Η Κίνα, η Ρωσία, ακόμη και οι ΗΠΑ, οι «φίλοι» στην ομάδα BRICS, η Βενεζουέλα ή η Αργεντινή, ο Σόρος ή ο Πόλσον, δεν είχαν ποτέ τη διάθεση, την πρόθεση, ακόμη και τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν μία χρεοκοπημένη χώρα. Για λόγους γεωπολιτικούς ή καθαρά χρηματοδοτικούς, για λόγους πολιτικούς ή καθαρά τεχνοκρατικούς ή απλής αδυναμίας, όλοι οι παραπάνω δεν θα έδιναν ούτε μία δεκάρα στην Αθήνα. Προβληματίζονται απλώς, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, για το εάν μία ελληνική αποκοτιά θα προκαλούσε απώλειες, σοβαρές ή σοβαρότερες, στα δικά τους ταμεία. Στην κοινωνία των εθνών επί παγκοσμιοποίησης οι κανόνες που ισχύουν είναι αυτοί της αγέλης των λύκων. Το θήραμα το μοιράζονται οι ισχυροί. Οι υπόλοιποι απλώς γλείφουν κανένα κοκαλάκι. Βάρδα μην είσαι το θήραμα, βεβαίως.
Στο γραφείο του στην Άνω Συγγρού ο Αντώνης Σαμαράς ζει κάθε σταγόνα πολιτικής θαλπωρής που του απομένει. Μνησίκακος, δεν σηκώνει το τηλέφωνο για να πληροφορηθεί από πρώτο χέρι τις εξελίξεις. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν υπάρχει για τον ηττημένο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, που μετρά μέρες. Στη Χαριλάου Τρικούπη ο Βενιζέλος τσακώνεται με τη Φώφη Γεννηματά διότι απλά δεν του έχει μείνει τίποτε άλλο να κάνει. Στο Ποτάμι ψάχνουν με ζήλο να διαμορφώσουν συνθήκες για ένα ρόλο. Δύσκολο πράγμα η πολιτική. Στο Μαξίμου οι σύμβουλοι του Τσίπρα ομιλούν για «Πολιτική Ηγεμονία» με το γνωστό τρόπο που την αντιλαμβάνονται οι μεταμαρξιστές. Ο Λαφαζάνης, ο Νίκος Φίλης και ο Βίτσας τούς επαναφέρουν στην... τάξη με άλλοθι την υπόθεση Αβραμόπουλου. Ο πρωθυπουργός υποχωρεί για να επανέλθει δριμύτερος. Ουδείς εντός ή εκτός θα αμφισβητήσει την ηγεμονία ενός σαραντάρη με αυτονόητες φιλοδοξίες. Τελικά θα είναι αυτός που θα επιβάλει τις λύσεις. Έστω και με μικρο-υποχωρήσεις τακτικού χαρακτήρα τύπου Προκόπη Παυλόπουλου.
Στις Βρυξέλλες ο Βαρουφάκης δίνει την παράσταση της ζωής του. Είναι ο πρώτος που ξέρει το πόσο αναλώσιμος είναι. Και το διασκεδάζει. Πού να το φανταζόταν ο άνθρωπος πως θα αποτελούσε την πρώτη είδηση για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα σε ένα τόσο πλατύ φάσμα ΜΜΕ παγκοσμίως. Ούτε στα όνειρά του.
Το Βερολίνο «παίζει» την ηγεμονία του σε μία Ευρώπη που αποσυντίθεται. Δεν έχει περιθώρια να επιτρέψει την αμφισβήτηση ούτε ενός κυττάρου από την επικυριαρχία του. Η είσοδος των Ευρωσκεπτικιστών για δεύτερη φορά σε τοπικό κοινοβούλιο, αυτό του Αμβούργου, αποτελεί ένδειξη εσωτερικής φθοράς του συστήματος Μέρκελ. Οι Γερμανοί συνήθισαν στην ηγεμονία και είναι πλέον αδύνατο να τη μοιραστούν. Άλλωστε με ποιον να τη μοιραστούν; Οι Γάλλοι είναι αδύναμοι, οι Εγγλέζοι με το ένα πόδι έξω, οι Ιταλοί παραπαίουν. Οι υπόλοιποι είναι μηδαμινές οντότητες. Η Γερμανία είναι παγκόσμιος «Παίκτης». Οι άλλοι είναι απλώς αχθοφόροι.
Η Αμερική τρίβει τα χέρια της. Κατάφερε να γονατίσει τη Ρωσία με τις τιμές των υδρογονανθράκων. Το «σχέδιο» για την ισοπέδωση των τζιχαντιστών καλά κρατεί διότι ο Θεός έκανε το θαύμα του και η τρομοκρατία χτύπησε στο Παρίσι και την Κοπεγχάγη. Η ευρωπαϊκή οικονομία είναι παγωμένη και η Κίνα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Ο Ομπάμα παίζει μόνος του «μπιρίμπα» με την ιστορία. Η Ουκρανία είναι απλά ένα άλλοθι.
Η Ουάσιγκτον θα επιθυμούσε να υπάρχουν άλλες δύο «Ελλάδες» στην Ευρώπη. Για να ’χει να πορεύεται. Για την ώρα αρκείται στο γήπεδο που της προσφέρει η Αθήνα.
Στη Μέση Ανατολή η Αίγυπτος σύρθηκε στον πόλεμο κατά της Τζιχάντ. Χρειαζόταν η απόλυτη φρίκη για να επιτευχθεί ο στόχος. Η σφαγή των Κοπτών οδήγησε το Κάιρο σε νέες επιλογές. Το Ισλάμ σπαράσσεται.
Στα δυτικά προάστια της Αθήνας ο «αγανακτισμένος» πολίτης αισθάνεται περίεργα. Από τη μία του αρέσει το «θέατρο σκιών». Από την άλλη αντιλαμβάνεται πως ο ΕΝΦΙΑ που αποχωρεί δεν δίνει τη θέση του στην αύξηση του κατώτατου μισθού, τουλάχιστον αμέσως, ούτε στην ενίσχυση της σύνταξης της γιαγιάς του. Επίσης αντιλαμβάνεται πως η ζωή του δεν αλλάζει και για το λόγο αυτό τρέχει στην Πλατεία, μπας και αναθαρρήσει. Εκεί συναντά τα ίδια πρόσωπα που έβλεπε πριν από χρόνια, το 2011, και αναρωτιέται «πάλι εδώ όλοι μαζί». Βέβαια αυτή τη φορά δεν υπάρχουν ούτε κάγκελα, ούτε ΜΑΤ. Τελικά αντιλαμβάνεται πως η παρουσία του ενισχύει τους Καμμένους. Το αντιλαμβάνεται άραγε; Για να δούμε.
Ο Λαφαζάνης εκνευρίζεται μόνο όταν είναι αναγκασμένος να υποχωρήσει. Αλλιώς βρίσκεται σε απόλυτη νιρβάνα. Την περασμένη Κυριακή ήταν εκνευρισμένος. Πολύ εκνευρισμένος. Είχε αποδεχτεί ως αναπόφευκτη τη «στροφή». Από τις ιδιωτικοποιήσεις έως και τις αυξήσεις και από την οπισθοχώρηση έως και τον Αβραμόπουλο. Απλώς εξέφρασε τις ενστάσεις του. Σε καταστάσεις πολιτικής ηγεμονίας αυτό αποκαλείται «εσωκομματική διεργασία». Άλλωστε δεν υπάρχουν περιθώρια. Δεν θα είναι αυτός που θα προκαλέσει πρόβλημα στην κυβέρνηση. Εδώ δεν προκαλεί πρόβλημα ούτε ο Τέρενς Κουίκ.
Τα παπαγαλάκια απεργάζονται από το χάραμα έως μετά τα μεσάνυχτα τα σενάρια του Grexit. Πρόσωπα σκυθρωπά, προβληματισμένα, με παγωμένο βλέμμα και τα χαρακτηριστικά τραβηγμένα, κατακίτρινοι έως και γκρίζοι. Απαγόρευση διακίνησης κεφαλαίων, πλαφόν στις αναλήψεις από τις τράπεζες, νέες εκλογές, δημοψηφίσματα εν όψει, επιστροφή στο παρελθόν, η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία κ.λπ. κ.λπ. Τα σενάρια είναι υπαρκτά αλλά ο τρόπος σερβιρίσματος αποκρουστικός. Ο θεσμικός υπόκοσμος παίζει τα ρέστα του για να σταθεροποιηθεί. Πρέπει να συνυπάρξει με τη νέα κατάσταση. Τα λεφτά τους είναι έξω, τα συμφέροντά τους μέσα. Το ευρώ τούς στοιχίζει ακριβά. Σε περίπτωση εξομάλυνσης της κατάστασης θα συνεχίσουν όπως παλιά. Σε περίπτωση πτώχευσης θα αγοράσουν τα ελληνικά συντρίμμια τζάμπα. Θα είναι οι διαχρονικά κερδισμένοι.
