Τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων -και περισσότερο ακόμη τα κοινό αίσθημα
που αποπνέουν οι συζητήσεις του καθενός μας με τον «άνθρωπο του δρόμου»
ή «της διπλανής πόρτας»- επιβεβαιώνουν ένα δεδομένο: καμία ελληνική
κυβέρνηση, εδώ και πολλά χρόνια, εκτός ίσως από τον Βενιζέλο το 1912 και
τον Παπανδρέου το 1981, δεν χαίρει τέτοιας σταθερής, παρ’ όλες τις
ολοφάνερες δυσκολίες, στήριξης από τον λαό.Κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται για τα ποσοστά -είτε αυθεντικά είτε
πλασματικά- που σε κάποιες περιπτώσεις θα συγκέντρωνε κάποιος από αυτούς
που αποκαλούμε «χαρισματικούς ηγέτες» διαφόρων άλλων χωρών.
Από τη στήριξη που παρέχει ο ελληνικός λαός στην κυβέρνηση λείπει ο φανατισμός, ακόμη και η υπερτονισμένη αισιοδοξία. Ο κόσμος νιώθει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις οδηγούσαν αναπόδραστα τη χώρα στον αργό αλλά βέβαιο μαρασμό. Στο να καταστεί μια ειδική ζώνη κατοικημένη από ασπόνδυλα, αμνήμονα και απολύτως υποταγμένα ζόμπι. Και το αίτημα είναι ένας συμβιβασμός που να σώζει τα πολύτιμα ελάχιστα.
Υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη. Γιατί αν η παρούσα κυβέρνηση έκανε ίσως ένα βασικό λάθος είναι να νομίσει ότι τις δικές της έντιμες προθέσεις μοιράζονταν και οι «εταίροι», δηλαδή οι τοκογλύφοι των Βρυξελλών και οι ιμπεριαλιστές του Βερολίνου.Πίστευαν ότι αν τους παρουσίαζαν -όπως και το έπραξαν- μια ρεαλιστική και υπεύθυνη πρόταση που θα έσωζε τη χώρα και θα ικανοποιούσε με λογικό τρόπο τις απαιτήσεις των δανειστών, αυτή είχε πιθανότητες να γίνει δεκτή.
Γνωρίζοντας το βασικό, το ότι δηλαδή μια υποχώρηση του Βερολίνου και των Βρυξελλών θα σήμαινε την αναγνώριση ότι επί χρόνια εγκληματούσαν κατά της Ελλάδας και της Ευρώπης και τελικά του κόσμου, και ότι επίσης η ελπίδα που εκπροσωπούσε -και σε έναν μεγάλο βαθμό εκπροσωπεί- ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα και την Ευρώπη έπρεπε να τσακιστεί και οι εκφραστές της να εξευτελιστούν και να διασπαστούν, προσπάθησαν να αλλάξουν το νοσηρό κλίμα εναντίον της Ελλάδας.
Φτάσαμε σήμερα σε μια φάση όπου τα προσωπεία έχουν πέσει. Αυτό που θέλουν οι «εταίροι» είναι να προσυπογράψουμε με σκυμμένο το κεφάλι όσα είχαν ήδη αποδεχτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όλα αυτά δηλαδή που αρνήθηκε το εκλογικό σώμα με την ψήφο του.
Το πρώτο που θα πρέπει να μη γίνει είναι να δεχτούμε τη δαιμονοποίηση του οποιουδήποτε κυβερνητικού στελέχους που έχει, υποτίθεται, ενοχλήσει τους κυρίους αυτούς.
Δημοφιλείς στους ισχυρούς του κόσμου είναι συνήθως όσοι διαθέτουν εύκαμπτο αυχένα και αντιπαθείς όσοι αντιστέκονται. Τα άλλα περί ύπαρξης ή απουσίας «χημείας» κ.λπ. είναι για όσους κρύβουν τη ζήλια, το συμφέρον ή ό,τι άλλο πίσω από τέτοιου είδους εκφράσεις. Αλλά το μείζον είναι μάλλον αλλού: αυτός που δεν πρέπει να διασπαστεί -και αυτόν που θέλουν πάση θυσία να διασπάσουν οι «φίλοι» μας όλα αυτά τα χρόνια των οικονομικών επιθέσεων- είναι ο λαός μας. Και στη σημερινή κυβέρνηση πέφτει η βαριά αποστολή να τον κρατήσει ενωμένο αυτές τις άγριες ώρες.
Από τη στήριξη που παρέχει ο ελληνικός λαός στην κυβέρνηση λείπει ο φανατισμός, ακόμη και η υπερτονισμένη αισιοδοξία. Ο κόσμος νιώθει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις οδηγούσαν αναπόδραστα τη χώρα στον αργό αλλά βέβαιο μαρασμό. Στο να καταστεί μια ειδική ζώνη κατοικημένη από ασπόνδυλα, αμνήμονα και απολύτως υποταγμένα ζόμπι. Και το αίτημα είναι ένας συμβιβασμός που να σώζει τα πολύτιμα ελάχιστα.
Υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη. Γιατί αν η παρούσα κυβέρνηση έκανε ίσως ένα βασικό λάθος είναι να νομίσει ότι τις δικές της έντιμες προθέσεις μοιράζονταν και οι «εταίροι», δηλαδή οι τοκογλύφοι των Βρυξελλών και οι ιμπεριαλιστές του Βερολίνου.Πίστευαν ότι αν τους παρουσίαζαν -όπως και το έπραξαν- μια ρεαλιστική και υπεύθυνη πρόταση που θα έσωζε τη χώρα και θα ικανοποιούσε με λογικό τρόπο τις απαιτήσεις των δανειστών, αυτή είχε πιθανότητες να γίνει δεκτή.
Γνωρίζοντας το βασικό, το ότι δηλαδή μια υποχώρηση του Βερολίνου και των Βρυξελλών θα σήμαινε την αναγνώριση ότι επί χρόνια εγκληματούσαν κατά της Ελλάδας και της Ευρώπης και τελικά του κόσμου, και ότι επίσης η ελπίδα που εκπροσωπούσε -και σε έναν μεγάλο βαθμό εκπροσωπεί- ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα και την Ευρώπη έπρεπε να τσακιστεί και οι εκφραστές της να εξευτελιστούν και να διασπαστούν, προσπάθησαν να αλλάξουν το νοσηρό κλίμα εναντίον της Ελλάδας.
Φτάσαμε σήμερα σε μια φάση όπου τα προσωπεία έχουν πέσει. Αυτό που θέλουν οι «εταίροι» είναι να προσυπογράψουμε με σκυμμένο το κεφάλι όσα είχαν ήδη αποδεχτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όλα αυτά δηλαδή που αρνήθηκε το εκλογικό σώμα με την ψήφο του.
Το πρώτο που θα πρέπει να μη γίνει είναι να δεχτούμε τη δαιμονοποίηση του οποιουδήποτε κυβερνητικού στελέχους που έχει, υποτίθεται, ενοχλήσει τους κυρίους αυτούς.
Δημοφιλείς στους ισχυρούς του κόσμου είναι συνήθως όσοι διαθέτουν εύκαμπτο αυχένα και αντιπαθείς όσοι αντιστέκονται. Τα άλλα περί ύπαρξης ή απουσίας «χημείας» κ.λπ. είναι για όσους κρύβουν τη ζήλια, το συμφέρον ή ό,τι άλλο πίσω από τέτοιου είδους εκφράσεις. Αλλά το μείζον είναι μάλλον αλλού: αυτός που δεν πρέπει να διασπαστεί -και αυτόν που θέλουν πάση θυσία να διασπάσουν οι «φίλοι» μας όλα αυτά τα χρόνια των οικονομικών επιθέσεων- είναι ο λαός μας. Και στη σημερινή κυβέρνηση πέφτει η βαριά αποστολή να τον κρατήσει ενωμένο αυτές τις άγριες ώρες.
