Με τη χώρα στην κόψη του ξυραφιού, η μάζα των ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου στράφηκε στις εκλογές στον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό το ρεύμα ενισχύθηκε μετεκλογικά. Η συντριπτική αποδημία των ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου δεν συντελέστηκε για «ιδεολογικούς» λόγους.
Δεν «ψήφισαν Αριστερά». Ψήφισαν ένα φρέσκο πολιτικό πρόσωπο. Και τούτο διότι τα πρώην κυρίαρχα κόμματα και οι ηγεσίες τους είχαν γίνει απωθητικά. Η σαμαρική ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου ? Βενιζέλου έχασαν τον μεσαίο χώρο πανηγυρικά. Το ΠΑΣΟΚ εξαφανίζεται. Η άκρως δεξιά και λαϊκιστική ΝΔ έχει συρρικνωθεί πλέον στο 19%.
Ο μεσαίος χώρος κάνει τώρα δύο πράγματα εν σχέσει με τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό: ετοιμάζεται να του στρώσει το χαλί για μια πιο μακροχρόνια κυριαρχία, αρκεί όμως να επιδείξει σύνεση. Στην ουσία τον προτρέπει να αφήσει πίσω του κρατικίστικες και δογματικές ιδεοληψίες στην οικονομία.
Και κυρίως του ζητά να καταλήξει σε μια συμφωνία με τους δανειστές εντός της ζώνης του ευρώ. Οι ψηφοφόροι αυτοί, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, είναι ρεαλιστές. Γνωρίζουν ότι η χώρα μπαίνει σε μνημόνιο. Αντιλαμβάνονται την επιστράτευση συμβολισμών επικοινωνιακού χαρακτήρα («το κρέας που γίνεται ψάρι»). Πιστώνουν όμως στον Τσίπρα ότι διαπραγματεύεται σκληρά.
Οι ίδιοι ψηφοφόροι το μόνο που δεν θέλουν είναι περιπέτειες και ρήξη με τους δανειστές. Ο Τσίπρας δείχνει να το αντιλαμβάνεται. Τμήμα των στελεχών του όμως ζει σε έναν ιδεοληπτικό μικρόκοσμο.
Το ανησυχητικό είναι πως ο κυρίαρχος στην κοινωνία Τσίπρας υπολογίζει υπέρμετρα τον μικρόκοσμο του κόμματός του. Είναι αυτός ο μικρόκοσμος και οι ατομικές εγωπάθειες υπουργών που τον απειλούν, όπως άλλωστε και τη χώρα. Ο Τσίπρας οφείλει να ακούσει τη φωνή του μεσαίου χώρου που κέρδισε. Αυτή δεν την άκουσε ο ήδη «τελειωμένος» πολιτικά Σαμαράς, με τον οποίο πλέον ελάχιστοι ψηφοφόροι ασχολούνται. Αντιθέτως, ο Τσίπρας έχει στα χέρια του τη μοίρα της χώρας. Με τη στήριξη του μεσαίου χώρου, που οφείλει να αξιοποιήσει.
