Στους χριστιανούς της Ανατολής αναμιγνύονται κουλτούρα, θεολογία, πολιτική και διαφορετικότητα.
Γιατί οι ρίζες αυτού του Χριστιανισμού επηρέασαν το δυτικό ευρωπαϊκό
πολιτισμό. Από την Αιθιοπία ως την Ουκρανία ή την Τουρκία, το Ιράκ, τις
Ινδίες ή τη Μέση Ανατολή, οι χριστιανοί αυτοί ζουν ένα δράμα. Ηδη από τον προηγούμενο αιώνα άρχισαν να γίνονται μειοψηφία λόγω της
δημογραφικής έκρηξης των μουσουλμάνων, με αποτέλεσμα να
περιθωριοποιούνται πολιτικο-κοινωνικά. Σήμερα απειλούνται με εξαφάνιση.
Κι όμως, υπήρξαν στην πρώτη γραμμή και στις τρεις Αραβικές Ανοίξεις που σημάδεψαν τη σύγχρονη εποχή της Αραβικής Ιστορίας.
Πρώτον, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεύτερον, εναντίον των κατακτητικών δυτικών δυνάμεων και, τρίτον, εναντίον των δικτατόρων που πήραν τη θέση των Ευρωπαίων που έφυγαν.
Εναν αιώνα μετά τη γενοκτονία των χριστιανών στην Τουρκία, βρισκόμαστε εκ νέου αντιμέτωποι με μια γενοκτονία βαρβαρικής ωμότητας των τζιχαντιστών και ειδικά του Ισλαμικού Κράτους.
Οι χριστιανοί που πρόσφατα διώχθηκαν από τη Συρία ανήκουν στην ασσυροχαλδαϊκή κοινότητα, αυτήν της Αρχαίας Περσίας, κι αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ειρηνικό πληθυσμό που ασχολείται με την καλλιέργεια γης. Οσοι απ’ αυτούς γλίτωσαν από τη σφαγή του 1915 στην Τουρκία ή του 1930 στο Ιράκ έζησαν εκεί ειρηνικά. Περισσότερα από 200 άτομα μεταξύ αυτών απήχθησαν, εκατοντάδες οικογένειες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και βρήκαν καταφύγιο σε πόλεις πέρα από τον Ευφράτη στη Συριακή Μεσοποταμία.
Το πέρασμά τους στην Τουρκία εμποδίστηκε από τις τουρκικές αρχές, οι οποίες έδειξαν ανοχή κι ανεπίσημη συμπάθεια στους ισλαμιστές. Αυτή η διαρκής έξοδος των χριστιανών από τις πατρίδες τους πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να νικηθούν οι τζιχαντιστές σε Συρία και Ιράκ. Διότι, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, απειλείται τότε με αποσταθεροποίηση η γύρω περιοχή και ειδικά ο Λίβανος. Το να θέλει η Δύση να διώξει τον Ασαντ από τη Συρία δεν φτάνει.
Πρέπει να υπάρξει κι εναλλακτική διαδοχή στην εξουσία. Στο Ιράκ σταμάτησε προς το παρόν η πορεία των ισλαμιστών, ύστερα από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς των συμμαχικών δυνάμεων. Ομως οι τζιχαντιστές κερδίζουν χρόνο κι αναδιοργανώνονται. Παράλληλα βέβαια καταστρέφουν τα μουσεία και τ’ αρχαία προ-ισλαμικά πολιτιστικά μνημεία. Ολα αυτά πρέπει να σταματήσουν και η Δύση να πάρει τη μεγάλη απόφαση για στρατιωτική και πολιτική δράση που θα οδηγήσει στη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους.
Για να επανέλθουν οι χριστιανικές μειονότητες στα μέρη τους και να μη συνεχιστεί ο ξεριζωμός τους, για να επανέλθουν στη μητέρα γη τους και να ξαναπαίξουν τον πρωτοποριακό τους ρόλο, οι τζιχαντιστές πρέπει να ηττηθούν. Χρειάζεται ένα ευρύτερο σχέδιο που να αφορά πολιτικο-οικονομικά τη Μέση Ανατολή. Πρέπει να μπουν οι βάσεις της ειρηνικής συνύπαρξης των διαφορετικών πολιτισμικών μειονοτήτων. Να αισθανθούν όλοι ίσοι μεταξύ ίσων.
Κι όμως, υπήρξαν στην πρώτη γραμμή και στις τρεις Αραβικές Ανοίξεις που σημάδεψαν τη σύγχρονη εποχή της Αραβικής Ιστορίας.
Πρώτον, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεύτερον, εναντίον των κατακτητικών δυτικών δυνάμεων και, τρίτον, εναντίον των δικτατόρων που πήραν τη θέση των Ευρωπαίων που έφυγαν.
Εναν αιώνα μετά τη γενοκτονία των χριστιανών στην Τουρκία, βρισκόμαστε εκ νέου αντιμέτωποι με μια γενοκτονία βαρβαρικής ωμότητας των τζιχαντιστών και ειδικά του Ισλαμικού Κράτους.
Οι χριστιανοί που πρόσφατα διώχθηκαν από τη Συρία ανήκουν στην ασσυροχαλδαϊκή κοινότητα, αυτήν της Αρχαίας Περσίας, κι αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ειρηνικό πληθυσμό που ασχολείται με την καλλιέργεια γης. Οσοι απ’ αυτούς γλίτωσαν από τη σφαγή του 1915 στην Τουρκία ή του 1930 στο Ιράκ έζησαν εκεί ειρηνικά. Περισσότερα από 200 άτομα μεταξύ αυτών απήχθησαν, εκατοντάδες οικογένειες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και βρήκαν καταφύγιο σε πόλεις πέρα από τον Ευφράτη στη Συριακή Μεσοποταμία.
Το πέρασμά τους στην Τουρκία εμποδίστηκε από τις τουρκικές αρχές, οι οποίες έδειξαν ανοχή κι ανεπίσημη συμπάθεια στους ισλαμιστές. Αυτή η διαρκής έξοδος των χριστιανών από τις πατρίδες τους πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να νικηθούν οι τζιχαντιστές σε Συρία και Ιράκ. Διότι, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, απειλείται τότε με αποσταθεροποίηση η γύρω περιοχή και ειδικά ο Λίβανος. Το να θέλει η Δύση να διώξει τον Ασαντ από τη Συρία δεν φτάνει.
Πρέπει να υπάρξει κι εναλλακτική διαδοχή στην εξουσία. Στο Ιράκ σταμάτησε προς το παρόν η πορεία των ισλαμιστών, ύστερα από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς των συμμαχικών δυνάμεων. Ομως οι τζιχαντιστές κερδίζουν χρόνο κι αναδιοργανώνονται. Παράλληλα βέβαια καταστρέφουν τα μουσεία και τ’ αρχαία προ-ισλαμικά πολιτιστικά μνημεία. Ολα αυτά πρέπει να σταματήσουν και η Δύση να πάρει τη μεγάλη απόφαση για στρατιωτική και πολιτική δράση που θα οδηγήσει στη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους.
Για να επανέλθουν οι χριστιανικές μειονότητες στα μέρη τους και να μη συνεχιστεί ο ξεριζωμός τους, για να επανέλθουν στη μητέρα γη τους και να ξαναπαίξουν τον πρωτοποριακό τους ρόλο, οι τζιχαντιστές πρέπει να ηττηθούν. Χρειάζεται ένα ευρύτερο σχέδιο που να αφορά πολιτικο-οικονομικά τη Μέση Ανατολή. Πρέπει να μπουν οι βάσεις της ειρηνικής συνύπαρξης των διαφορετικών πολιτισμικών μειονοτήτων. Να αισθανθούν όλοι ίσοι μεταξύ ίσων.
