Στη Ρώμη ο Ρέντσι προωθεί εν μέσω εσωκομματικής εξέγερσης πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων που συρρικνώνουν τις αρμοδιότητες της Γερουσίας, δίνουν στο πρώτο κόμμα άνετη αυτοδυναμία στη Βουλή και ενισχύουν ρητά και εκ των πραγμάτων τις αρμοδιότητες του πρωθυπουργού, μια υπερίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος της νομοθετικής, προφανώς εν όψει οδυνηρών αποφάσεων που επιβάλλει ο «ζουρλομανδύας» του Συμφώνου Σταθερότητας και του Δημοσιονομικού Συμφώνου.
Στην Ισπανία ο Ραχόι περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα των νομαρχιακών-δημοτικών εκλογών στα τέλη Μαΐου για να διακρίνει τα περιθώρια ελιγμών και πρωτοβουλιών που θα έχει στην πεντάμηνη προεκλογική εκστρατεία που θα ακολουθήσει με ορίζοντα τις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Αν η Ισπανία έχει εκλογική αναμέτρηση τον Νοέμβριο, στη Γαλλία ο ορίζοντας είναι η άνοιξη του 2017 που λήγουν οι πενταετείς θητείες του προέδρου και της Βουλής, ενώ στην Ιταλία η θητεία της Βουλής λήγει τον Ιανουάριο του 2018.
Ομως στη Γαλλία και την Ιταλία επικρατεί αβεβαιότητα: - Στο Παρίσι για το αν το δίδυμο Ολάντ-Βαλς θα μπορέσει να αντέξει την επόμενη διετία. - Στην Ιταλία αν ο Ρέντσι θα προλάβει μια συσπείρωση της αντιπολίτευσης για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές με τον νέο εκλογικό νόμο, που θα τεθεί σε ισχύ στα μέσα του 2016.
Σε κάθε περίπτωση, μια ισχυρή εκτελεστική εξουσία, που διαθέτει άνετη αυτοδυναμία στη Βουλή, δεν λύνει το πρόβλημα της κοινωνικής οργής και πολιτικής αβεβαιότητας, όπως αποδεικνύεται από τον Ολάντ, που συμπιέζεται στα όρια των αντοχών του, παρά τις μοναρχικές ντε γιούρε και ντε φάκτο εξουσίες που διαθέτει ο πρόεδρος στο πλαίσιο της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr
