Συντάκτης: Βίκυ Καπετανοπούλου
«Αδιανόητες θηριωδίες» κατά
αμάχων στο μαρτυρικό Χαλέπι της Συρίας καταγράφει στη νέα έκθεσή της η
Διεθνής Αμνηστία, καταγγέλλοντας όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές για
εγκλήματα πολέμου.
Η πάλαι ποτέ εμπορική μητρόπολη στα βορειοδυτικά της σπαρασσόμενης χώρας είναι διαιρεμένη μεταξύ διαφόρων ένοπλων αντικαθεστωτικών ομάδων -ανάμεσά τους ισλαμιστικές οργανώσεις, όπως η Αλ Νούσρα- και δυνάμεων του καθεστώτος Ασαντ, στο οποίο η Διεθνής Αμνηστία επιρρίπτει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την αιματοχυσία και τις συστηματικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του άμαχου πληθυσμού, κατηγορώντας τη Δαμασκό και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Πρόκειται για τις διαβόητες αυτοσχέδιες βόμβες από μεταλλικά βαρέλια ή κυλίνδρους, οι οποίοι γεμίζονται με εκρηκτικά και μεταλλικά θραύσματα και μετατρέπονται σε ιδιαίτερα ειδεχθή φονικά όπλα, που εξαπολύονται αδιακρίτως εναντίον κατοικημένων περιοχών και ζωτικών υποδομών (σχολείων, νοσοκομείων, τζαμιών, υπαίθριων αγορών) με στόχο να προκαλέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα.
Μόνο τον περασμένο μήνα έγιναν τουλάχιστον 85 τέτοιες επιθέσεις σε συνοικίες που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικοί, προκαλώντας τον θάνατο πάνω από 110 αμάχων.
Το καθεστώς συνεχίζει να αρνείται κατηγορηματικά ότι διαθέτει ή χρησιμοποιεί τέτοια όπλα. Τα αποδεικτικά στοιχεία όμως είναι συντριπτικά.
Μέσω 100 και πλέον συνεντεύξεων επιζώντων και ντόπιων ακτιβιστών, αλλά και αναλύσεων φωτογραφιών και βίντεο από τις πληγείσες γειτονιές, η έκθεση τεκμηριώνει οχτώ επιδρομές με βόμβες-βαρέλια, αποτυπώνοντας τον απόλυτο τρόμο που βιώνουν καθημερινά οι εναπομείναντες κάτοικοι της ρημαγμένης πόλης, αναζητώντας συχνά σωτηρία κάτω από τη γη.
Ολόκληρες ιατρικές μονάδες και σχολεία έχουν αναγκαστεί να μετακομίσουν σε υπόγεια καταφύγια για να γλιτώσουν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
«Δεν υπάρχει ήλιος, δεν υπάρχει καθαρός αέρας, δεν μπορούμε να ανέβουμε στην επιφάνεια καθώς αεροσκάφη κι ελικόπτερα πετούν διαρκώς στον ουρανό», περιγράφει ένας γιατρός.
«Είμαστε συνέχεια νευρικοί, ανήσυχοι, με το βλέμμα πάντα ψηλά», λέει ένας δάσκαλος.
«Είδα παιδιά χωρίς κεφάλια, ανθρώπινα μέλη διάσπαρτα παντού. Ετσι φαντάζομαι πως είναι η κόλαση», περιγράφει το μακελειό στη γειτονιά Αλ Φάρντους το 2014 ένας επιζών.
«Δεν έχω δει ποτέ τέτοιου είδους τραύματα σε κανένα ιατρικό βιβλίο», διηγείται με φρίκη ένας χειρουργός...
Η Διεθνής Αμνηστία δεν χαρίζεται ούτε στις ένοπλες αντικαθεστωτικές οργανώσεις. Οι μαχητές τους χρησιμοποιούν τα λεγόμενα «κανόνια της κόλασης» (hell canons), εκτοξευτές δηλαδή αυτοσχέδιων πυρομαχικών, τα οποία πλήττουν αδιακρίτως συνοικίες που ελέγχονται από τον συριακό στρατό κι έχουν προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 600 αμάχων το 2014.
Ολα δε τα αντίπαλα στρατόπεδα του εμφυλίου προβαίνουν κατά κόρον σε απαγωγές, βασανιστήρια, φυλακίσεις και «εξαφανίσεις» ανθρώπων, συχνά και ανηλίκων. Στην έκθεση γίνεται μνεία και στην ακραία ανθρωπιστική κρίση που βιώνει ο άμαχος πληθυσμός, με ελάχιστα εφόδια, νερό και φάρμακα.
Οι γάτες, αναφέρει χαρακτηριστικά ένας ντόπιος, έχουν γίνει «φαστ φουντ στο Χαλέπι».
Εκτός από το κάλεσμα προς όλες τις πλευρές να επιτραπεί η άμεση πρόσβαση οργανώσεων αρωγής στην πόλη και να τερματιστεί η αιματοχυσία, η Διεθνής Αμνηστία δεν παραλείπει να επιρρίψει ευθύνες για απραξία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που έχει μεν εγκρίνει καταδικαστικό ψήφισμα για τις επιθέσεις με βόμβες-βαρέλια από το καθεστώς Ασαντ, το έχει αφήσει όμως πλήρως ανεφάρμοστο επιτρέποντας στη Δαμασκό να συνεχίζει ανενόχλητη αυτή τη φονική πρακτική.
Προσφυγή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κατά της Συρίας θα έστελνε το μήνυμα πως οι θύτες αυτών των εγκλημάτων θα τιμωρηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης, τονίζει η οργάνωση, ενώ θα βοηθούσε παράλληλα στον περιορισμό του φαύλου κύκλου της βίας και των μαζικών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η πάλαι ποτέ εμπορική μητρόπολη στα βορειοδυτικά της σπαρασσόμενης χώρας είναι διαιρεμένη μεταξύ διαφόρων ένοπλων αντικαθεστωτικών ομάδων -ανάμεσά τους ισλαμιστικές οργανώσεις, όπως η Αλ Νούσρα- και δυνάμεων του καθεστώτος Ασαντ, στο οποίο η Διεθνής Αμνηστία επιρρίπτει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την αιματοχυσία και τις συστηματικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του άμαχου πληθυσμού, κατηγορώντας τη Δαμασκό και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες
«Θάνατος παντού», τιτλοφορείται εύγλωττα η έκθεση κι ένα σημαντικό τμήμα από τις 74 σελίδες της αφιερώνεται στις ανηλεείς αεροπορικές επιδρομές με βόμβες-βαρέλια (barrel bombs) από τον συριακό στρατό, οι οποίες έχουν σκοτώσει πάνω από 3.000 ανθρώπους στο Χαλέπι το 2014 και περισσότερους από 11.000 σε όλη τη Συρία από το 2012.
Πρόκειται για τις διαβόητες αυτοσχέδιες βόμβες από μεταλλικά βαρέλια ή κυλίνδρους, οι οποίοι γεμίζονται με εκρηκτικά και μεταλλικά θραύσματα και μετατρέπονται σε ιδιαίτερα ειδεχθή φονικά όπλα, που εξαπολύονται αδιακρίτως εναντίον κατοικημένων περιοχών και ζωτικών υποδομών (σχολείων, νοσοκομείων, τζαμιών, υπαίθριων αγορών) με στόχο να προκαλέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα.
Μόνο τον περασμένο μήνα έγιναν τουλάχιστον 85 τέτοιες επιθέσεις σε συνοικίες που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικοί, προκαλώντας τον θάνατο πάνω από 110 αμάχων.
Το καθεστώς συνεχίζει να αρνείται κατηγορηματικά ότι διαθέτει ή χρησιμοποιεί τέτοια όπλα. Τα αποδεικτικά στοιχεία όμως είναι συντριπτικά.
Μέσω 100 και πλέον συνεντεύξεων επιζώντων και ντόπιων ακτιβιστών, αλλά και αναλύσεων φωτογραφιών και βίντεο από τις πληγείσες γειτονιές, η έκθεση τεκμηριώνει οχτώ επιδρομές με βόμβες-βαρέλια, αποτυπώνοντας τον απόλυτο τρόμο που βιώνουν καθημερινά οι εναπομείναντες κάτοικοι της ρημαγμένης πόλης, αναζητώντας συχνά σωτηρία κάτω από τη γη.
Ολόκληρες ιατρικές μονάδες και σχολεία έχουν αναγκαστεί να μετακομίσουν σε υπόγεια καταφύγια για να γλιτώσουν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
«Δεν υπάρχει ήλιος, δεν υπάρχει καθαρός αέρας, δεν μπορούμε να ανέβουμε στην επιφάνεια καθώς αεροσκάφη κι ελικόπτερα πετούν διαρκώς στον ουρανό», περιγράφει ένας γιατρός.
«Είμαστε συνέχεια νευρικοί, ανήσυχοι, με το βλέμμα πάντα ψηλά», λέει ένας δάσκαλος.
«Είδα παιδιά χωρίς κεφάλια, ανθρώπινα μέλη διάσπαρτα παντού. Ετσι φαντάζομαι πως είναι η κόλαση», περιγράφει το μακελειό στη γειτονιά Αλ Φάρντους το 2014 ένας επιζών.
«Δεν έχω δει ποτέ τέτοιου είδους τραύματα σε κανένα ιατρικό βιβλίο», διηγείται με φρίκη ένας χειρουργός...
Η Διεθνής Αμνηστία δεν χαρίζεται ούτε στις ένοπλες αντικαθεστωτικές οργανώσεις. Οι μαχητές τους χρησιμοποιούν τα λεγόμενα «κανόνια της κόλασης» (hell canons), εκτοξευτές δηλαδή αυτοσχέδιων πυρομαχικών, τα οποία πλήττουν αδιακρίτως συνοικίες που ελέγχονται από τον συριακό στρατό κι έχουν προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 600 αμάχων το 2014.
Ολα δε τα αντίπαλα στρατόπεδα του εμφυλίου προβαίνουν κατά κόρον σε απαγωγές, βασανιστήρια, φυλακίσεις και «εξαφανίσεις» ανθρώπων, συχνά και ανηλίκων. Στην έκθεση γίνεται μνεία και στην ακραία ανθρωπιστική κρίση που βιώνει ο άμαχος πληθυσμός, με ελάχιστα εφόδια, νερό και φάρμακα.
Οι γάτες, αναφέρει χαρακτηριστικά ένας ντόπιος, έχουν γίνει «φαστ φουντ στο Χαλέπι».
Προ των ευθυνών του
Εκτός από το κάλεσμα προς όλες τις πλευρές να επιτραπεί η άμεση πρόσβαση οργανώσεων αρωγής στην πόλη και να τερματιστεί η αιματοχυσία, η Διεθνής Αμνηστία δεν παραλείπει να επιρρίψει ευθύνες για απραξία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που έχει μεν εγκρίνει καταδικαστικό ψήφισμα για τις επιθέσεις με βόμβες-βαρέλια από το καθεστώς Ασαντ, το έχει αφήσει όμως πλήρως ανεφάρμοστο επιτρέποντας στη Δαμασκό να συνεχίζει ανενόχλητη αυτή τη φονική πρακτική.
Προσφυγή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κατά της Συρίας θα έστελνε το μήνυμα πως οι θύτες αυτών των εγκλημάτων θα τιμωρηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης, τονίζει η οργάνωση, ενώ θα βοηθούσε παράλληλα στον περιορισμό του φαύλου κύκλου της βίας και των μαζικών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
