Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Η ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΕΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ
- Πώς η παρακμή αποτυπώνεται στην κοινωνία, στην οικονομία, στους θεσμούς, στην κατάργηση δημοκρατικών αρχών και αξιών, στις συνομιλίες και στην ομοσπονδία
- Οι υποσχέσεις προς την Τουρκία, ότι με τη «λύση» θα υλοποιήσει τις φιλοδοξίες της για να καταστεί περιφερειακή δύναμη, είναι δείγμα παρακμής και σήψης
Θα επιμείνουμε στην αρχική μας θέση: Το βαθύ κράτος της Κύπρου έχει
βαθιές ρίζες. Όπως είχαμε γράψει, όταν είχαν κυκλοφορήσει οι λίστες με
αξιωματούχους του κράτους και κομμάτων που οφείλουν κόκκινα δάνεια, θα
ακολουθήσουν και άλλα σκάνδαλα. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Είναι
απύθμενο το βαρέλι της βρομιάς. Και το βαθύ κράτος αρκετά αντισεισμικό.
Κρατάει ακόμη, αφού εκτός των άλλων η ανοχή του πολίτη είναι ανεκδιήγητη. Αυτή είναι η μια εκδοχή. Υπάρχει και η δεύτερη. Τι όμως να πράξει. Ψάχνει για σανίδα σωτηρίας. Αλλά και αυτές είναι σάπιες. Βεβαίως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το οικονομικό και κομματικό κατεστημένο βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Σε παρακμή, η οποία δεν αποτυπώνεται μόνο στα εσωτερικά, οικονομικά και θεσμικά ζητήματα, αλλά και επί του Κυπριακού.
Η διάλυση και το οικονομικό μπουμ
Βάλθηκαν να διαλύσουν το κράτος πριν από την ώρα του. Προφανώς, για να δύνανται να ισχυριστούν ότι θα φέρουν ένα νέο σχέδιο ανάλογο με εκείνο του Ανάν, υπό τον ισχυρισμό ότι ούτως ή άλλως κράτος δεν υπάρχει. Άρα, τι έχουμε να χάσουμε; Άλλωστε, το ακούμε ήδη, εάν λυθεί το Κυπριακό:
1) θα προκύψει οικονομική έκρηξη. Δεν μας είπαν όμως πώς; Και το λέμε αυτό διότι, με τη λύση που προωθούν, θα υπάρχει ένα δαιδαλώδες πολιτειακό σύστημα, που θα καλείται ο πολίτης να πληρώνει μέσω υψηλών φορολογιών για να λειτουργεί. Εάν λειτουργεί… Όσο δε, για το οικονομικό μπουμ, πώς αυτό θα προκύψει; Διά της απορρόφησής μας από τον τουρκικό γίγαντα;
2) Θα βελτιωθούν τα λάθη της Ζυρίχης. Πάλι δεν μας είπαν πώς. Εκτός εάν εννοούν ότι θα διαλυθεί το ενιαίο κράτος για να αντικατασταθεί από δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη, όπως επιβάλλει ο κανόνας της εισβολής και των τουρκικών τανκ. Μα αυτό δεν είναι βελτίωση.
Θα είναι εν πρώτοις διάλυση και εν συνεχεία λαθροβίωση. Τα όσα επί του θέματος αναφέρονται ανωτέρω δεν είναι θέμα συνωμοσιολογίας. Είναι πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα της προδιαγραφόμενης πορείας ενός πανάθλιου και ανίκανου συστήματος.
Δημοκρατικό έλλειμμα
Είναι τόση η απογοήτευση του κόσμου από την ανικανότητα και τη σήψη του συστήματος, που υπάρχουν και εκείνοι οι συμπολίτες μας οι οποίοι, ακόμη και αν δεν το εννοούν, μέσα στην αγανάκτησή τους, ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερη η Τρόικα από τα δικά μας λαμόγια. Και κάποιοι άλλοι ψιθυρίζουν ότι θα ήταν καλύτερα να μέναμε υπό την εποπτεία των Εγγλέζων, παρά στο έλεος της δικτατορίας των απατεώνων. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, σε λίγο θα υπάρχει και αυτή η μερίδα που θα προτιμά την υποταγή στην Τουρκία, αντί το διεφθαρμένο κομματικό μας κατεστημένο.
Αυτά είναι δείγματα παρακμής ενός συστήματος και μιας κοινωνίας που αδυνατεί να διαχειριστεί την κρατική της υπόσταση. Οι μεν πολιτικοί οδηγούν τους πολίτες σε απογοήτευση και ακραίες αντιλήψεις, οι δε πολίτες οφείλουν να σκέφτονται πιο θετικά και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Προσέξτε και αυτό το οποίο είναι εξίσου σημαντικό: Η οικονομία μπορεί να φτιαχτεί εκ νέου. Με αγώνες και θυσίες. Εάν όμως χαθεί το κράτος, εάν διαλυθεί, χαθήκαμε. Δεν υπάρχει επιστροφή.
Και επί τούτου επισημαίνουμε την ύπαρξη ενός βασικού δημοκρατικού ελλείμματος, που έχει σχέση και με τη μορφή των συνομιλιών και με τον πολιτειακό στόχο της λύσης, δηλαδή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Καμιά Κυβέρνηση και κανένας Πρόεδρος δεν έχει λάβει λαϊκή εντολή για την υφιστάμενη μορφή συνομιλιών και για την υφιστάμενη μορφή λύσης ή, κατ' άλλους, διάλυσης. Η μοναδική λαϊκή εντολή που τελεί σε ισχύ, εφόσον δεν υπάρχει νεότερη, είναι αυτή του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου του 2004, με την οποία ο λαός απέρριψε με ποσοστό της τάξης του 76% τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών, όπως αυτή ήταν, συνταγματικώς, δομημένη στο σχέδιο Ανάν.
Αυτά και άλλα τραγικά προέβλεπε το σχέδιο Ανάν, όπως ήταν η εκ περιτροπής Προεδρία μέσω Διευθυντηρίου, η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων και εγγυήσεων, οι ξένοι δικαστές και η κατάργηση της δημοκρατικής αρχής, ένας άνθρωπος μια ψήφος. Στο σύνολό τους, όλα αυτά τα απορριφθέντα συνιστούν τη βάση της επίλυσης του Κυπριακού, όπως η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου καθορίζει. Πού είναι λοιπόν ο σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας;
Άλμα στην πλάτη της Κύπρου
Εκ των πραγμάτων, υπάρχει σαφής διάσταση μεταξύ των πεποιθήσεων και των πολιτικών αντιλήψεων του λαού και της Κυβέρνησης, καθώς και του Εθνικού Συμβουλίου, δηλαδή του κομματικού συστήματος. Και υπάρχει επί τούτου εξήγηση: Η ερμηνεία που δίδουν για τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι παραπλανητική. Το εν λόγω πολιτειακό σύστημα δεν επανενσωματώνει τα κατεχόμενα στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά τη διχοτομεί και τη διαλύει. Και ουδόλως σέβεται τα ανθρώπινα και άλλα δημοκρατικά δικαιώματα.
Εξού και η αναφορά σε σταθμισμένες ψήφους, σε αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο και ούτω καθεξής. Όταν ακούς από πολιτικούς να ισχυρίζονται ότι η λύση του Κυπριακού θα βοηθήσει τις τουρκικές φιλοδοξίες και στόχους, υπό άλλες συνθήκες θα ήταν δυνατό να προκληθεί σοκ. Με την υφιστάμενη όμως παρακμή του συστήματος, δεν συνιστά έκπληξη. Ερώτημα: Αντιλαμβάνονται όσοι προβάλλουν τέτοιες θέσεις πριν από την επανέναρξη των συνομιλιών, όπως και άλλες περί οφέλους της Τουρκίας από το φυσικό αέριο και στήριξης της ένταξής της στην ΕΕ, τι σημαίνει;
Σημαίνει ότι η λεγόμενη λύση θα βοηθήσει την Τουρκία να κάνει άλλο ένα άλμα στη φιλοδοξία της να αναδειχθεί ως περιφερειακή δύναμη, που θα μας ελέγχει πολιτειακά, γεωστρατηγικά μέσω ΝΑΤΟ και της ισχύος της, καθώς και ενεργειακά. Δηλαδή, τι λένε όλοι αυτοί οι στρατιώτες και επιτελείς του κομματικού κατεστημένου στην Τουρκία, καθώς και στη διεθνή κοινή γνώμη; Λένε ότι είναι έτοιμοι να υπογράψουν λύση που θα καθιστά την Τουρκία ισχυρή και εμάς δορυφόρο της. Δηλαδή της τάζουν ότι με τη λύση θα νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής σε πολιτειακό και γεωπολιτικό, καθώς και γεωστρατηγικό επίπεδο.
Και έτσι θα ακυρωθεί η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Θα προκληθεί παρθενογένεση. Γιατί; Διότι μόλις εφαρμοστεί το πολιτειακό σύστημα της ομοσπονδίας των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών, θα σταματήσει να υπάρχει το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεπώς, σε περίπτωση κρίσης δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής. Και τότε ποιο ισότιμο συνιστών κράτος θα αναγνωρίζεται; Του Βορρά του Νότου, ή και τα δύο;
Πώς αυτή η πολιτειακή φόρμουλα θα είναι συνέχεια ή βελτίωση της Ζυρίχης; Και πώς θεωρείται πολιτική σοφία να προσφέρεις στην Τουρκία όλα τα εργαλεία πίεσης που διαθέτεις, από την ΕΕ και τις αρχές της και ώς το φυσικό αέριο, με σκοπό να υπογραφεί μια τουρκική λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Εφόσον παροπλίζεσαι από τα διπλωματικά και νομικά σου όπλα, και βάζεις στο ράφι την κατοχή, γιατί να περιμένεις από την Άγκυρα να είναι διαλλακτικότερη;
Εφόσον της προσφέρεις όφελος αντί κόστος, θα ζητήσει και άλλα. Όλα. Και αν δεν υποχωρήσεις, θα θεωρηθείς εσύ ως αδιάλλακτος! Και συνυπεύθυνος, στην καλύτερη περίπτωση, εάν προκύψει αδιέξοδο. Και τι ενδιαφέρει την Τουρκία εάν δεν υπάρξει λύση; Αφού είναι μια από τις στρατηγικές εναλλακτικές της επιλογές, υπό την έννοια ότι δεν έχει κόστος από την κατοχή. Συνεπώς, εάν δεν τα πάρει όλα, θα οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο για να περάσει στο σχέδιο Β, δηλαδή στην άσκηση πιέσεων αρχικά για ταϊβανοποίηση μέσω της ΕΕ και του «απευθείας εμπορίου», και εν συνεχεία σε μονομερείς αναγνωρίσεις.
Συνομιλίες και καλή θέληση
Άρα, στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής στρατηγικής, ο στόχος θα έπρεπε και πρέπει να είναι η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ζωντανής και η επανενσωμάτωση του κατεχόμενου τμήματος σε αυτήν, αντί η αναγνώρισή του ως ισότιμου συνιστώντος κράτους. Στην ΕΕ δεν εντάχθηκε η όποια ομοσπονδία της Κύπρου, αλλά το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο τμήμα λόγω τουρκικής κατοχής. Και η Ευρωβουλή πολλάκις διατύπωσε τη θέση περί έναρξης της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων.
Και παρ' όλ' αυτά, δεν είναι θέση πρόταξης από την κυπριακή κυβέρνηση και το Εθνικό Συμβούλιο, ως δείγμα τουρκικής καλής πρόθεσης για την επανέναρξη των συνομιλιών. Το ίδιο ισχύει:
1) Και για την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, που προνοεί την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως προϋπόθεσης για την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας και την πλήρη ένταξή της ή την ειδική σχέση.
2) Και για το πρόσθετο πρωτόκολλο, που είναι αναπόσπαστο τμήμα της τελωνειακής ένωσης.
Η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει το πρωτόκολλο, ενώ ταυτοχρόνως θέλει εμβάθυνση της τελωνειακής ένωσης για να εισπράττει δις ευρώ και δολαρίων χωρίς υποχρεώσεις. Όσο δε, για την κυπριακή κυβέρνηση, σφυρίζει αδιάφορα… Όπως ψάχνει να βρει δικαιολογίες για τη νέα τουρκική NAVTEX η οποία εξεδόθη ώς τις 14 Μαΐου, παρ' ότι άλλα έλεγε η Κυβέρνηση ότι της διαβίβαζε από την Τουρκία ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα.
Ας μην υπάρχει καμιά ψευδαίσθηση: Εάν και όταν το κρίνει σκόπιμο, η Άγκυρα θα εκδώσει νέα NAVTEX. Αδιαφορώντας εάν βρίσκονται ή όχι σε εξέλιξη συνομιλίες. Και αυτό συμβαίνει διότι οι Τούρκοι δεν λαμβάνουν υπ' όψιν την κυπριακή κυβέρνηση, αφού θεωρούν την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκλιπούσα και τις υποσχέσεις των δικών μας πολιτικών, όπως και τα κατά καιρούς δώρα τους, ως δείγματα υποταγής!
Περί σεβασμού ο λόγος
Πώς λοιπόν να μας σεβαστούν οι Τούρκοι ή ακόμη και ο κ. Άιντα, όταν το κομματικό μας σύστημα δεν σέβεται τον εαυτό του; Οσάκις βεβαίως κάποιος αρθρώσει εναλλακτική στρατηγική και τον αυτονόητο στόχο για τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή και διατυπώνει θέσεις γι' αποτροπή της διχοτόμησης, αντιδρά σφόδρα το κομματικό κατεστημένο. Και τη ελλείψει επιχειρημάτων, οχυρώνεται πίσω από τις περί εθνικιστών ταμπέλες και αναφέρεται σε ουτοπισμούς. Δείγματα και αυτά της παρακμής και της σήψης.Γιατί; Διότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι δημιούργημα της εισβολής, αποτέλεσμα εθνοκάθαρσης, μνημείο ρατσισμού και τμήμα της ιμπεριαλιστικής αντιδημοκρατικής τουρκικής και βρετανικής πολιτικής, που προβάλλει και καταργεί το διεθνές δίκαιο και τις αρχές και αξίες επί των οποίων εδράζεται η ΕΕ. Το ίδιο συμβαίνει και με την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Όσοι πιστεύουν σε αυτές τις αρχές και αξίες, και τις εφαρμόζουν στην πράξη, θεωρούνται αφελείς και ουτοπιστές. Με βάση το σύστημα, για να προχωρήσει κάποιος και να είναι ρεαλιστής, πρέπει να υποκλίνεται στη ρουσφετοκρατία.
Η κάθαρση, η σήψη και οι υπόλογοι
Τίποτε δεν είναι τυχαίο από αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, και ειδικότερα στο Κυπριακό. Η διεκδίκηση και η αντίσταση υποτιμώνται και ο πατριωτισμός χλευάζεται, ενώ ο συμβιβασμός με τον κατακτητή θεωρείται ευφυΐα και σοφία. Στην πράξη, όμως, βλέπουμε τα χάλια του συστήματος στην παρούσα φάση παντού.
Σε όλους τους τομείς, σε όλους τους θεσμούς. Γι' αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται να γίνουμε υπόλογοι στους σάπιους και σε όσους θέλουν να μας μετατρέψουν σαν τους εαυτούς τους, επειδή αρνούμαστε την υποταγή στο κατεστημένο και στον κατακτητή, και επειδή θέλουμε κάθαρση, αξιοκρατία, αξιοπρέπεια και δημοκρατική λύση, καθώς και τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ζωντανής μέσα από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα βελτιώνουν το προβληματικό Σύνταγμα της Ζυρίχης.
Το κατεστημένο, πάσχοντας από το «θεϊκό σύνδρομο», θέλει να καταστήσει τους πολίτες κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν! Σάπιους και αναξιόπιστους. Για να καλύπτει τις δικές τους ενοχές. Για να έχουν άλλοθι. Και για να τελειώνουμε: Αφού είναι τόσο σίγουρο το κομματικό κατεστημένο για τον στόχο της ομοσπονδίας και την πολιτική νομιμοποίηση των θέσεών του, ας προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Από τη μια να τεθεί η λύση της ομοσπονδίας και από την άλλη, σε αντιδιαστολή, η θέση για τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αλλαγή στρατηγικής με στόχο την επανενσωμάτωση των κατεχομένων, και ουχί τη διχοτόμηση τού υφιστάμενου ενιαίου κράτους σε δυο ισότιμα συνιστώντα.
Δεν έχουμε ψευδαίσθηση ότι το οικονομικό και κομματικό κυπριακό κατεστημένο έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο σεβασμού του πολίτη και της δημοκρατίας, για να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Είναι σήμερα πρόδηλο ότι ούτε τον πολίτη σέβεται ούτε το κράτος, του οποίου τα θεμέλια είναι άκρως διαβρωμένα. Δεν έχει ούτε ικανότητες ούτε αντιστάσεις. Ούτε θέληση. Πώς να καθαρίσει την ασύδοτη και σάπια κατάσταση που αυτό το ίδιο δημιούργησε, από την οικονομία ώς το Κυπριακό; Το δε σκηνικό παραπέμπει στον Διογένη, ο οποίος, φέροντας την λυχνία του ανά χείρας κυκλοφορούσε μέσα στη νύκτα, με τους συμπολίτες τους να τον ρωτούν: Τι ψάχνεις Διογένη; Και ο σοφός Διογένης απαντούσε: Ζητείται άνθρωπος… Και ο νοών νοείτω.
Κρατάει ακόμη, αφού εκτός των άλλων η ανοχή του πολίτη είναι ανεκδιήγητη. Αυτή είναι η μια εκδοχή. Υπάρχει και η δεύτερη. Τι όμως να πράξει. Ψάχνει για σανίδα σωτηρίας. Αλλά και αυτές είναι σάπιες. Βεβαίως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το οικονομικό και κομματικό κατεστημένο βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Σε παρακμή, η οποία δεν αποτυπώνεται μόνο στα εσωτερικά, οικονομικά και θεσμικά ζητήματα, αλλά και επί του Κυπριακού.
Η διάλυση και το οικονομικό μπουμ
Βάλθηκαν να διαλύσουν το κράτος πριν από την ώρα του. Προφανώς, για να δύνανται να ισχυριστούν ότι θα φέρουν ένα νέο σχέδιο ανάλογο με εκείνο του Ανάν, υπό τον ισχυρισμό ότι ούτως ή άλλως κράτος δεν υπάρχει. Άρα, τι έχουμε να χάσουμε; Άλλωστε, το ακούμε ήδη, εάν λυθεί το Κυπριακό:
1) θα προκύψει οικονομική έκρηξη. Δεν μας είπαν όμως πώς; Και το λέμε αυτό διότι, με τη λύση που προωθούν, θα υπάρχει ένα δαιδαλώδες πολιτειακό σύστημα, που θα καλείται ο πολίτης να πληρώνει μέσω υψηλών φορολογιών για να λειτουργεί. Εάν λειτουργεί… Όσο δε, για το οικονομικό μπουμ, πώς αυτό θα προκύψει; Διά της απορρόφησής μας από τον τουρκικό γίγαντα;
2) Θα βελτιωθούν τα λάθη της Ζυρίχης. Πάλι δεν μας είπαν πώς. Εκτός εάν εννοούν ότι θα διαλυθεί το ενιαίο κράτος για να αντικατασταθεί από δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη, όπως επιβάλλει ο κανόνας της εισβολής και των τουρκικών τανκ. Μα αυτό δεν είναι βελτίωση.
Θα είναι εν πρώτοις διάλυση και εν συνεχεία λαθροβίωση. Τα όσα επί του θέματος αναφέρονται ανωτέρω δεν είναι θέμα συνωμοσιολογίας. Είναι πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα της προδιαγραφόμενης πορείας ενός πανάθλιου και ανίκανου συστήματος.
Δημοκρατικό έλλειμμα
Είναι τόση η απογοήτευση του κόσμου από την ανικανότητα και τη σήψη του συστήματος, που υπάρχουν και εκείνοι οι συμπολίτες μας οι οποίοι, ακόμη και αν δεν το εννοούν, μέσα στην αγανάκτησή τους, ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερη η Τρόικα από τα δικά μας λαμόγια. Και κάποιοι άλλοι ψιθυρίζουν ότι θα ήταν καλύτερα να μέναμε υπό την εποπτεία των Εγγλέζων, παρά στο έλεος της δικτατορίας των απατεώνων. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, σε λίγο θα υπάρχει και αυτή η μερίδα που θα προτιμά την υποταγή στην Τουρκία, αντί το διεφθαρμένο κομματικό μας κατεστημένο.
Αυτά είναι δείγματα παρακμής ενός συστήματος και μιας κοινωνίας που αδυνατεί να διαχειριστεί την κρατική της υπόσταση. Οι μεν πολιτικοί οδηγούν τους πολίτες σε απογοήτευση και ακραίες αντιλήψεις, οι δε πολίτες οφείλουν να σκέφτονται πιο θετικά και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Προσέξτε και αυτό το οποίο είναι εξίσου σημαντικό: Η οικονομία μπορεί να φτιαχτεί εκ νέου. Με αγώνες και θυσίες. Εάν όμως χαθεί το κράτος, εάν διαλυθεί, χαθήκαμε. Δεν υπάρχει επιστροφή.
Και επί τούτου επισημαίνουμε την ύπαρξη ενός βασικού δημοκρατικού ελλείμματος, που έχει σχέση και με τη μορφή των συνομιλιών και με τον πολιτειακό στόχο της λύσης, δηλαδή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Καμιά Κυβέρνηση και κανένας Πρόεδρος δεν έχει λάβει λαϊκή εντολή για την υφιστάμενη μορφή συνομιλιών και για την υφιστάμενη μορφή λύσης ή, κατ' άλλους, διάλυσης. Η μοναδική λαϊκή εντολή που τελεί σε ισχύ, εφόσον δεν υπάρχει νεότερη, είναι αυτή του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου του 2004, με την οποία ο λαός απέρριψε με ποσοστό της τάξης του 76% τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών, όπως αυτή ήταν, συνταγματικώς, δομημένη στο σχέδιο Ανάν.
Αυτά και άλλα τραγικά προέβλεπε το σχέδιο Ανάν, όπως ήταν η εκ περιτροπής Προεδρία μέσω Διευθυντηρίου, η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων και εγγυήσεων, οι ξένοι δικαστές και η κατάργηση της δημοκρατικής αρχής, ένας άνθρωπος μια ψήφος. Στο σύνολό τους, όλα αυτά τα απορριφθέντα συνιστούν τη βάση της επίλυσης του Κυπριακού, όπως η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου καθορίζει. Πού είναι λοιπόν ο σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας;
Άλμα στην πλάτη της Κύπρου
Εκ των πραγμάτων, υπάρχει σαφής διάσταση μεταξύ των πεποιθήσεων και των πολιτικών αντιλήψεων του λαού και της Κυβέρνησης, καθώς και του Εθνικού Συμβουλίου, δηλαδή του κομματικού συστήματος. Και υπάρχει επί τούτου εξήγηση: Η ερμηνεία που δίδουν για τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι παραπλανητική. Το εν λόγω πολιτειακό σύστημα δεν επανενσωματώνει τα κατεχόμενα στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά τη διχοτομεί και τη διαλύει. Και ουδόλως σέβεται τα ανθρώπινα και άλλα δημοκρατικά δικαιώματα.
Εξού και η αναφορά σε σταθμισμένες ψήφους, σε αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο και ούτω καθεξής. Όταν ακούς από πολιτικούς να ισχυρίζονται ότι η λύση του Κυπριακού θα βοηθήσει τις τουρκικές φιλοδοξίες και στόχους, υπό άλλες συνθήκες θα ήταν δυνατό να προκληθεί σοκ. Με την υφιστάμενη όμως παρακμή του συστήματος, δεν συνιστά έκπληξη. Ερώτημα: Αντιλαμβάνονται όσοι προβάλλουν τέτοιες θέσεις πριν από την επανέναρξη των συνομιλιών, όπως και άλλες περί οφέλους της Τουρκίας από το φυσικό αέριο και στήριξης της ένταξής της στην ΕΕ, τι σημαίνει;
Σημαίνει ότι η λεγόμενη λύση θα βοηθήσει την Τουρκία να κάνει άλλο ένα άλμα στη φιλοδοξία της να αναδειχθεί ως περιφερειακή δύναμη, που θα μας ελέγχει πολιτειακά, γεωστρατηγικά μέσω ΝΑΤΟ και της ισχύος της, καθώς και ενεργειακά. Δηλαδή, τι λένε όλοι αυτοί οι στρατιώτες και επιτελείς του κομματικού κατεστημένου στην Τουρκία, καθώς και στη διεθνή κοινή γνώμη; Λένε ότι είναι έτοιμοι να υπογράψουν λύση που θα καθιστά την Τουρκία ισχυρή και εμάς δορυφόρο της. Δηλαδή της τάζουν ότι με τη λύση θα νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής σε πολιτειακό και γεωπολιτικό, καθώς και γεωστρατηγικό επίπεδο.
Και έτσι θα ακυρωθεί η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Θα προκληθεί παρθενογένεση. Γιατί; Διότι μόλις εφαρμοστεί το πολιτειακό σύστημα της ομοσπονδίας των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών, θα σταματήσει να υπάρχει το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεπώς, σε περίπτωση κρίσης δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής. Και τότε ποιο ισότιμο συνιστών κράτος θα αναγνωρίζεται; Του Βορρά του Νότου, ή και τα δύο;
Πώς αυτή η πολιτειακή φόρμουλα θα είναι συνέχεια ή βελτίωση της Ζυρίχης; Και πώς θεωρείται πολιτική σοφία να προσφέρεις στην Τουρκία όλα τα εργαλεία πίεσης που διαθέτεις, από την ΕΕ και τις αρχές της και ώς το φυσικό αέριο, με σκοπό να υπογραφεί μια τουρκική λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Εφόσον παροπλίζεσαι από τα διπλωματικά και νομικά σου όπλα, και βάζεις στο ράφι την κατοχή, γιατί να περιμένεις από την Άγκυρα να είναι διαλλακτικότερη;
Εφόσον της προσφέρεις όφελος αντί κόστος, θα ζητήσει και άλλα. Όλα. Και αν δεν υποχωρήσεις, θα θεωρηθείς εσύ ως αδιάλλακτος! Και συνυπεύθυνος, στην καλύτερη περίπτωση, εάν προκύψει αδιέξοδο. Και τι ενδιαφέρει την Τουρκία εάν δεν υπάρξει λύση; Αφού είναι μια από τις στρατηγικές εναλλακτικές της επιλογές, υπό την έννοια ότι δεν έχει κόστος από την κατοχή. Συνεπώς, εάν δεν τα πάρει όλα, θα οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο για να περάσει στο σχέδιο Β, δηλαδή στην άσκηση πιέσεων αρχικά για ταϊβανοποίηση μέσω της ΕΕ και του «απευθείας εμπορίου», και εν συνεχεία σε μονομερείς αναγνωρίσεις.
Συνομιλίες και καλή θέληση
Άρα, στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής στρατηγικής, ο στόχος θα έπρεπε και πρέπει να είναι η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ζωντανής και η επανενσωμάτωση του κατεχόμενου τμήματος σε αυτήν, αντί η αναγνώρισή του ως ισότιμου συνιστώντος κράτους. Στην ΕΕ δεν εντάχθηκε η όποια ομοσπονδία της Κύπρου, αλλά το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο τμήμα λόγω τουρκικής κατοχής. Και η Ευρωβουλή πολλάκις διατύπωσε τη θέση περί έναρξης της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων.
Και παρ' όλ' αυτά, δεν είναι θέση πρόταξης από την κυπριακή κυβέρνηση και το Εθνικό Συμβούλιο, ως δείγμα τουρκικής καλής πρόθεσης για την επανέναρξη των συνομιλιών. Το ίδιο ισχύει:
1) Και για την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, που προνοεί την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως προϋπόθεσης για την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας και την πλήρη ένταξή της ή την ειδική σχέση.
2) Και για το πρόσθετο πρωτόκολλο, που είναι αναπόσπαστο τμήμα της τελωνειακής ένωσης.
Η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει το πρωτόκολλο, ενώ ταυτοχρόνως θέλει εμβάθυνση της τελωνειακής ένωσης για να εισπράττει δις ευρώ και δολαρίων χωρίς υποχρεώσεις. Όσο δε, για την κυπριακή κυβέρνηση, σφυρίζει αδιάφορα… Όπως ψάχνει να βρει δικαιολογίες για τη νέα τουρκική NAVTEX η οποία εξεδόθη ώς τις 14 Μαΐου, παρ' ότι άλλα έλεγε η Κυβέρνηση ότι της διαβίβαζε από την Τουρκία ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα.
Ας μην υπάρχει καμιά ψευδαίσθηση: Εάν και όταν το κρίνει σκόπιμο, η Άγκυρα θα εκδώσει νέα NAVTEX. Αδιαφορώντας εάν βρίσκονται ή όχι σε εξέλιξη συνομιλίες. Και αυτό συμβαίνει διότι οι Τούρκοι δεν λαμβάνουν υπ' όψιν την κυπριακή κυβέρνηση, αφού θεωρούν την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκλιπούσα και τις υποσχέσεις των δικών μας πολιτικών, όπως και τα κατά καιρούς δώρα τους, ως δείγματα υποταγής!
Περί σεβασμού ο λόγος
Πώς λοιπόν να μας σεβαστούν οι Τούρκοι ή ακόμη και ο κ. Άιντα, όταν το κομματικό μας σύστημα δεν σέβεται τον εαυτό του; Οσάκις βεβαίως κάποιος αρθρώσει εναλλακτική στρατηγική και τον αυτονόητο στόχο για τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή και διατυπώνει θέσεις γι' αποτροπή της διχοτόμησης, αντιδρά σφόδρα το κομματικό κατεστημένο. Και τη ελλείψει επιχειρημάτων, οχυρώνεται πίσω από τις περί εθνικιστών ταμπέλες και αναφέρεται σε ουτοπισμούς. Δείγματα και αυτά της παρακμής και της σήψης.Γιατί; Διότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι δημιούργημα της εισβολής, αποτέλεσμα εθνοκάθαρσης, μνημείο ρατσισμού και τμήμα της ιμπεριαλιστικής αντιδημοκρατικής τουρκικής και βρετανικής πολιτικής, που προβάλλει και καταργεί το διεθνές δίκαιο και τις αρχές και αξίες επί των οποίων εδράζεται η ΕΕ. Το ίδιο συμβαίνει και με την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Όσοι πιστεύουν σε αυτές τις αρχές και αξίες, και τις εφαρμόζουν στην πράξη, θεωρούνται αφελείς και ουτοπιστές. Με βάση το σύστημα, για να προχωρήσει κάποιος και να είναι ρεαλιστής, πρέπει να υποκλίνεται στη ρουσφετοκρατία.
Η κάθαρση, η σήψη και οι υπόλογοι
Τίποτε δεν είναι τυχαίο από αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, και ειδικότερα στο Κυπριακό. Η διεκδίκηση και η αντίσταση υποτιμώνται και ο πατριωτισμός χλευάζεται, ενώ ο συμβιβασμός με τον κατακτητή θεωρείται ευφυΐα και σοφία. Στην πράξη, όμως, βλέπουμε τα χάλια του συστήματος στην παρούσα φάση παντού.
Σε όλους τους τομείς, σε όλους τους θεσμούς. Γι' αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται να γίνουμε υπόλογοι στους σάπιους και σε όσους θέλουν να μας μετατρέψουν σαν τους εαυτούς τους, επειδή αρνούμαστε την υποταγή στο κατεστημένο και στον κατακτητή, και επειδή θέλουμε κάθαρση, αξιοκρατία, αξιοπρέπεια και δημοκρατική λύση, καθώς και τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ζωντανής μέσα από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα βελτιώνουν το προβληματικό Σύνταγμα της Ζυρίχης.
Το κατεστημένο, πάσχοντας από το «θεϊκό σύνδρομο», θέλει να καταστήσει τους πολίτες κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν! Σάπιους και αναξιόπιστους. Για να καλύπτει τις δικές τους ενοχές. Για να έχουν άλλοθι. Και για να τελειώνουμε: Αφού είναι τόσο σίγουρο το κομματικό κατεστημένο για τον στόχο της ομοσπονδίας και την πολιτική νομιμοποίηση των θέσεών του, ας προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Από τη μια να τεθεί η λύση της ομοσπονδίας και από την άλλη, σε αντιδιαστολή, η θέση για τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αλλαγή στρατηγικής με στόχο την επανενσωμάτωση των κατεχομένων, και ουχί τη διχοτόμηση τού υφιστάμενου ενιαίου κράτους σε δυο ισότιμα συνιστώντα.
Δεν έχουμε ψευδαίσθηση ότι το οικονομικό και κομματικό κυπριακό κατεστημένο έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο σεβασμού του πολίτη και της δημοκρατίας, για να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Είναι σήμερα πρόδηλο ότι ούτε τον πολίτη σέβεται ούτε το κράτος, του οποίου τα θεμέλια είναι άκρως διαβρωμένα. Δεν έχει ούτε ικανότητες ούτε αντιστάσεις. Ούτε θέληση. Πώς να καθαρίσει την ασύδοτη και σάπια κατάσταση που αυτό το ίδιο δημιούργησε, από την οικονομία ώς το Κυπριακό; Το δε σκηνικό παραπέμπει στον Διογένη, ο οποίος, φέροντας την λυχνία του ανά χείρας κυκλοφορούσε μέσα στη νύκτα, με τους συμπολίτες τους να τον ρωτούν: Τι ψάχνεις Διογένη; Και ο σοφός Διογένης απαντούσε: Ζητείται άνθρωπος… Και ο νοών νοείτω.
