Μετά την παρένθεση 1918-'45 και τη διπλή ήττα στη σύγκρουση με τη Σοβιετική Ενωση το 1939-'40 και το 1941-'45 η Φινλανδία εξαργύρωσε με το παραπάνω την άτυπη εκχώρηση βέτο για την άμυνα και την εξωτερική πολιτική στη Μόσχα, καθώς δεν ξαναέγινε μόνον το παράθυρο της Ρωσίας προς τη Δύση, αλλά και η βάση παράκαμψης μέσω μεικτών εταιρειών όλων των απαγορεύσεων και εμποδίων που είχε δημιουργήσει η Δύση την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Πού βρίσκεται το ζωτικό συμφέρον του Ελσίνκι; Στη μετατροπή της χώρας σε προπύργιο περικύκλωσης της Ρωσίας σε άμεση γειτνίαση με το δυνητικά θερμό μέτωπο των τριών βαλτικών χωρών ή στην ανάδειξη της πλατφόρμας παράκαμψης του τείχους των κυρώσεων;
Ενα ερώτημα που προκαλεί ένα νέο, καθώς σήμερα το Ελσίνκι μπορεί να διαδραματίσει εκ νέου αυτόν τον ρόλο ως μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Η απάντηση είναι σε άμεση συνάρτηση με τη στάση του Βερολίνου, που δεν έχει κανένα λόγο να προσθέσει δίπλα στην Πολωνία αλλά δύο προπύργια του ΝΑΤΟ, τη Σουηδία και τη Φινλανδία, μια στρατοπεδική περιχαράκωση που θα συρρίκνωνε δραματικά το περιθώριο της Γερμανίας να ελέγξει τις σχέσεις ΕΕ - Ρωσίας. Σήμερα το θερμό επίκεντρο του νέου Ψυχρού Πολέμου Δύσης - Ρωσίας δεν βρίσκεται στον Εύξεινο Πόντο και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, παρά τη γεωγραφική εγγύτητα με την Ουκρανία.
Βρίσκεται στον Βορρά, όπου Δανία, Νορβηγία και Ισλανδία, που είναι ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ από το 1949, περιμένουν την προσχώρηση της Σουηδίας, που υπολογίζει ότι έτσι θα ενισχύσει το ευρωπαϊκό ειδικό της βάρος, με άγνωστη μεταβλητή το μετέωρο βήμα της Φινλανδίας.
kapopoulos@pegasus.gr
