υπήρξε το δομικό χαρακτηριστικό του ευρώ. Όταν οι επενδυτές απεσύρθησαν και τα δάνεια έγιναν ληξιπρόθεσμα, τα βόρεια κράτη προσποιήθηκαν πως ο ανεξέλεγκτος δανεισμός δεν έλαβε χώρα και, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, απαίτησαν τα λεφτά τους πίσω”.
Να το πούμε και λαϊκά. Όσο καιρό κέρδιζαν …έπαιζαν. Όταν άρχισαν να χάνουν τους κακοφάνηκε και …ξίπαιξαν.
Για το ίδιο ζήτημα ο τίτλος άρθρου της “The Washington Post” (23/6/15) μιλά μόνος του: “Η Ευρώπη καταστρέφει την οικονομία της Ελλάδας χωρίς κανένα λόγο”, (“Europe is destroying Greece’s economy for no reason at all”). O δε νομπελίστας οικονομολόγος και αρθρογράφος στην “The New York Times”, και ένας από μια σειρά επιφανών επιστημόνων που προβληματίζονται για τις ανερμάτιστες πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ διερωτάται, μεταξύ άλλων, στο πιο πρόσφατο κείμενο του (25/6/15) που τιτλοφορείται “Διαλύοντας την Ελλάδα” (“Breaking Greece”) “…Λοιπόν τί συμβαίνει; Στόχος είναι να διαλυθεί ο Σύριζα; Είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα σε καταστροφική χρεοκοπία ως παραδειγματισμό ; ….εαν υπάρξει δυστύχημα ή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, θα είναι διότι οι πιστωτές ή τουλάχιστον το ΔΝΤ, το επεδίωξαν”.
Επειδή οι πιο πάνω απόψεις ίσως θεωρηθούν “αριστερών” αποκλίσεων, ας δούμε τι γράφει, για παράδειγμα, ο συντηρητικός συνεργάτης της “The Telegraph” του Λονδίνου (19/6/15), Ambrose Evans-Pritchard (“Greek debt crisis is the Iraq war of finance”) για το πως λειτουργεί το Ευρω-ιερατείο με αναφορά στο ελληνικό ζήτημα. “Σπάνια στους σύγχρονους καιρούς γινόμαστε μάρτυρες τέτοιας επίδειξης οξυθυμίας (petulance) και κακών εκτιμήσεων από εκείνους που είναι, τάχατες, υπεύθυνοι για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα και από εκείνους που καθοδηγούν τον Δυτικό κόσμο. Το θέαμα είναι εκπληκτικό. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο μηχανισμός διάσωσης της Οικονομικής Νομισματικής ´Ενωσης και το ΔΝΤ, μεταξύ άλλων, κτυπάνε αλύπητα μια εκλελεγμένη κυβέρνηση που αρνείται να κάνει αυτό που την διατάσσουν. Και αποφεύγουν εντελώς να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες και σφάλματα (blunders) τα τελευταία πέντε χρόνια, που προκάλεσαν το αδιέξοδο. Αυτό που θέλουν είναι να δουν τους επαναστατημένους αυτούς “Κλέφτες” (Klepts) κρεμασμένους από τις κολώνες του Παρθενώνα-ή παλουκωμένους (impaled) όπως αρέσκονταν να κάνουν οι Οθωμανικές δυνάμεις που τους θεωρούσαν ληστές- ακόμη και εαν, ως συνέπεια της πολιτικής τους αυτής εξευτελίζουν τους δικους τους θεσμούς”.
Ο εξαιρετικός αυτός δημοσιογράφος, που πρώτος αποκάλυψε χρησιμοποιώντας εσωτερικά έγγραφα του ΔΝΤ πως η Ελλάδα θυσιάστηκε το 2010 για να σωθεί η Ευρωζώνη και οι μεγάλες της τράπεζες, και που παραδέχεται πως κάθε άλλο παρά φίλος της κυβέρνησης Τσίπρα είναι, προχωρεί θαρραλέα και πιο πέρα. Γράφει πως “αν θελουμε να προσδιορίσουμε την ιστορική στιγμή που η φιλελεύθερη Ατλαντική τάξη έχασε την νομιμοποιήση της και που το Ευρωπαϊκό πρότζεκτ (της ΕΕ και του Ευρώ) έπαυσε να παρέχει κίνητρα και να λειτουργεί ως ιστορική δύναμη”, είναι η στιγμή που οι θεσμοί της Ευρώπης μαζί με το ΔΝΤ, άρχισαν να εκβιάζουν με σκιώδεις μεθοδεύσεις την Ελλάδα. Ως παράδειγμα της πολιτικής κατάντιας και τον κυνισμό των ηγετών και των θεσμών, ο έγκριτος δημοσιογράφος αναφέρει την “συνεργασία” της ΕΚΤ και της “θυγατρικής” στην Ελλάδα, της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας, υπο την διεύθυνση του γραφικού της Διοικητή, του Γιάννη Στουρνάρα. Μετά απο τις πρόσφατες δηλώσεις του τελευταίου πως πιθανόν να υπάρξει έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες έχασαν δισεκατομμύρια καταθέσεων από τον πανικό που προκλήθηκε. Και η κυβέρνηση Τσίπρα συνειδητά και οργανωμένα εκβιάστηκε με ντε φάκτο χρεοκοπία στην μέση διαπραγματεύσεων με τους λεγόμενους Θεσμούς.
Το μαρτύριο της σταγόνας που εφαρμόζεται κυνικά και χωρίς προφάσεις πλέον κατά της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, πρέπει να τερματιστεί είτε έτσι, είτε αλλιώς. Και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει, όπως εξάλλου δήλωσε πηγαίνοντας στις Βρυξέλλες, αν θα πει το “Μεγάλο Ναί” ή το “Μεγάλο Όχι”.
Πέραν της όποιας απόφασης, αυτό που είναι πλέον κοινός τόπος, και σε αντίθεση με την πρόστυχη προπαγάνδα των Βρυξέλλων, των ενεργούμενων της και των λογής-λογής πεμτοφαλαγγιτών της στην Ελλάδα, είναι πως η κρίση χρέους της Ελλάδας είναι κρίση του Ευρώ και της ανάπηρης κατασκευής του. Απεδείχθη, δηλαδή, αυτό το οποίο εξαρχής υποστήριζε ο αεί λοιδορούμενος Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκης. Στην Ελλάδα είχαμε απλά την τεκμηρίωση του γεγονότος αυτού το οποίο έγινε και με χυδαίες μεθοδεύσεις αφού, λόγο των πραγμάτων, αναγκαστικά έπεσαν και οι μάσκες του ευρωπαϊκού καθωσπρεπισμού.
Κατά ακρίβεια ο Βαρουφάκης δεν έλεγε τίποτα περισσότερο απο εκείνο που ο σημερινός Δοιηκητής της ΕΚΤ, Μάριο Τράγκι, διατύπωσε σε δημόσια δήλωσή του τον Νεόμβριο του 2014: “….Γι αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η επιτυχία της Οικονομικής ´Ενωσης σε ένα συγκεκριμένο χώρο εξαρτάται από την επιτυχία της παντού (μέσα στην ευρωζώνη). Το Ευρώ είναι- και πρέπει να είναι- μη αναστρέψιμο (irrevocable) σε όλα τα μέρη της ΕΕ, όχι επειδή το λένε οι Συνθήκες (Treaties), αλλά διότι χωρίς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικό ενιαίο νόμισμα”.
Όποιες και να είναι οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη, η περιδίνηση του Ευρώ στην Ελλάδα αποδεικνύει α) πως η ΕΕ λειτουγεί ανερμάτιστα, χωρίς στρατηγική αλλά και με μνησικακία απέναντι σε αυτούς που την αμφισβητούν, β) πως το κατεξοχήν εργαλείο της, το Ευρώ, αδυνατεί να θεαραπεύσει τις εγγενείς αδυναμίες της Ευρωζώνης, και γ) πως το Ευρώ παύει να είναι ένα αξιόπιστο νόμισμα στην Ευρώπη και στον κόσμο αφού δεν μπορεί να θεραπεύσει εσωτερικές κρίσεις χρέους. Το πρόβλημα είναι μόνο “περιστασιακά” ελληνικό. Είναι δομικό και συστημικό.
Τίποτα από όσα γράφτηκαν εδώ δεν δικαιολογούν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που εγκληματικά και ανεύθυνα οδήγησαν την Ελλάδα σε σύγχρονη ειλωτεία. Και αυτό είναι και το τραγικό συμπέρασμα του εμβληματικού βιβλίου του Μιχάλη Ιγνατίου “Τρόϊκα: Ο Δρόμος προς την Καταστροφή: η ‘διάσωση’ της Ελλάδας μέσα από τα έγγραφα του ΔΝΤ, Αμερικανών και της Κομισιόν και οι τραγικές ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών (Εκδόσεις Λιβάνη, 2015) που παρουσίασα στον “Φιλελεύθερο” την περασμένη βδομάδα. Όμως εγκληματικές και ανεύθυνες υπήρξαν, παράλληλα, και οι πράξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα. Και που όλα έρχονται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά την διαπίστωση του Γάλλου διανοητή και μελετητή των διακρατικών σχέσεων Raymond Aron (1905-1983) πως αλλιώς θα ήταν η ιστορία της Ευρώπης τον 20ο αιώνα αν οι ηγέτες της λάμβαναν αποφάσεις για να εξυπητετήσουν το συμφέρον τους και όχι για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους.
