Σταχυολογώ (διότι αν ανθολογήσω, θα μαραθώ): Η κυρία
Τασούλα Χριστοδουλοπούλου
έπαθε μια μικρή ηλίαση, με αποτέλεσμα να ανέβει η τιμή των σομπρέρος
στο Μεξικό (θεωρία του χάους, εφάμιλλη της θεωρίας των παιγνίων).
Προσέτι, προσεφέρθη (πάντα η ηλιοφώτιστη Τασούλα) να φιλοξενήσει στους
διαδρόμους του Υπουργείου
της(!!!) όσους πρόσφυγες δεν είναι μετανάστες.
Ο κ.
Παρασκευόπουλος.
Προ ημερών απεφάνθη ότι το κράτος τύφλωσε τον Ξηρό με τις κακές του
υγειονομικές υπηρεσίες, αλλά χθες (μιλώντας στον Real FM, στον κ.
Νίκο Χατζηνικολάου)
ανακάλεσε τη δήλωσή του ως ατυχή, κάνοντας την αυτοκριτική του (κι
αδειάζοντας όσους υπερασπίζονταν αυτήν την άποψη). Επίσης ο κ.
Παρασκευόπουλος δεν βρίσκει τώρα φωτογραφικές τις διατάξεις που είχε
παραδεχθεί ως φωτογραφικές, ενώ δεν ανασκεύασε προγενέστερες δηλώσεις
του, ότι δηλαδή πίσω απ’ τις κουκούλες υπάρχουν ανθρώπινα πρόσωπα.
Σωστός, διότι πίσω απ’ τις κουκούλες της κατοχής υπήρχαν κάμπιες. Και
πίσω απ’ τις κουκούλες της Κου Κλουξ Κλαν υπήρχαν καγκουρώ.
Οσο για τον κ.
Σάββα Ξηρό
(διότι περί αυτού του... διακυβεύματος πρόκειται), καλό είναι η
Δημοκρατία, η οποία ως τώρα γενναιόδωρα τον γιατροπόρεψε, να τον στείλει
εξίσου γενναιόδωρη στο σπίτι του, να γλείφει εκεί τις πληγές του και να
μεθάει με το νερό της λήθης τις τύψεις του. Διότι
δολοφόνος υπήρξε αυτός
ο τύπος. Που την είχε δει
θεός ή
θηρίο κι αποφάσιζε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Τίποτε περισσότερο, δηλαδή, από ένας
φασιστάκος της πιο ελεεινής μορφής.
Οσο για τους «αγωνιστές» (των Πυρήνων της Φωτιάς κι άλλων ποικιλώνυμων
νιχιλιστών) που κάνουν απεργίες πείνας στις φυλακές ή καταλαμβάνουν διά
των υποχειρίων τους γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και Πρυτανείες Πανεπιστημίων, τι
άλλο θα μπορούσαν να κάνουν, αν στο μυαλό τους δεν μπορούν να ξεχωρίσουν
την
ταξική πάλη απ’ τον
εμφύλιο πόλεμο.
Συνεπώς, τι άλλο να σου κάνει και ο κ.
Πανούσης εκτός απ’ το να καλεί (
υπουργός ων) τον...
πρωθυπουργό να αναλάβει... τις ευθύνες του!!! Ο κ. Πανούσης ξέρει να
χάνει το δίκιο του
(διότι έχει δίκιο), καλύτερον παντός άλλου! Διότι μόνον στη Μοζαμβίκη
ένας υπουργός θα ζητούσε απ’ τον πρωθυπουργό να κάνει τον υπουργό.
Ζαλίζομαι (κι ας μην έχω πάθει ηλίαση).
Και ζαλίζομαι άγρια όταν ακούω τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κυρία
Λέβα στον δολοφονημένο
Μπακογιάννη να αντιπαραθέτει τον δολοφονημένο
Τεμπονέρα. Πολύ δύσκολα μπορεί να ακούσει κανείς
πιο ηλίθιο εμφυλιοπολεμικό λόγο απ’ αυτόν. Στην πολιτική, όμως, η βλακεία είναι χειρότερη από έγκλημα.
Βεβαίως,
ουδείς μπόρεσε ποτέ να κρύψει απ’ τον ήλιο ότι μέσα στα κεφάλια
ορισμένων (αριστερών και δεξιών) φύονται κολοκύθια. Τα κολοκύθια όμως
είναι για τις κολοκυθοσαλάτες κι όχι για την εν γένει αποκολοκύνθωση της
πολιτικής. Εκεί πλέον τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται
κινδυνώδη.
Αρκετά
λοιπόν διασκεδάσαμε με το δάνειο που είναι αέρας και με αέρα θα το
πληρώσουμε. Αρκετά με τα παιδιά που δεν έφυγαν για Πάσχα να σπάσουν αυγά
(αντί για κεφάλια). Αρκετά με τον κ.
Μπαλτά που κυοφόρησε τη γέννηση του έθνους το 1821 με τον κρίνο του διαφωτισμού.
Αρκετά κι ας
κάνουμε κανένα
ευχέλαιο,
μπορεί να μην είναι πολιτικώς ορθό, αλλά μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο.
Διότι, σύντροφοι -κι επιτρέψτε μου την προσαγόρευση- κάνουν λάθος όσοι
λένε ότι κάτι τέτοια αριστερίστικα όπως τα παραπάνω απηχούν τον ΣΥΡΙΖΑ
του
4% και όχι του
37%!
Στην πραγματικότητα όλα αυτά (τα αριστερίστικα επαναλαμβάνω - μιας Αριστεράς που συνέπλευσε με τον «εκσυγχρονισμό») απηχούν το
0,5% εκείνου του
4%. Και σήμερα εμποδίζουν με τα καμώματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ του
36% να φερθεί με τη
σοβαρότητα που απαιτεί το
70% που υποστηρίζει την πολιτική του
Νομίζω ότι γίνομαι κατανοητός,
όχι απ’ το 0,5% του 4% (απ’ αυτό ελπίζω να μη γίνω κατανοητός ποτέ),
αλλά από όλους τους υπόλοιπους, δεξιούς και αριστερούς, που αγωνιούν
αυτές τις στιγμές για την τύχη της ζωής τους και τις τύχες της πατρίδας
Για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το
εθνομηδενιστικό,
αλαζονικό και
μεταμοντερνικό 0,5% που
υπηρέτησε τις
κυρίαρχες επιλογές του «εκσυγχρονισμού», ήταν πάντα μια
αχίλλειος πτέρνα. Που όπου έβρισκε νάρκη πήγαινε και τη πάταγε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του
4% ως 6% μπορούσε να αντέξει αυτό το αριστερίστικο μέρος του και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Η κυβέρνηση όμως, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ του
37%, δεν θα το αντέξει.
Πρόκειται για μια αχίλλειο πτέρνα, που όπου βρίσκει νάρκη πάει και την πατάει...
