Μιλάμε πρώτα για το πόσο εμείς οι Κύπριοι σεβόμαστε τους θεσμούς. Είχαμε μια κριτική επιτροπή. Η οποία εάν είχε δώσει το δωδεκάρι στην Ελλάδα θα ήταν όμορφη και ωραία, τώρα όμως που δεν έκανε αυτό που θα θέλαμε, είναι ανεπαρκής, ελλειμματική από εθνικής και κρατικής απόψεως (διότι η συμμετέχουσα ήταν Κυπραία) και πρέπει να τη ρίξουμε στον Καιάδα.
Γιατί τη δεχτήκαμε τότε, όταν ορίστηκε; Γιατί δεν σηκωθήκαμε να διαμαρτυρηθούμε και να πούμε την άποψή μας; Διότι πιστεύαμε ότι θα έκανε αυτό που θέλαμε εμείς; Ναι. Τότε γιατί την ορίσαμε;
Μιλάμε ακόμη για το πόσο εμείς κατηγορούμε το «σικέ» του διαγωνισμού. Γείτονες ψηφίζουν γείτονες, λέει το επιχείρημα, όλα είναι στημένα και πάει λέγοντας. Ε, γιατί συμμετέχουμε;
Κι αν αυτό είναι κατακριτέο, γιατί εμείς επιμένουμε και το προτάσσουμε μάλιστα ως επιχείρημα πως... τουλάχιστον εμείς θα πρέπει να ανταλλάζουμε δωδεκάρια με την Ελλάδα; Αν το σικέ είναι κάτι κακό, δεν πρέπει να το αποφεύγουμε και εμείς; Ή μήπως είναι κακό μόνο όταν το κάνουν οι άλλοι;
Επιμένω. Δεν μιλάμε για τη Γιουροβίζιον. Για μας μιλάμε. Για το κριτήριό μας και για το πώς φωνάζουμε την αδικία όταν μας την κάνουν οι άλλοι. Άστε τη Γιουροβίζιον.
Επίσης. Μόνο εμείς πηγαίνουμε θύματα αυτής της ιστορίας κάθε χρόνο; Η... Γερμανία δεν έχει γείτονες; Η... Αυστρία που πέρσι κέρδισε και φέτος πήρε μηδέν βαθμούς, παρότι ειδικά η τελευταία είχε ένα πολύ ενδιαφέρον τραγούδι;
Γιατί η υπόδειξη της αδικίας αφορά πάντα και μόνο τον δικό μας μικρόκοσμο και όχι όλους τους άλλους; Εάν κάτι είναι σικέ, είναι θέμα αδικίας. Οι άλλοι όλοι δεν έχουν ψυχή; Και εάν έχουν, που έχουν, εμείς, ως ένα κράτος που αδικούμε πάντα τους πολύ καλύτερους δίνοντας «12» στις μπαρούφες ενίοτε τις οποίες στέλνει η Ελλάδα, πώς νομιμοποιούμαστε να βλέπουμε ως αυτονόητο και λογικό το γεγονός ότι εμείς αδικούμε όλους τους άλλους;
Με πιο θράσος, αλήθεια;
Δεν μιλάμε για τη Γιουροβίζιον, όχι. Μιλάμε για μας. Και τη στρεβλή ανάγνωση που κάνουμε όταν εν πλήρη συνειδήσει αδικούμε εμείς, εφευρίσκοντας χίλιες δυο δικαιολογίες, χωρίς ποτέ να βρίσκουμε το ελάχιστο αντίστοιχο ελαφρυντικό όταν μας αδικούν άλλοι εμάς, ενίοτε και στο ίδιο ακριβώς πράγμα.
Αν είναι στημένο αυτό το σκηνικό, που δεν είναι απολύτως έτσι και το ξέρουμε, αλλά, λέω, εάν θεωρούμε ότι είναι έτσι και εάν εμείς είμαστε έστω και στο ελάχιστο ηθικοί, αυτό δηλαδή που χρειάζεται για να διαμαρτυρόμαστε για τους άλλους...
... τότε, η επιλογή μας είναι μία: αποχωρούμε και το καταγγέλλουμε. Από τη στιγμή που επιλέγουμε να παίξουμε αυτό το παιγνίδι, εάν δεν δεχόμαστε ότι είμαστε το ίδιο και εμείς με όλους τους άλλους στην απάτη, τότε τουλάχιστον δεν μπορούμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο πράγμα.
Και για πρώτη φορά δεν το κάναμε! Ούτε εμείς, ούτε η Ελλάδα. Και αντί να δούμε το μήνυμα που επιλέξαμε να στείλουμε, για πρώτη φορά και καταφέρνοντας να συμπεριφερθούμε όπως θα έπρεπε να κάνουν όλοι, διαμαρτυρόμαστε επειδή εμείς δεν κάναμε τη λαμογιά.
Παράλληλα δε κατηγορούμε όλους τους άλλους που έκαναν αυτό που δεν κάναμε εμείς και το οποίο είναι κακό όταν το κάνουν οι άλλοι και ΟΚ όταν το κάνουμε εμείς, αλλά και τους δικούς μας, αυτούς που ορίσαμε, επειδή δεν το έκαναν ούτε εκείνοι.
Δεν μιλάμε για τη Γιουροβίζιον, όχι. Μιλάμε για το fuckup που ονομάζεται αντίληψη για το σωστό και το λανθασμένο, το καλό και το κακό σ’ αυτή τη χώρα. Για αυτό μιλάμε.
Δεν το κάνουμε μόνο εμείς; Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για μας.
Υστερόγραφο: Πολύ καλή η συμμετοχή της Ελλάδας. Υπέροχη φωνή η δική μας, η Κυπραία. «Έφερνε» λίγο από Celine Dion και λίγο από Lara Fabian το τραγούδι και αδικήθηκε. Μαζί σας. Και μάπα να ήταν το τραγούδι όμως και μέτρια η φωνή της, πάλι τα ίδια θα λέγαμε.
Διότι, επιμένω, δεν μιλάμε για τη Γιουροβίζιον. Ακόμη κι όταν μιλάμε για αυτήν.
ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
