Ναι είναι θεμιτό να μην εγκρίνεις τον Λάμπη Ταγματάρχη για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στην ΕΡΤ. Επειδή ήταν εκεί κι επί άλλων “καθεστώτων”; Επειδή οι φήμες που τον συνόδευσαν κατά καιρούς σε κάνουν επιφυλακτικό; Επειδή τον θεωρείς φορέα μίας παλαιάς και συστημικής άποψης για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση; Επειδή δεν τον θεωρείςάμοιρο ευθυνώντης κατάστασης των εργαζομένων; Επειδή τέλος-τέλος δεν τον γουστάρεις; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οφείλεις όμως εκ της θέσεώς σου να τηρείς τους κανόνες μίας ευπρόσωπης αντιπαράθεσης. Εκτός κι αν έχεις στοιχεία εναντίον του... Είναι αυτονόητο ότι αν συμβαίνει αυτό, τότε ειδικά σε μία τέτοια καθ’ ύλην αρμόδια Επιτροπήοφείλεις να τα προσκομίσεις. Διότι διαφορετικά η μέθοδος των υπαινιγμών και τηςειρωνείας, τουπείσματοςκαι τηςεμμονής είναι απωθητική καιάδικη. Ο,τι κι αν έχεις εναντίον του Λάμπη Ταγματάρχηή άλλων μελών του δ.σ. οφείλεις να το πεις ανοιχτά να το μάθουμε κι εμείς από επίσημα χείλη κι όχι από διαρροές φημών σε φίλιες ιστοσελίδες
. Ηταν ο Ταγματάρχηςυπέρ του “μαύρου” και εναντίον των εργαζομένων στην ΕΡΤ; Πείτε το κυρίαΡαχήλΜακρήευθέως κι αποδείξτε το, με τρόπο σαφέστερο, όμως, από την απομόνωση μιας παραγράφου σ΄ ένα παλαιό του κείμενο στο οποίο έγραφε ό,τι έλεγε κατά κανόνα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ό,τι έχουν γράψει πλείστοι άλλοι δημοσιογράφοι: Oτι για την παθογένεια της παλαιάς ΕΡΤ έφταιγαν όλοι (όχι βέβαια με την ίδια “ποσόστωση”) από τους κυβερνώντες, τα κόμματα και την εκάστοτε διοίκησήτης μέχρι όσους συνδικαλιστέςκι εργαζομένουςέκαναν τα στραβά μάτια ή και έπαιξαν στραβά παιχνίδια…
Πείτε το, κυρία Μακρή,ευθέως, αν έχετε στοιχεία για τη συγγενική ή την οικογενειακή του σχέση με μέλος του δ.σ. (Ελλη Παπακωνσταντίνου). Με δυο λόγια αντί των ειρωνειώνκαι των υπαινιγμώνθα προτιμούσα ως τηλεθεατήςκαι πολίτης μία ευθεία κατηγορία που και θα με διαφώτιζε και θα νομιμοποιούσε το αντιπαθητικό εισαγγελικό ύφος. Μόνο που αυτή βεβαίως θα προϋπέθετε εκτός της παρουσίασης αποδείξεων και μία επιπλέον ευθύνη. Να διαφωνήσει ανοιχτά κανείς με την επιλογή του υπουργού Επικρατείας και την πολλαπλώς εκπεφρασμένη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργούγια τον διορισμό του συγκεκριμένου προσώπου. Η διαδικασία κατέληξε νωρίς στην αρνητική ψήφο της κυρίας Μακρή η οποία δικαιολογήθηκε με βάση υπαινιγμούς που σε κάποιες στιγμές γειτνίαζαν με αυτό που λέμε “δίκη προθέσεων”(όταν π.χ. εκείνη επέμενε ότι στο δημοσίευμά του ο Ταγματάρχης εννοούσε το τάδε και όχι το δείνα).
Είχε προηγηθεί αλλά και ακολούθησε μία άνευ προηγουμένου εξευτελιστική διαδικασία. Η απόλυτη ταπείνωση. Εισαγγελικό ύφοςκαι κατηγορίεςκαι κλήση σε απολογία. Μία διαδικασία απόλυτης αναξιοπρέπειας. Ναι, μπορεί να θεωρείς τον Ταγματάρχηκακή περίπτωση. Eχεις όμως δικαίωμα να εξευτελίζεις μία επαγγελματική υπόσταση και μία πορεία χρόνων κατ’ αυτόν τον τρόπο; Προσθέτω κι εγώ την ψήφο μου σε όσους απορούν γιατί ο Ταγματάρχης δεν έφυγε. Το κάνω κι ας οσμίζομαι την απάντηση (προφανώς έχοντας εξασφαλισμένη τη στήριξη του πρωθυπουργούέκανε τα πικρά-γλυκά). Η στάση της κυρίας Κωνσταντοπούλουκαι της κυρίας Μακρή χθες έδωσε δυστυχώς ένα πολύ κακό μάθημα. Oτι όταν είσαι υψηλόβαθμο στέλεχοςτου κυβερνώντος κόμματος, ότι όταν κατέχεις θέση εξουσίας, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις επίδειξη ισχύος και να ταπεινώνεις ακόμα και αυτόν στον οποίον επέλεξε η κυβέρνησηνα αναθέσει ό,τι οραματίζεται για τη δημιουργία μίας πλουραλιστικής, δημοκρατικής ΕΡΤ.
Αν αναγκάζεις αυτόν να σκύβει έτσι το κεφάλι, να ψελλίζει και να απολογείται επί 10ωρο μπροστά στις κάμερες καθώς ξεσκίζεις από το πέτοτου Ταγματάρχη τα (όποια επαγγελματικά) παράσημακαι τον μετατρέπεις σε κακομοίρη φαντάρο, “στραβάδι” υποκείμενο σε καψόνια, πόσο μεγαλύτερη, ψυχολογική αν μη τι άλλο, εξουσία μπορείς να του ασκήσεις κεκλεισμένων των θυρών; Αυτό θέλουμε; Eνανπειθήνιο, ταπεινωμένο, κακομοίρη διευθύνοντα σύμβουλο; Σ΄έναν τέτοιον θέλετε να αναθέσετε την ελεύθερη ΕΡΤ; (...)». Το μόνον που έχει να προσθέσει η στήλη, ή μάλλον να πει, συνοδεύοντας όλα τα παραπάνω είναι το εξής: τις όσες στιγμές είχα εύκαιρο τον χρόνο για να παρακολουθήσω αυτήν τη διαδικασία, ένιωσα μια βρώμικη αύρα Μακαρθισμού να με πνίγει. Και, ως αριστερόν, κάτι άλλο, εξίσου αποκρουστικό: μια μπόχα Σταλινισμού. Στιγμές στιγμές δεν ήξερα αν βλέπω (και βρίσκομαι) στην αίθουσα δημοσίων ακροάσεων της αμερικανικής Γερουσίας, όταν όλα τα πλάκωνε η φοβέρα του Μακαρθισμού και τα έσκιαζε η σκλαβιά του αντικομμουνισμού ή αν έβλεπα (και βρισκόμουν) στις δίκες της Μόσχας (και τόσες άλλες), όταν για να σε καταδικάσει το κόμμα , έπρεπε να λες ζήτω το κόμμα.
Υπερβολή; όχι! Και να προσέξει καλά η Αριστερά που κυβερνά. Διότι το προηγούμενό της, εις όσα αφορούν την ελευθερία του Τύπου δεν είναι από τα ισχυρά της (όταν βρίσκεται σε κάποια θέση ισχύος ή εξουσίας). Και επιτέλους κάποτε πρέπει να λυθεί αυτή η αντίφαση. Η Αριστερά έχει δώσει αγώνες κι έχει χύσει το αίμα της για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Δεν μπορεί λοιπόν όταν έρχεται στην εξουσία, οποιασδήποτε διαβάθμισης (από το σωματείο έως το υπουργείο), να υποκύπτει στον κομφορμισμό που αναγνωρίζει άλλες προτεραιότητες, υπέρτερες και υπερέχουσες της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Είναι άλλο η μάχη κατά της Διαπλοκής κι εν γένει κατά της εξάρτησης του Τύπου από πολιτικά κόμματα και οικονομικά συμφέροντα, κι άλλο οι υπαγορεύσεις στους δημοσιογράφους, τι να γράφουν και πώς να σκέφτονται. Μπορεί μερικοί να νομίζουν ότι ήταν ήσσονος σημασίας η παιδαριώδης τρομοκρατία που ασκήθηκε κατά τη συνεδρίαση της εν λόγω Επιτροπής, αν κρίνει απ’ τον χορδιστή του πιάνου κι αν έκλαψε όταν έκλεισε η ΕΡΤ (πράγμα που τον καθιστά αυτομάτως απαραίτητο δημόσιο υπάλληλο) ή από το αν τον κ. Ταγματάρχη τον βάφτισε τρελός παπάς. Λάθος! Οντως ήσσονα τα θέματα, αλλά η τρομοκρατία ακόμα χειρότερη όταν είναι παιδαριώδης. Οταν εκδηλώνεται εκεί που σταματάει η λογική - κι έτσι η λογική δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Θλιβερά (και κινδυνώδη) πράγματα - πρέπει να κοπούν εγκαίρως, εξ απαλών ονύχων, διότι αργότερα θα είναι αργά. Το νύχι δεν θα είναι τότε μόνον το δείγμα γραφής του λέοντος, αλλά ο λέων ο ίδιος..
