Ο διεθνής παράγων, είτε λέγεται ΟΗΕ, είτε λέγεται Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, αποφεύγει εδώ και πολλές δεκαετίες, ίσως από τα πρώτα χρόνια της εισβολής, να αναφερθεί στο Κυπριακό υπογραμμίζοντας τη διεθνή παρανομία της Τουρκίας να εισβάλει στην Κύπρο, καταλαμβάνοντας το ένα τρίτο και πλέον του εδάφους της, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την κοινωνία, τον πληθυσμό, την κοινωνία, την οικονομία ή ακόμα τον πολιτισμό.
Για αυτή την διεθνή ανωμαλία, να αναγνωρίζουν σιωπηρά πλην εμφανώς στην εισβολή μια απλή στρατιωτική επιχείρηση, η οποία θα μπορούσε να ήταν και νομιμοποιημένη, αλλά επ’ ουδενί δεν ήταν μια διεθνώς παράνομη πράξη, συμβάλαμε και ημείς ως κράτη που εκπροσωπούν συμφέροντα του Ελληνισμού, Αθήνα και Λευκωσία.
Πολύ γρήγορα, παρερμηνεύοντας τις προθέσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου το 1977, μετατρέψαμε το κυπριακό πρόβλημα από υπόθεση εισβολής και κατοχής σε ένα ζήτημα τεχνικής διευθέτησης των αρμοδιοτήτων και των εξουσιών, που θα αναλάβουν τα «κρατίδια» για το κεντρικό κράτος στο πλαίσιο της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, πράγμα που εξαρχής σήμαινε, για τους ειδικούς και τους μη ειδικούς, πως πρόκειται για ένα τουρκικό κράτος στον Βορρά και ένα ελληνικό στον Νότο, με την Τουρκία να παίζει τον μπαλαντέρ σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Κύπρου. Ερχόμαστε λοιπόν σήμερα και διερωτόμαστε τι συνέβη με τον κύριο John Koenig, ο οποίος μας άφησε όλους άφωνους, επειδή μας είπε πως δεν θεωρεί ότι υπάρχει κατοχή στην Κύπρο.
Η αμερικανική εμπλοκή στο Κυπριακό, εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν αποσκοπούσε στην απόδοση δικαιοσύνης στην Κύπρο και στους Κυπρίους ή στην επίτευξη μιας ειρήνης, που θα αποκαθιστούσε τη δικαιοσύνη, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες εν γένει των Κύπριων πολιτών στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά στη συνεννόηση των Ελλήνων της Κύπρου με την τουρκική πλευρά, η οποία ήταν και παραμένει η κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου -με 40.000 τουρκικό στρατό να βρίσκεται παρανόμως στο νησί-, για τη δημιουργία ενός κράτους, στο οποίο θα ήταν οι δύο πλευρές ως ισότιμα κράτη της Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας εντέλει, ιδρυτικά μέλη ενός νέου υποκειμένου διεθνούς δικαίου.
Στο νέο αυτό κρατικό μόρφωμα, όπως ήταν το Σχέδιο Ανάν, οι πολίτες του δεν θα μπορούσαν να ασκούν δικαιώματα και ελευθερίες καθ' άπασα την επικράτεια, όπως αυτό της ελεύθερης εγκατάστασης, αλλά θα υπήγοντο σε ένα πρωτοφανές για τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό του 21ου αιώνα κατασκεύασμα ενός νέου τύπου απαρτχάιντ.
Αυτό θα σήμαινε ουσιαστικά την αναγνώριση της εισβολής και της κατοχής ως νομίμως γενομένης και τη συνέχεια της παρουσίας της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτριας δύναμης, που θα έθετε ουσιαστικά υπό τον γεωστρατηγικό έλεγχό της ολόκληρο το νησί. Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Κύπρο, John Koenig, σε μια από τις αποχαιρετιστήριες ομιλίες του στη Λευκωσία, αφού υπογράμμισε πως στηρίζει τη διεκδίκηση ενός δημοκρατικού κράτους δικαίου, ευρωπαϊκών προδιαγραφών φυσικά, και του οποίου οι πολίτες να έχουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες καθ' άπασα την επικράτεια της νήσου, όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη της Ευρώπης και όχι μόνο, μας υπενθύμισε την πάγια αμερικανική πολιτική, πως δεν θεωρεί ότι στην Κύπρο έγινε ποτέ εισβολή και πως δεν είναι προβληματική η συνέχιση της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων στο νησί.
Ο κύριος πρέσβης υπέδειξε στους Κυπρίους να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι παρούσα στην Κύπρο και πως αυτό δεν θα επηρέαζε αρνητικά (sic) την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου και ενός κοινού δημοκρατικού πολιτεύματος. Φυσικά, εμάς και κάθε λογικό άνθρωπο, όχι μόνο αναλυτή, ξενίζει η σταθερή υποστήριξη των Αμερικανών προς την Τουρκία, τη στιγμή μάλιστα που ιδιαίτερα η σημερινή τουρκική ηγεσία κάθε άλλο παρά συμπεριφέρεται ως σύμμαχος της Δύσης στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο, αλλά έχει αναπτύξει μια δική της ηγεμονική στρατηγική κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής Ασίας, της Υπερκαυκασίας και των Βαλκανίων, μια στρατηγική που πολλές φορές βρίσκεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Δύσης στον κόσμο.
Ένας απόλυτος τουρκικός έλεγχος της Κύπρου δεν θα περιοριζόταν μόνο στην Κύπρο, αλλά θα έπληττε και τα συμφέροντα του Ισραήλ, της Αιγύπτου, των Αθηνών, φυσικά στο Αιγαίο, και θα ενίσχυε τους στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή. Γιατί αυτή η μανία των Αμερικανών να υποστηρίζουν, όχι μόνο κάτι που είναι άδικο, αντιδημοκρατικό και αντιστρατεύεται τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό στην Κύπρο, αλλά έρχεται σαφώς σε αντίθεση με τα σύγχρονα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή σε ό,τι αφορά την Τουρκία; Η απάντηση είναι μία, που θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό τον παραλογισμό.
Η ισχυρή παρουσία του αμερικανικού λόμπι στην περιοχή επηρεάζει τους πάντες. Η Τουρκία χρηματοδοτεί με τεράστια ποσά σημαντικές υπηρεσίες, πολιτικούς, βουλευτές και γερουσιαστές, παράγοντες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, που επηρεάζουν τη λήψη των αποφάσεων.
Αυτό σημαίνει πως διπλωμάτες και πολιτικοί βρίσκονται υπό την άμεση ή την έμμεση επιρροή του τουρκικού λόμπι ή η κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος, ότι η Τουρκία είναι μια χρήσιμη γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά απαραίτητη για τα δυτικά συμφέροντα χώρα, πιστώνει την Άγκυρα με μια προίκα ελέγχου της Κύπρου, που έρχεται να αντιστρατευθεί ολόκληρο το κατασκεύασμα του δυτικού πολιτισμού, δηλαδή της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου και να οδηγήσει, εάν αυτό συμβεί, την Κύπρο σε αφελληνισμό, δηλαδή σε αποδόμηση της ελληνικής της ταυτότητας και αφανισμό της τρισχιλιετούς παρουσίας του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Η προβολή της αναγκαιότητας ενός κοινού κράτους ειρήνης και ευημερίας για όλους τους Κυπρίους προϋποθέτει δικαιώματα και ελευθερίες για όλους, δημοκρατία για όλους, κράτος δικαίου, που σημαίνει υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών και τέλος ανεξαρτησία και κυριαρχία υπό την ευθύνη και την εγγύηση του λαού της Κύπρου και όχι της Τουρκίας.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
