Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣε πρόσφατη συνάντησή του με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη (23 Απριλίου 2015) ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς του είπε, χαρακτηριστικά, “αυτό που λέει πάντα» για την Κύπρο. «Είναι ένα ζήτημα που οι θεμελειακές τοποθετήσεις όσον αφορά την εσωτερική λύση του προβλήματος είναι θέμα της ίδιας της Λευκωσίας και ταυτόχρονα του υπογράμμισα, ότι εμείς, ως εγγυήτρια δύναμη, επιθυμούμε για τον εαυτό μας, αλλά και για την Τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο».Επί πλέον ο κ. Κοτζιάς υπογράμμισε πως: “δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική λύση που να μην αποκαθιστά μία Κυπριακή Δημοκρατία κυρίαρχη και με όλα τα δικαιώματα που έχει κάθε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα πρόκειται για λύση, θα (πρόκειται για) μια εικονική λύση ή …μια ψευδαίσθηση λύσης (και) θα κοροϊδευόμαστε. Άρα, για μας ως εγγυήτρια δύναμη…η συμβολή μας είναι ότι επιθυμούμε να σταματήσουν και τα δικά μας δικαιώματα ( αλλά) και των άλλων που απορρέουν από παλαιότερες συνθήκες”.
Οι παραπάνω τοποθετήσεις του ΥΠ.ΕΞ. της κυβέρνηση Τσίπρα χαιρετίστηκαν καθολικά στην Κύπρο. Ήταν όμως απρόσμενες, προκάλεσαν “έκπληξη” και χαρακτηρίστηκαν ως τέτοιες από διάφορους και ειδικά από τα ΜΜΕ. Ούτε και ο Κύπριος ομόλογός του, ο κ. Ιωάννης Κασουλίδης, ανέμενε μια τέτοια τοποθέτηση. Στην διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξής του στο ΡΙΚ (28/4/15) δήλωσε, χαρακτηριστικά, “…μάλιστα η Ελλάδα δεν θέλει να είναι εγγυήτρια δύναμη που είναι μια καινούργια και σοβαρή εξέλιξη.”
Όλα τα παραπάνω μου θύμισαν μία ρήση του εικονοκλάστη Βρετανού συγγραφέα Τζιόρτζ Όργουελ, πασίγνωστου κυρίως από το δυστοπικό του έργο “1984”, που φέρεται να έκανε για να χαρακτηρίσει την αμέσως μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή: “Έχουμε πλέον βουλιάξει τόσο, ώστε η επαναδιατύπωση του αυτονόητου να είναι το πρώτο καθήκον νοημόνων ανθρώπων”. (“We have now sunk to a depth at which the restatement of the obvious is the first duty of intelligent men).
Ο Νίκος Κοτζιάς μίλησε για την πιο “αυτονόητη”, ίσως, διάσταση του κυπριακού προβλήματος. Αυτή είναι η καταστροφική, διαχρονικά, συμπεριφορά των λεγόμενων “εγγυητριών δυνάμεων” έναντι του κράτους του οποίου την ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα υποτίθεται ότι “εγγυήθηκαν” βάση των συμφωνιών του 1960.
Η ιστορία είναι γνωστή. Μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις, η Ελλάδα, επί χουντικού καθεστώτος, παραβίασε κατάφορα την κυριαρχία και ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οργανώνοντας το φασιστικό και αιματηρό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Η άλλη, η Τουρκία, επικαλούμενη το “εγγυητικό” της ρόλο εισέβαλε στρατιωτικά για να αποκαταστήσει “δήθεν” την τάξη του 1960, αλλά με τον ανομολόγητο στόχο να καταλύσει το κράτος του οποίου υπήρξε “εγγυήτρια”. Δεν πέτυχε τον στόχο της αυτό η Τουρκία αλλά, αφού πρώτα έσφαξε το 1% του κυπριακού πληθυσμού (περίπου 5000 άτομα ), κατέλαβε-ντεφάκτο- σχεδόν την μισή Κύπρο και εξεδίωξε περίπου τον μισό αυτόχθονο πληθυσμό από τις εστίες του. Από τότε η “εγγυήτρια” της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τουρκία, βυσσοδομεί να την καταλύσει επικαλούμενη τον “εγγυητικό” της “δικαίωμα” και κατέχοντας στρατιωτικά εδάφη της Κύπρου. Έχουμε τέλος την τρίτη “εγγυήτρια ” δύναμη, την Βρετανία, που με την σειρά της συνέργησε με την Τουρκία ώστε να γίνει δυνατή η Τουρκική εισβολή και, όπως είναι ευρέως γνωστό, η Βρετανία αρνήθηκε να υπερασπισθεί το αεροδρόμιο Λευκωσίας και το εγκατέλειψε, όταν αυτό δεχόταν επίθεση από τους Τούρκους.
Επισημαίνω πως η Βρετανία είχε ρητή δέσμευση να υπερασπισθεί το αεροδρόμιο Λευκωσίας. Και να μην λησμονούμε πως η Βρετανία, παραβιάζοντας κατάφορα τις συνθήκες του 1960 επέτρεψε, το 1975, σε Τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα να προσγειωθούν σε περιοχή της Κύπρου, το Ακρωτήρι (που στρατιωτικά ελέγχει η ίδια βάσει των συμφωνιών του 1960, αλλά σε συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία ώστε να μην την βλάπτει) για να μεταφέρουν από εκεί Τουρκοκύπριους, μέσω Τουρκίας, στις κατεχόμενες από την Τουρκία περιοχές της Κύπρου. Με τον τρόπο αυτό η Βρετανία συνέργησε άμεσα στην ντεφάκτο διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας που, κατά τ´άλλα, την εδαφική ακεραιότητα κυριαρχία και ανεξαρτησία, η Βρετανία “εγγυάται”.
Σε αυτό το “οργουελιανό” βαθύ βούρκο, έκανε αναφορά ο Έλληνας αξιωματούχος όταν δήλωσε πως η Ελλάδα δεν επιθυμεί να συνεχίσει τον “εγγυητικό” της ρόλο στην Κύπρο. Και είναι προφανές πως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αντίθετα με όλες τις άλλες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να συνεχίσει να συμμετέχει σε αυτό το αλλόκοτο “Καπούκι” θέατρο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Λευκωσία. Δεν επιθυμεί η Ελλάδα, στο τέλος της ημέρας, να προσφέρει νομικό αλλά και ηθικό “φύλλο συκής” σε αυτούς που θέλουν να επιβάλουν ένα εσαεί νεοαποικιακό καθεστώς δουλείας πάνω σε ένα κράτος- μέλος του διεθνούς συστήματος που συμμετέχει, ισότιμα στους κορυφαίους διακρατικούς θεσμούς.
Ορθά ο Ιωάννης Κασουλίδης αξιολόγησε την τοποθέτηση του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ., ως μία “καινούργια και σοβαρή εξέλιξη”. Η τοποθέτηση του Νίκου Κοτζιά εισαγάγει μια καινούργια δυναμική στα υπό εξέλιξη πράγματα αναφορικά με την Κύπρο. Η δυναμική που εισαγάγεται είναι ανατρεπτική. Στις ανατρεπτικές της συνέπειες αναφέρθηκα εκτεταμένα στο κείμενό μου της περασμένης βδομάδας στον “Φιλελεύθερο της Κυριακής”, “Κόψτε τουλάχιστο τον ομφάλιο λώρο με τις εγγυήτριες δυνάμεις”, 26 Απριλίου 2015.
Για να είμαι δίκαιος, και προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν αναφορά στον “αναχρονιστικό” χαρακτήρα αλλά και στην ανυποληψία του “συστήματος εγγυήσεων” επί της Κύπρου. Όμως καμία δεν αποτόλμησε το παραπέρα βήμα που φαίνεται να έχει κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Υπογραμμίζω ξανά την θέση που ανάπτυξα στο προαναφερθέν κείμενό μου και την οποίαν υποστηρίζω εδώ και χρόνια: χωρίς την ενεργή συμμετοχή της Αθήνας κανένα “σύστημα εγγυήσεων” οποιασδήποτε μορφής δεν μπορεί επιβληθεί πάνω στην Κύπρο. Δεν θα έχει καμιά απολύτως νομιμοποιητική βάση. Και καμία ηθική, βέβαια. Η λεγόμενη “Διεθνής Κοινότητα”, η “International Community”, γνωστή και ως “INTCOM”, το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Και μέχρι την δήλωση Κοτζιά, που πιθανόν θα μείνει στην ιστορία ως η απαρχή της αποκοπήςτου “ομφάλιου λώρου” των δουλειών επί της Κύπρου, η “INTCOM” θεωρούσε την Ελλάδα δεδομένη. Όχι όμως από εδώ και μπρος. Βάζει τέρμα η Αθήνα στον ρόλο της ως “κομπάρσου” που η INTCOM την ήθελε να υποδύεται στην Κύπρο. Άρα, καλώς είπας, Νίκο Κοτζιά.
