 |
| «H σφαγή των Παρισίων Ι - Η λεηλασία του βασιλικου κελαριού στις 10 Αυγούστου 1792» του Johann Zoffany |
Καθώς το ελληνικό δράμα πλησιάζει
στην κορύφωσή του, με τους δανειστές μας να ζητούν σαν άλλοι σεξπιρικοί
Σάιλοκ καθημερινά και μία ακόμα λίβρα από τις σάρκες μας, και την
κυβέρνησή μας στριμωγμένη στα σκοινιά του ρινγκ, θυμήθηκα κάποιες
φράσεις που είχα γράψει πριν από λίγους μήνες και τότε φάνηκαν –ακόμη
και στους φίλους μου– υπερβολικά σκληρές, αλλά δυστυχώς δικαιώθηκαν.
Εγραφα τον Φλεβάρη: «Με τη βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2007, η γερμανική ελίτ (και οι κατά τόπους γερμανοντυμένοι σύμμαχοί της) άδραξε την ευκαιρία να εκπληρώσει αναίμακτα –γι’ αυτήν- τα ηγεμονικά όνειρα που απέτυχε να υλοποιήσει σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
\
»Οντας η οικονομική ατμομηχανή της ηπείρου και έχοντας επιβάλει πρώτη –με σοσιαλδημοκρατική, παρακαλώ, κυβέρνηση– τη θατσερικής εμπνεύσεως αντεργατική λιτότητα της “Ατζέντας 2010”, η Γερμανία βρέθηκε μετά το 2008 σε ιδανική θέση για να επιβάλει τους χαλύβδινους όρους της στην υπόλοιπη, ασθμαίνουσα Ευρώπη, αξιοποιώντας το χρέος ως όπλο.
»Και η Ελλάδα, χάρη στους... υπερπατριώτες που κληρονομικά την κυβερνούν, αλλά και στην πιστωτική ευπιστία του λαού της, που πίστεψε κάποια στιγμή ότι τα ευρώ φυτρώνουν στα δέντρα, αποτέλεσε το τέλειο θύμα, έχοντας σκάψει μόνη τον λάκκο της, σαν τους Εβραίους μελλοθανάτους στο ουκρανικό φαράγγι του Μπάμπι Γιαρ – ό,τι πρέπει για να κρεμαστεί ημιθανής στο τσιγκέλι της τραπεζικής Γκεστάπο, προς παραδειγματισμόν των υπολοίπων “χοιριδίων”...»
Εκατόν είκοσι μέρες και αμέτρητες συσκέψεις και «παζάρια» μετά, φτάσαμε όπως όλα δείχνουν στη στιγμή της αλήθειας. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ταπεινωτική συμφωνία που ζητούν οι πιστωτές μας παραμένει ανυπόγραφη, ένα κωλόχαρτο χωρίς καμιά δεσμευτική αξία.
Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει –προς τιμήν της- να μην υποτάσσεται στους εξωφρενικά αντιλαϊκούς όρους που προέβαλαν τη δωδεκάτη ώρα οι δανειστές: γνωρίζει άλλωστε πως, αν το νέο μνημόνιο (όπως κι αν τελικά βαφτιστεί) δεν συνοδεύεται από σαφείς δεσμεύσεις για ελάφρυνση του χρέους και/ή πρόσθετα αναπτυξιακά ευρω-κονδύλια, η υπογραφή του θα ισοδυναμούσε με πολιτική, αλλά και εθνική αυτοκτονία.
Αιχμή του δόρατος των πιστωτών, όπως πάντα, είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - αυτή η νεοφιλελεύθερη πιστωτική αστυνομία των τραπεζών και του μεγάλου, υπερεθνικού κεφαλαίου, ο μόνιμος χρηματοδότης όλων των ολοκληρωτικών και αντεργατικών καθεστώτων του πλανήτη από το ‘50 και δώθε, που δικαιώνει και στην ελληνική περίπτωση για μία ακόμη φορά τους επικριτές του.
Η υποκρισία περισσεύει: οι ίδιοι γκρίζοι άνθρωποι που -με πρόσχημα την «αξιολόγηση»- δεν έχουν καταβάλει στην Ελλάδα τις συμφωνημένες δανειακές δόσεις ύψους 3,6 δισ. ευρώ από πέρσι τον Αύγουστο και μας απειλούν τώρα με χρεοκοπία αν δεν τους πληρώσουμε 1,6 δισ. ευρώ ώς τις 30 Ιουνίου, κάνουν τα στραβά μάτια για τις αντίστοιχες καθυστερήσεις του φασίζοντος ουκρανικού καθεστώτος!Τους χαλάει, βλέπετε, το «μείγμα» μέτρων που αντιπροτείνει η ελληνική κυβέρνηση, επειδή αν εφαρμοστεί θα «πονέσει» λίγο, εκτός από τα μόνιμα υποζύγια, και τους λούμπεν μεγαλοαστούς, τα παραφουσκωμένα από τη μάσα και τις μίζες δεκαετιών αφεντικά της Ψωροκώσταινας...
Τι δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί οι ζάπλουτοι και βολεμένοι άνθρωποι, η νέα Αρία φυλή του χρήματος;
Αυτό που τους είπε κατάμουτρα πριν από λίγες μέρες ένας Αμερικανός πολυεκατομμυριούχος, ο Νικ Χανάουερ:
«Τι βλέπω λοιπόν για το μέλλον μας σήμερα;», αναρωτιέται ο Χανάουερ. «Βλέπω δίκρανα, δηλαδή αγριεμένο όχλο με δίκρανα, επειδή ενώ άνθρωποι όπως εμείς οι πλουτοκράτες ζούμε πέρα απ’ το όνειρο της απληστίας, το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού μας μένει όλο και πιο πίσω. (...)
»Βλέπετε, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε κάποια ανισότητα. Κάποια ανισότητα είναι απαραίτητη σε μια καπιταλιστική δημοκρατία. Το πρόβλημα είναι ότι η ανισότητα είναι σε ιστορικά ύψη σήμερα και χειροτερεύει κάθε μέρα. Και αν ο πλούτος, η δύναμη και το εισόδημα συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στην ελίτ, η κοινωνία μας θα αλλάξει από μια καπιταλιστική δημοκρατία σε μια νεο-φεουδαλική κοινωνία, όπως στη Γαλλία του 18ου αιώνα.
»Αυτή ήταν η Γαλλία πριν από την επανάσταση και το αγριεμένο πλήθος με τα δίκρανα. Εχω ένα μήνυμα για τους αγαπητούς πλουτοκράτες και τους πολυεκατομμυριούχους και για όποιον ζει στον δικό του κόσμο: Ξυπνήστε. Ξυπνήστε. Αν δεν κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε τη σκανδαλώδη οικονομική ανισότητα στην κοινωνία μας, τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας, επειδή καμία ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίζει να ανέχεται αυτή την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα. Δεν έχει ξανασυμβεί. Δεν υπάρχουν παραδείγματα.
»Δείξτε μου μια εξαιρετικά άνιση κοινωνία και θα σας δείξω μια αστυνομοκρατούμενη πολιτεία ή μια εξέγερση. Τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας αν δεν επιλύσουμε το πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει με το εάν, αλλά με το πότε»....
Εγραφα τον Φλεβάρη: «Με τη βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2007, η γερμανική ελίτ (και οι κατά τόπους γερμανοντυμένοι σύμμαχοί της) άδραξε την ευκαιρία να εκπληρώσει αναίμακτα –γι’ αυτήν- τα ηγεμονικά όνειρα που απέτυχε να υλοποιήσει σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
\
»Οντας η οικονομική ατμομηχανή της ηπείρου και έχοντας επιβάλει πρώτη –με σοσιαλδημοκρατική, παρακαλώ, κυβέρνηση– τη θατσερικής εμπνεύσεως αντεργατική λιτότητα της “Ατζέντας 2010”, η Γερμανία βρέθηκε μετά το 2008 σε ιδανική θέση για να επιβάλει τους χαλύβδινους όρους της στην υπόλοιπη, ασθμαίνουσα Ευρώπη, αξιοποιώντας το χρέος ως όπλο.
»Και η Ελλάδα, χάρη στους... υπερπατριώτες που κληρονομικά την κυβερνούν, αλλά και στην πιστωτική ευπιστία του λαού της, που πίστεψε κάποια στιγμή ότι τα ευρώ φυτρώνουν στα δέντρα, αποτέλεσε το τέλειο θύμα, έχοντας σκάψει μόνη τον λάκκο της, σαν τους Εβραίους μελλοθανάτους στο ουκρανικό φαράγγι του Μπάμπι Γιαρ – ό,τι πρέπει για να κρεμαστεί ημιθανής στο τσιγκέλι της τραπεζικής Γκεστάπο, προς παραδειγματισμόν των υπολοίπων “χοιριδίων”...»
Εκατόν είκοσι μέρες και αμέτρητες συσκέψεις και «παζάρια» μετά, φτάσαμε όπως όλα δείχνουν στη στιγμή της αλήθειας. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ταπεινωτική συμφωνία που ζητούν οι πιστωτές μας παραμένει ανυπόγραφη, ένα κωλόχαρτο χωρίς καμιά δεσμευτική αξία.
Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει –προς τιμήν της- να μην υποτάσσεται στους εξωφρενικά αντιλαϊκούς όρους που προέβαλαν τη δωδεκάτη ώρα οι δανειστές: γνωρίζει άλλωστε πως, αν το νέο μνημόνιο (όπως κι αν τελικά βαφτιστεί) δεν συνοδεύεται από σαφείς δεσμεύσεις για ελάφρυνση του χρέους και/ή πρόσθετα αναπτυξιακά ευρω-κονδύλια, η υπογραφή του θα ισοδυναμούσε με πολιτική, αλλά και εθνική αυτοκτονία.
Αιχμή του δόρατος των πιστωτών, όπως πάντα, είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - αυτή η νεοφιλελεύθερη πιστωτική αστυνομία των τραπεζών και του μεγάλου, υπερεθνικού κεφαλαίου, ο μόνιμος χρηματοδότης όλων των ολοκληρωτικών και αντεργατικών καθεστώτων του πλανήτη από το ‘50 και δώθε, που δικαιώνει και στην ελληνική περίπτωση για μία ακόμη φορά τους επικριτές του.
Η υποκρισία περισσεύει: οι ίδιοι γκρίζοι άνθρωποι που -με πρόσχημα την «αξιολόγηση»- δεν έχουν καταβάλει στην Ελλάδα τις συμφωνημένες δανειακές δόσεις ύψους 3,6 δισ. ευρώ από πέρσι τον Αύγουστο και μας απειλούν τώρα με χρεοκοπία αν δεν τους πληρώσουμε 1,6 δισ. ευρώ ώς τις 30 Ιουνίου, κάνουν τα στραβά μάτια για τις αντίστοιχες καθυστερήσεις του φασίζοντος ουκρανικού καθεστώτος!Τους χαλάει, βλέπετε, το «μείγμα» μέτρων που αντιπροτείνει η ελληνική κυβέρνηση, επειδή αν εφαρμοστεί θα «πονέσει» λίγο, εκτός από τα μόνιμα υποζύγια, και τους λούμπεν μεγαλοαστούς, τα παραφουσκωμένα από τη μάσα και τις μίζες δεκαετιών αφεντικά της Ψωροκώσταινας...
Τι δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί οι ζάπλουτοι και βολεμένοι άνθρωποι, η νέα Αρία φυλή του χρήματος;
Αυτό που τους είπε κατάμουτρα πριν από λίγες μέρες ένας Αμερικανός πολυεκατομμυριούχος, ο Νικ Χανάουερ:
«Τι βλέπω λοιπόν για το μέλλον μας σήμερα;», αναρωτιέται ο Χανάουερ. «Βλέπω δίκρανα, δηλαδή αγριεμένο όχλο με δίκρανα, επειδή ενώ άνθρωποι όπως εμείς οι πλουτοκράτες ζούμε πέρα απ’ το όνειρο της απληστίας, το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού μας μένει όλο και πιο πίσω. (...)
»Βλέπετε, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε κάποια ανισότητα. Κάποια ανισότητα είναι απαραίτητη σε μια καπιταλιστική δημοκρατία. Το πρόβλημα είναι ότι η ανισότητα είναι σε ιστορικά ύψη σήμερα και χειροτερεύει κάθε μέρα. Και αν ο πλούτος, η δύναμη και το εισόδημα συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στην ελίτ, η κοινωνία μας θα αλλάξει από μια καπιταλιστική δημοκρατία σε μια νεο-φεουδαλική κοινωνία, όπως στη Γαλλία του 18ου αιώνα.
»Αυτή ήταν η Γαλλία πριν από την επανάσταση και το αγριεμένο πλήθος με τα δίκρανα. Εχω ένα μήνυμα για τους αγαπητούς πλουτοκράτες και τους πολυεκατομμυριούχους και για όποιον ζει στον δικό του κόσμο: Ξυπνήστε. Ξυπνήστε. Αν δεν κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε τη σκανδαλώδη οικονομική ανισότητα στην κοινωνία μας, τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας, επειδή καμία ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίζει να ανέχεται αυτή την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα. Δεν έχει ξανασυμβεί. Δεν υπάρχουν παραδείγματα.
»Δείξτε μου μια εξαιρετικά άνιση κοινωνία και θα σας δείξω μια αστυνομοκρατούμενη πολιτεία ή μια εξέγερση. Τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας αν δεν επιλύσουμε το πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει με το εάν, αλλά με το πότε»....
