Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η μάχη του δημοψηφίσματος δεν είναι ναι ή όχι στο ευρώ. Αυτό το δίλημμα θέτουν οι αντίπαλοι, εγχώριοι, Σαμαροβενιζέλοι και Ποταμίσιοι, και ξένοι, Βρυξελλιώτες και Βερολινέζοι. Με την ελπίδα ότι θα φοβίσουν τον κόσμο. Το Δημοψήφισμα γίνεται για να απορριφθούν οι επαχθείς όροι της συμφωνίας που προτείνουν οι Δανειστές και να επιδιωχθεί μια νέα συμφωνία. Αρχίζοντας από μηδενική βάση. Είναι (πολύ) πιθανόν ότι τα πράγματα θα οδηγηθούν στο να τεθεί το δίλημμα εντός/εκτός του ευρώ. Αλλά όχι τώρα. Θα τεθεί αν ή όταν οι Δανειστές επιμείνουν στη στάση τους και μετά το Δημοψήφισμα και τη νίκη του όχι. Που οφείλει να είναι συντριπτική, και θα είναι. Η μάχη είναι μακρά, επαναλαμβάνω. Ένα-ένα τα βήματα, η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας να ακολουθεί, να μην κυριαρχεί η επιθυμία κάποιας αυτόκλητης, υποτιθέμενης, πρωτοπορίας, μειοψηφικής.
Η γενναία απόφαση για Δημοψήφισμα έπιασε, ως φαίνεται, τους πάντες στον ύπνο. Τα γερμανικά και άλλα διεθνή ΜΜΕ, όπως δείχνουν οι πρώτες αντιδράσεις τους, υποδηλώνουν αμηχανία και εκνευρισμό. Η κυβέρνηση αποδεικνύεται πιο σκληρό καρύδι από ότι περίμεναν. Αναμφίβολα κάποιοι χαίρονται, στο Βερολίνο ο Σόϋμπλε ίσως πανηγυρίζει. Ελπίζοντας ότι επιτέλους θα γίνει το πρώτο βήμα για να ξεφορτωθεί τη Νότια Ευρώπη, αρχίζοντας από την Ελλάδα. Ο Σόϋμπλε και οι δυνάμεις που τον έχουν προμετωπίδα θέλουν μια Ένωση συμπαγή, υπό την Γερμανία, με κοινά σύνορα και κοινή πολιτική, ισοδύναμη με τους άλλους γίγαντες της Δύσης, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ δεν το θέλουν, άλλες δυνάμεις στη Γερμανία και στην Ευρώπη δεν το θέλουν επίσης. Οι αντιθέσεις εντός του Δυτικού χώρου αναμένεται να οξυνθούν.
Στη χώρα μας τα κόμματα της αντιπολίτευσης, από τα δεξιά ως τα αριστερά, είναι πλήρως απαξιωμένα και το Δημοψήφισμα τα καταρρακώνει. Ή θα συρθούν στο όχι ή θα εκτεθούν, αυτή τη φορά ανεπανόρθωτα, υποστηρίζοντας τη συμφωνία που προτείνουν οι Δανειστές.
Το Δημοψήφισμα δεν αλλάζει τους βασικούς και μακροχρόνιους συσχετισμούς ισχύος της Ελλάδας έναντι των Δανειστών. Αλλάζει, όμως, την πολιτική συγκυρία. Στόχος δεν είναι να νικήσουμε τη Γερμανία. Αλλά να την υποχρεώσουμε τη συγκεκριμένη στιγμή να πάρει αποφάσεις που δεν θα ήθελε. Και που ίσως, μετά τις Ισπανικές και αργότερα τις γαλλικές εκλογές αλλάξουν το σκηνικό στην ΕΕ. Εμείς θα ψηφίζουμε για μια νέα συμφωνία. Βρυξέλλες και Βερολίνο θα σκέπτονται τι θα γίνει με το GREXIT, τι πραγματικά σημαίνει γι’ αυτούς, πόσο μεγάλη θα είναι η οικονομική και κυρίως η γεωπολιτική ζημιά που θα υποστούν. Το Δημοψήφισμα στέλνει την μπάλα σ’ αυτούς.
Η διαπραγμάτευση και τελικά το Δημοψήφισμα αποτελούν τμήμα της μακράς μάχης για την Ανεξαρτησία της χώρας. Ωστόσο και εδώ δεν χωρούν μεγαλοστομίες και αυταπάτες. Η Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο του Δυτικού Κόσμου βασίζεται σε ένα άρρητο περιορισμό: ότι κάθε χώρα-μέλος δεν αμφισβητεί τη γενική στρατηγική και την ενότητα του χώρου. Θεσμοί της ΕΕ και οι ΗΠΑ, ως ηγέτιδα Δύναμη, παρεμβαίνουν αποτελεσματικά όταν υπάρχει παρέκκλιση. Για την Ελλάδα ισχύει ένας επί πλέον παράγοντας. Η ελληνική κρατική οντότητα γεννήθηκε ως προτεκτοράτο, ως προτεκτοράτο εκστράτευσε στη Μ. Ασία και παραμένει προτεκτοράτο μετά τον Β΄Πόλεμο, μας αρέσει, δεν μας αρέσει.
Όταν στην Ελλάδα μιλάμε για Ανεξαρτησία μιλάμε για κάτι που δεν έχουμε και πρέπει να κατακτήσουμε και όχι για κάτι που πρέπει να υπερασπίσουμε επειδή μπορεί να το χάσουμε. Κεντρικό ζητούμενο παραμένει η Ανεξαρτησία. Το νόμισμα, ο ΦΠΑ κλπ είναι εργαλεία, δεν είναι σκοπός.
Ωστόσο για την πλειοψηφία που κυβερνά τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση η Ανεξαρτησία δεν είναι μίτος της Αριάδνης ούτε για τη συγκρότηση συνεκτικού εσωτερικού εθνικού/κοινωνικού μετώπου ούτε στην οπτική τους κατά την διαπραγμάτευση. Αν και είναι σαφές ότι τμήματα της κυρίαρχης ελίτ έχουν δείξει από καιρό διάθεση, άλλοτε πιο τολμηρή άλλοτε διστακτική, να απεγκλωβιστούν από τον ασφυκτικό κλοιό των επικυρίαρχων και των εγχώριων συνεργατών τους.
Η ειρωνεία της Ιστορίας θέλησε ένας πολιτικός σχηματισμός, καταδικασμένος να φυτοζωεί, να βρει, ουρανοκατέβατο, ένα νεαρό ηγέτη ικανό να τον ανεβάσει στην κυβέρνηση, αξιοποιώντας την ευνοϊκή συγκυρία. Αλλά τότε κυριάρχησαν «τα παιδιά του Κύρκου» και τα «παιδιά του Μπλερ», ο νεκρός ευρωκομμουνισμός και η αγγλοσαξωνική εκδοχή περί σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι ωστόσο η στιγμή για κριτική αυτού του ζητήματος, του πιο σημαντικού για την περαιτέρω πορεία.
Η απόφαση για Δημοψήφισμα είναι τολμηρή αλλά και ενωτική. Συσπειρώνει την (δια)κομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά και τον κόσμο, τον συγκροτεί σε λαό επειδή τον καλεί, ενώπιον συγκεκριμένου στόχου, να αναλάβει τις ευθύνες του. Στην πραγματικότητα αλλάζει ριζικά το ερώτημα αν η Αριστερά θα είναι παρένθεση. Επιχειρεί να απαντήσει στην πράξη στο ερώτημα αν η ιστορική Αριστερά (το συγκεκριμένο τμήμα της) μπορεί να αποδείξει ότι δεν επέζησε ως παράδοξη όσο και αδιέξοδη επιβίωση μιας άλλης, ηρωικής, εποχής, οριστικά ξεπερασμένης. Αλλά ότι με ικανή ηγεσία μπορεί να ανταποκριθεί στις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις. Η απόφαση για Δημοψήφισμα έχει στρατηγικό ορίζοντα.
Σάββατο 27 Ιουνίου 2015
ISKRA.GR
