(Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*
Την επαύριον της 11 ης Σεπτεμβρίου του 2001 η Αμερική σύρθηκε από τους νεοσυντηρητικούς της κυβέρνησης Μπους σε μια εκδοχή του κατά Χάντιγκτον «πολέμου των πολιτισμών».
Ωστόσο, η πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών αρνήθηκε να συμπλεύσει,
παρά την καθολική αποστροφή που προκάλεσαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις
της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους. Το σθεναρό «όχι»
Γαλλίας, Γερμανίας και Ρωσίας στον πόλεμο των ΗΠΑ και των προθύμων
συμμάχων τους εναντίον του Ιράκ συνοδεύτηκε από την απόρριψη των
εμπρηστικών κηρυγμάτων για νέα «Σταυροφορία» και της
αναγωγικής αλυσίδας που θέλει κάθε Άραβας να είναι μουσουλμάνος, κάθε
μουσουλμάνος ισλαμιστής και κάθε ισλαμιστής τρομοκράτης.
Ό,τι δεν κατάφερε όμως η 11 η Σεπτεμβρίου απειλεί να το πετύχει η οικονομική κρίση που πλήττει εδώ και έξι χρόνια τη Γηραιά Ήπειρο, αναδεικνύοντας τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς σε βολικούς αποδιοπομπαίους τράγους. Η αποτρόπαιη σφαγή στη γαλλική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo, με δράστες δυο Γάλλους πολίτες, παιδιά Αλγερίνων μεταναστών, που εμφανίζονταν να «εκδικούνται» για τα «βλάσφημα» σκίτσα κατά του Μωάμεθ, και η συνακόλουθη αιματηρή επίθεση σε εβραϊκό σούπερ μάρκετ έγιναν βούτυρο στο ψωμί των ισλαμοφάγων.
Η Μαρίν Λεπέν ζήτησε επαναφορά της θανατικής ποινής.
Ο Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι «η Δημοκρατία οφείλει να αμυνθεί απέναντι
στη βαρβαρότητα», εξισώνοντας κι αυτός, στα χνάρια του Μπους, ένα
επαχθές έγκλημα με πραγματικό πόλεμο. Κι ο διαβόητος «νέος φιλόσοφος»
Μπερνάρ-Ανρί Λεβί δήλωσε ότι «οι ηγέτες του έθνους υποχρεούνται να αναλάβουν τον πόλεμο που ποτέ δεν θέλησαν»
και ότι «ήρθε η στιγμή του Τσόρτσιλ για την 5η Γαλλική Δημοκρατία». Η
στιγμή, δηλαδή, να σταματήσει η Γαλλία την ατελέσφορη πολιτική
«κατευνασμού του εχθρού», αλά Τσάμπερλεν, και να αποδυθεί σε έναν αιματηρό αγώνα ζωής ή θανάτου.
Ωστόσο, η αυτονόητη οργή
της διεθνούς κοινής γνώμης για τα θύματα της σφαγής και η εξίσου
αυτονόητη αλληλεγγύη στον γαλλικό λαό δεν εξαγνίζουν αυτομάτως τις καθόλου αθώες μεγάλες δυνάμεις της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Μεγάλο μέρος των πέντε εκατομμυρίων μουσουλμάνων που ζουν στη Γαλλία ασφυκτιά σε υποβαθμισμένα προάστια χωρίς προοπτικές για αξιοπρεπή απασχόληση και υφίσταται ταπεινωτικούς αστυνομικούς ελέγχους στην καθημερινή του ζωή.
Ο λανθάνων ρατσισμός σημαντικού τμήματος του κοινωνικού σώματος αντανακλάται στη μετεωρική άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου,
που ήρθε πρώτο στις ευρωεκλογές της περασμένης άνοιξης, όπως πρώτη στις
δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του 2017 έρχεται η Μαρίν Λεπέν.
«ΜΟΛΥΣΜΕΝΗ» ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ
Όλα αυτά δημιουργούν μια κοινωνική βάση ευεπίφορη στα σκοταδιστικά, «αλυτρωτικά» μηνύματα ισλαμοφασιστικών ρευμάτων τύπου Αλ Κάιντα
και Ισλαμικού Κράτους. Ρευμάτων τα οποία, άθελά της, βοήθησε και η ίδια
η Γαλλία να αναπτυχθούν, παρέχοντας πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη
στην ένοπλη αντιπολίτευση εναντίον του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, από
τους κόλπους της οποίας γεννήθηκαν τα τέρατα που τώρα απειλούν και την
ίδια. Ό,τι έπαθε η Αμερική με τον Μπιν Λάντεν το παθαίνουν τώρα οι
Γάλλοι και οι Άγγλοι με τους τζιχαντιστές που επιστρέφουν από τη Συρία
και το Ιράκ: τα δημιουργήματα του Δρ. Φράνκενσταϊν
στρέφονται τελικά εναντίον του.
Εν ολίγοις, η αντιμετώπιση του
ισλαμοφασισμού δεν είναι νοητή αν δεν κλείσουν οι δύο βασικές στρόφιγγες
που τον τροφοδοτούν: η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής στη Δύση και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Μέση Ανατολή.
Το μήνυμα αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο στη Γαλλία. Στην αυγή του 2015 το μεταναστευτικό και η ισλαμοφοβία αναδεικνύονται σε μείζονα προβλήματα που τείνουν να επηρεάσουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ
και ιδίως στις «πυρηνικές» χώρες της. Στις παραδοσιακά ανοιχτές
κοινωνίες του σκανδιναβικού Βορρά οι επιθέσεις σε τζαμιά πυκνώνουν, ενώ
στη Σουηδία οι Σοσιαλδημοκράτες και η Δεξιά ήρθαν σε συνεννόηση για να αποτρέψουν πρόωρες εκλογές, καθώς φοβούνταν ότι το ανερχόμενο ξενοφοβικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών θα αποκτούσε ρυθμιστικό ρόλο.
Στη Βρετανία ο Συντηρητικός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, υπό την πίεση του ξενοφοβικού -αντιευρωπαϊκού κόμματος UKIP, ζητά από τη Μέρκελ
να περιοριστούν η ελευθερία μετακίνησης και οι παροχές για τους
μετανάστες στο πλαίσιο της ΕΕ, απειλώντας ότι σε αντίθετη περίπτωση θα
εισηγηθεί την έξοδο από την Ένωση στο δημοψήφισμα του 2017.
Οι μεγαλύτερες ανησυχίες όμως επικεντρώνονται για την ώρα στη Γερμανία.
Χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται, εδώ και
κάμποσες εβδομάδες, κάθε Δευτέρα στη Δρέσδη και σε άλλες γερμανικές
πόλεις, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του νεοπαγούς κινήματος PEGIDA,
που σημαίνει «Πατριώτες Ευρωπαίοι Ενάντια στην Ισλαμοποίηση της Δύσης».
Οι ακτιβιστές του μιλούν για «πρώτο παγκόσμιο πόλεμο πολιτισμών» και
για «πολιτιστική κατοχή της Δύσης» από το Ισλάμ, αξιώνοντας κατάργηση
της πολιτικής ασύλου και αυστηρότερη αντιμεταναστευτική πολιτική.
Τον τόνο στις διαδηλώσεις του δίνουν όχι οι περιθωριακοί πυρήνες των νεοναζιστών, αλλά η «αξιοπρεπής», μορφωμένη μεσαία τάξη. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του περιοδικού Der Spiegel, το 34% των Γερμανών βρίσκει «νόμιμες» τις ανησυχίες του PEGIDA, ως κοινοβουλευτική φωνή του οποίου λειτουργεί το αστικό - φιλοεπιχειρηματικό κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), που ζητά την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
ΑΚΡΟΔΕΞΙΟ ΝΤΕΛΙΡΙΟ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
Μια μολυσμένη πολιτική ατμόσφαιρα τυλίγει τον ευρωπαϊκό Βορρά, όπου ο ισλαμοφασισμός και η ισλαμοφοβία αλληλοτροφοδοτούνται,
«δικαιώνοντας» ο ένας τον άλλο με τον φανατισμό και τις πρακτικές τους.
Ας ελπίσουμε ότι θα φυσήξει από τον ευρωπαϊκό Νότο, αρχής γενομένης από
την Ελλάδα, φρέσκος άνεμος, που θα διαλύσει αυτή την τοξική ατμόσφαιρα,
τερματίζοντας το κυνήγι μαγισσών και επαναφέροντας στην ημερήσια
διάταξη τα πραγματικά προβλήματα των λαών.
Για την ώρα, μόνο θλίψη προκαλεί το θέαμα ενός Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αναζητά τον από μηχανής θεό που θα τον σώσει από την επερχόμενη εκλογική ήττα στην τραγωδία του Charlie Hebdo,
με το επιχείρημα ότι η Αριστερά, που είναι πιο φιλική έναντι των
μεταναστών, θα μας φέρει κι εδώ τέτοιες τραγωδίες! Στην προσπάθειά του
να αντλήσει ψήφους από τη Χρυσή Αυγή, ξεπέρασε κατά
πολύ στο ακροδεξιό του ντελίριο και αυτή τη Μαρίν Λεπέν, προσβάλλοντας
βάναυσα και τη μνήμη των νεκρών - το Charlie Hebdo, του οποίου ο κ.
Σαμαράς δεν μπορούσε καν να προφέρει το όνομα, είναι γνωστό για τον αριστερό - αντιεξουσιαστικό του προσανατολισμό.
Ξεχνάει ο κ. Σαμαράς, ο οποίος εμφανίστηκε προεκλογικά ως δεσμοφύλακας στρατοπέδου συγκέντρωσης μπροστά από το τείχος του Έβρου, ότι οι δύο δράστες της σφαγής στο Παρίσι ήταν «από την από δω πλευρά του φράχτη», όχι μετανάστες, αλλά γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη Γαλλία πολίτες. Μωραίνει Κύριος...
*Πηγή: Επίκαιρα
Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015
