Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη-Η Μέση Ανατολή βιώνει τούτες τις ημέρες τη δική της σταύρωση χωρίς να προσδοκά σε ανάσταση, αφού η απάνθρωπη βαρβαρότητα του μένους των τζιχαντιστών του ισλαμικού εξτρεμισμού καταστρέφει, δολοφονεί, εξοντώνει, εκδιώκει, εκριζώνει ολόκληρους πληθυσμούς από τις εστίες τους, που μετακινούνται προς τη Δύση μέσα στον τρόμο και την αγωνία της επιβίωσης. Η βαρβαρότητα των ανθρωπόμορφων αυτών βιαστών του πολιτισμού συνίσταται στην καταστροφή επιτευγμάτων που άντεξαν χιλιετηρίδες, που μαρτυρούν τη ζωή και την ιστορία, την τέχνη και την επιστήμη λαών που έζησαν εκεί και παρήγαν πολιτισμό, δηλαδή ζωή, που εκφράστηκε σε γλυπτά, προτομές, αγάλματα και κάθε τύπου τέχνη, η οποία άντεξε σε πολέμους, φυσικές καταστροφές και κάθε μορφής ανθρώπινη δράση.
Σήμερα στον 21ο αιώνα, όπου ο πολιτισμός απεικονίζεται και
προστατεύεται παντού μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις διεθνών οργανισμών με
παγκόσμια ευθύνη και εμβέλεια, στους οποίους συμμετέχουν όλα τα κράτη
ως συνυπεύθυνα για την προστασία της κοινής παγκόσμιας πολιτιστικής
κληρονομιάς, είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε ζωντανά, μέσα από
τους δέκτες της τηλεόρασης και των άλλων μέσων ηλεκτρονικής ενημέρωσης,
την καταστροφή, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σε μια εποχή που η ανθρωπότητα κατάφερε να επιτύχει ρυθμούς ασύλληπτης τεχνολογικής προόδου, που ενώνουν την υφήλιο ως εικόνα και ως επικοινωνία από τη μια άκρη της υδρογείου στην άλλη, αυτή την εποχή της προόδου, σε ορισμένες μεγάλες περιοχές του κόσμου, όπως η Μέση Ανατολή και η Αφρική, βιώνουμε την επιστροφή σε μια μεσαιωνική βαρβαρότητα. Ανάμεσα στα άλλα μνημεία που κατέστρεψαν στο Ιράκ και στη Συρία περιλαμβάνονται και μνημεία της αλεξανδρινής και ελληνιστικής εποχής, όπως είναι η αρχαία πόλη Χάτρα, που εκτιμάται πως ιδρύθηκε πριν από 2100 χρόνια από το ελληνιστικό βασίλειο των Σελευκιδών.
Πρόκειται για μια πραγματική τραγωδία του πολιτισμού, που λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις γιατί δεν αφορά σε μια χώρα ή σε μια κοινωνία, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πέραν τούτων έχουμε το δράμα των Χριστιανών, οι οποίοι διώκονται παντού, απειλούνται, εξοντώνονται, δολοφονούνται, αποκεφαλίζονται και βιαίως αναγκάζονται κατά χιλιάδες να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, να μετατραπούν σε πρόσφυγες αναζητώντας ζωή στη Δύση. Οι πόλεις, οι οποίες έσφυζαν από χριστιανικό πληθυσμό εδώ και χιλιετηρίδες, ιδιαίτερα στη Συρία, στο Ιράκ και σε άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, μετατρέπονται σε ερήμους και εγκαταλελειμμένους οικισμούς, αφήνοντας πίσω τους την ιστορία του ελληνισμού και της ορθοδοξίας των τελευταίων αιώνων.
Η ευθύνη των κρατών της Δύσης σε αυτή την τεράστια καταστροφή είναι εξόφθαλμη και η ολιγωρία στην αντιμετώπιση της τζιχαντιστικής απειλής είναι ως προς τις συνέπειες ανυπολόγιστη. Δηλαδή, αυτό που πρέπει να απασχολήσει τον καθένα από εμάς και κυρίως τις ηγεσίες των κρατών είναι ότι η εξόντωση του πολιτισμού στην Μέση Ανατολή, η εκδίωξη των χριστιανών είναι η απαρχή μιας επίθεσης, η οποία βρίσκεται εν εξελίξει και αν δεν υπάρξει συντονισμένη συστράτευση όλων από την Ουάσιγκτον, το Πεκίνο, τη Μόσχα, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, έτσι ώστε να αναχαιτιστεί αυτή η προσβολή στον σύγχρονο πολιτισμό, ίσως αργότερα η απειλή να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Ας συνειδητοποιήσουμε πως το πρόβλημα της διεθνούς κοινωνίας σήμερα δεν είναι η Ουκρανία, αλλά η τζιχαντιστική απειλή που καταστρέφει και απειλεί κάθε μορφή σύγχρονου πολιτισμού, πνευματικού και υλικού. Υπογραμμίζουμε τελειώνοντας το αξιοσημείωτο της αντιφατικής και αντιθετικής σχέσης μεταξύ των μέσων που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές, που είναι προϊόντα της αλματώδους τεχνολογίας του 21ου αιώνα, για να επιβάλουν παντού τη χειρότερη και πιο αποτρόπαιη μορφή μεσαιωνικού σκοταδισμού.
Αυτό που ζούμε σήμερα στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και σε διάφορα σημεία του κόσμου, είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα, η οποία συνέβη πριν σαράντα χρόνια στην κατεχόμενη Κύπρο, όπου η λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, που σημαίνει την καταστροφή και την απάλειψη διαχρονικής παρουσίας της χριστιανοσύνης και της ορθοδοξίας, του ελληνισμού και του δυτικού πολιτισμού στην κατεχόμενη Κύπρο, εσυνέβη το 1974 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, με τη διεθνή κοινότητα να παρατηρεί απαθής το έγκλημα εις βάρος ε\νός μικρού λαού με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, όπως είναι ο Κυπριακός Ελληνισμός.
Η Τουρκία δεν πήρε κανένα μάθημα, δεν τιμωρήθηκε, δεν πήρε κόστος από τη διεθνή παρανομία και τη βαρβαρότητα που επέδειξε κατ’ εξακολούθηση και σε διάρκεια μέχρι σήμερα στην Κύπρο, γι' αυτό και συνεχίζει να εξοντώνει λαούς, όπως τον Κουρδικό και να εξοπλίζει, να ενισχύει και να εκπαιδεύει την Αλ-Νούσρα, παρακλάδι της Αλ-Κάιντα και των τζιχαντιστών, η οποία εκτελεί, δολοφονεί, βασανίζει, εκδιώκει χριστιανούς και μη μουσουλμάνους, δηλαδή μη αποδεχόμενους τη δική της μεσαιωνική αντίληψη ζωής, κοινωνικής οργάνωσης και πολιτισμού ως τρόπου ζωής.
Το γεγονός ότι η Δύση -η οποία δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά είναι ολόκληρη η Ευρώπη, από τα Ουράλια ώς τον Ατλαντικό, τα Βαλκάνια, τη Σκανδιναβική Χερσόνησο και την Αυστραλία, τη Νότιο Κορέα και την Ιαπωνία, όλες οι χώρες που έχουν το ίδιο σύστημα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης των κρατών τους, όλος αυτός ο κόσμος που απειλείται από το τζιχαντιστικό φαινόμενο, γιατί ακριβώς αυτόν τον τρόπο ζωής θέλει να καταλύσει ο τζιχαντισμός, τον δυτικό- μη αντιδρώντας και μη ενεργοποιούμενη απέναντι σε όλους εκείνους που υποστηρίζουν, στηρίζουν και ενδυναμώνουν τις ακραίες μορφές ισλαμικής δράσης, κυρίως στη Μέση Ανατολή με πρόφαση την αποκαθήλωση του καθεστώτος Άσαντ, θα βρουν μπροστά τους τη γιγάντωση του φαινομένου, που ίσως να μην είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.
Η Τουρκία ανήκει σε αυτούς που στηρίζουν για ίδιον όφελος, πιστεύοντας ότι θα μπορέσουν να ηγηθούν, να κυριαρχήσουν στη Μέση Ανατολή ως πολιτικός ηγεμόνας και επομένως δεν μπορεί να είναι σύμμαχος της Δύσης, πράγμα που πολλοί πλέον στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη πιστεύουν και προτείνουν - και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να την εμπιστεύεται η Δύση. Όσον αφορά στην Κύπρο, όπου με μεγάλες προσδοκίες επαναρχίζουν όπως φαίνεται οι συνομιλίες, διερωτάται κανείς πού οδηγούνται τα πράγματα ενόψει του γεγονότος πως η Τουρκία είναι σύμμαχος του ακραίου ισλαμισμού, τι είδους κράτος θα οικοδομηθεί στην Κύπρο και πώς θα επιβιώσει ο ελληνισμός σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου; Αυτά προς σκέψη και αναλογισμό, μέρες Πάσχα, όπου η Ανάσταση δεν ήρθε για την Κύπρο ακόμα. Καλή Ανάσταση!
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σε μια εποχή που η ανθρωπότητα κατάφερε να επιτύχει ρυθμούς ασύλληπτης τεχνολογικής προόδου, που ενώνουν την υφήλιο ως εικόνα και ως επικοινωνία από τη μια άκρη της υδρογείου στην άλλη, αυτή την εποχή της προόδου, σε ορισμένες μεγάλες περιοχές του κόσμου, όπως η Μέση Ανατολή και η Αφρική, βιώνουμε την επιστροφή σε μια μεσαιωνική βαρβαρότητα. Ανάμεσα στα άλλα μνημεία που κατέστρεψαν στο Ιράκ και στη Συρία περιλαμβάνονται και μνημεία της αλεξανδρινής και ελληνιστικής εποχής, όπως είναι η αρχαία πόλη Χάτρα, που εκτιμάται πως ιδρύθηκε πριν από 2100 χρόνια από το ελληνιστικό βασίλειο των Σελευκιδών.
Πρόκειται για μια πραγματική τραγωδία του πολιτισμού, που λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις γιατί δεν αφορά σε μια χώρα ή σε μια κοινωνία, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πέραν τούτων έχουμε το δράμα των Χριστιανών, οι οποίοι διώκονται παντού, απειλούνται, εξοντώνονται, δολοφονούνται, αποκεφαλίζονται και βιαίως αναγκάζονται κατά χιλιάδες να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, να μετατραπούν σε πρόσφυγες αναζητώντας ζωή στη Δύση. Οι πόλεις, οι οποίες έσφυζαν από χριστιανικό πληθυσμό εδώ και χιλιετηρίδες, ιδιαίτερα στη Συρία, στο Ιράκ και σε άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, μετατρέπονται σε ερήμους και εγκαταλελειμμένους οικισμούς, αφήνοντας πίσω τους την ιστορία του ελληνισμού και της ορθοδοξίας των τελευταίων αιώνων.
Η ευθύνη των κρατών της Δύσης σε αυτή την τεράστια καταστροφή είναι εξόφθαλμη και η ολιγωρία στην αντιμετώπιση της τζιχαντιστικής απειλής είναι ως προς τις συνέπειες ανυπολόγιστη. Δηλαδή, αυτό που πρέπει να απασχολήσει τον καθένα από εμάς και κυρίως τις ηγεσίες των κρατών είναι ότι η εξόντωση του πολιτισμού στην Μέση Ανατολή, η εκδίωξη των χριστιανών είναι η απαρχή μιας επίθεσης, η οποία βρίσκεται εν εξελίξει και αν δεν υπάρξει συντονισμένη συστράτευση όλων από την Ουάσιγκτον, το Πεκίνο, τη Μόσχα, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, έτσι ώστε να αναχαιτιστεί αυτή η προσβολή στον σύγχρονο πολιτισμό, ίσως αργότερα η απειλή να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Ας συνειδητοποιήσουμε πως το πρόβλημα της διεθνούς κοινωνίας σήμερα δεν είναι η Ουκρανία, αλλά η τζιχαντιστική απειλή που καταστρέφει και απειλεί κάθε μορφή σύγχρονου πολιτισμού, πνευματικού και υλικού. Υπογραμμίζουμε τελειώνοντας το αξιοσημείωτο της αντιφατικής και αντιθετικής σχέσης μεταξύ των μέσων που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές, που είναι προϊόντα της αλματώδους τεχνολογίας του 21ου αιώνα, για να επιβάλουν παντού τη χειρότερη και πιο αποτρόπαιη μορφή μεσαιωνικού σκοταδισμού.
Αυτό που ζούμε σήμερα στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και σε διάφορα σημεία του κόσμου, είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα, η οποία συνέβη πριν σαράντα χρόνια στην κατεχόμενη Κύπρο, όπου η λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, που σημαίνει την καταστροφή και την απάλειψη διαχρονικής παρουσίας της χριστιανοσύνης και της ορθοδοξίας, του ελληνισμού και του δυτικού πολιτισμού στην κατεχόμενη Κύπρο, εσυνέβη το 1974 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, με τη διεθνή κοινότητα να παρατηρεί απαθής το έγκλημα εις βάρος ε\νός μικρού λαού με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, όπως είναι ο Κυπριακός Ελληνισμός.
Η Τουρκία δεν πήρε κανένα μάθημα, δεν τιμωρήθηκε, δεν πήρε κόστος από τη διεθνή παρανομία και τη βαρβαρότητα που επέδειξε κατ’ εξακολούθηση και σε διάρκεια μέχρι σήμερα στην Κύπρο, γι' αυτό και συνεχίζει να εξοντώνει λαούς, όπως τον Κουρδικό και να εξοπλίζει, να ενισχύει και να εκπαιδεύει την Αλ-Νούσρα, παρακλάδι της Αλ-Κάιντα και των τζιχαντιστών, η οποία εκτελεί, δολοφονεί, βασανίζει, εκδιώκει χριστιανούς και μη μουσουλμάνους, δηλαδή μη αποδεχόμενους τη δική της μεσαιωνική αντίληψη ζωής, κοινωνικής οργάνωσης και πολιτισμού ως τρόπου ζωής.
Το γεγονός ότι η Δύση -η οποία δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά είναι ολόκληρη η Ευρώπη, από τα Ουράλια ώς τον Ατλαντικό, τα Βαλκάνια, τη Σκανδιναβική Χερσόνησο και την Αυστραλία, τη Νότιο Κορέα και την Ιαπωνία, όλες οι χώρες που έχουν το ίδιο σύστημα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης των κρατών τους, όλος αυτός ο κόσμος που απειλείται από το τζιχαντιστικό φαινόμενο, γιατί ακριβώς αυτόν τον τρόπο ζωής θέλει να καταλύσει ο τζιχαντισμός, τον δυτικό- μη αντιδρώντας και μη ενεργοποιούμενη απέναντι σε όλους εκείνους που υποστηρίζουν, στηρίζουν και ενδυναμώνουν τις ακραίες μορφές ισλαμικής δράσης, κυρίως στη Μέση Ανατολή με πρόφαση την αποκαθήλωση του καθεστώτος Άσαντ, θα βρουν μπροστά τους τη γιγάντωση του φαινομένου, που ίσως να μην είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.
Η Τουρκία ανήκει σε αυτούς που στηρίζουν για ίδιον όφελος, πιστεύοντας ότι θα μπορέσουν να ηγηθούν, να κυριαρχήσουν στη Μέση Ανατολή ως πολιτικός ηγεμόνας και επομένως δεν μπορεί να είναι σύμμαχος της Δύσης, πράγμα που πολλοί πλέον στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη πιστεύουν και προτείνουν - και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να την εμπιστεύεται η Δύση. Όσον αφορά στην Κύπρο, όπου με μεγάλες προσδοκίες επαναρχίζουν όπως φαίνεται οι συνομιλίες, διερωτάται κανείς πού οδηγούνται τα πράγματα ενόψει του γεγονότος πως η Τουρκία είναι σύμμαχος του ακραίου ισλαμισμού, τι είδους κράτος θα οικοδομηθεί στην Κύπρο και πώς θα επιβιώσει ο ελληνισμός σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου; Αυτά προς σκέψη και αναλογισμό, μέρες Πάσχα, όπου η Ανάσταση δεν ήρθε για την Κύπρο ακόμα. Καλή Ανάσταση!
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
